κάπως άδοξο το τέλος αλλά πάντα υπάρχει ένα τέλος και μάλλον πάντα είναι άδοξο,
οι εργασίες διακόπτονται μέχρι νεωτέρας για πολλούς και διάφορους λόγους,το μπλογκ πέφτει σε χειμερία νάρκη και ίσως ξυπνήσει το καλοκαίρι..
συνεχίζω ως αναγνώστρια,τελευταία διαβάζω με ενδιαφέρον κάμποσα μπλόγκς, μεταξύ αυτών,
dark virtual poetry, μυθιστόρημα, parafyada, Penthesileia
Seagull
02 10 07,Τρίτη
Έχω αλλάξει τα ονόματα όλων των πρωταγωνιστών, κάπως βιαστικά και άσκεφτα, για να τηρήσω το απόρρητο, τελικά καταλαβαίνω πως έπρεπε να ήμουν πιο προσεχτική, το κάθε όνομα έχει τη δική του βαρύτητα, και σε κάποιες περιπτώσεις δεν ταιριάζει το όνομα με το υποκείμενο, το Ιάσονας είναι λάθος, δεν του ταιριάζει του συναδέλφου μου, ειδικά τώρα που μοιάζει με δαρμένο σκύλο, το κανονικό του όνομα του ταιριάζει αλλά αυτό πρέπει να παραμείνει αφανέρωτο, είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα, από σήμερα του αλλάζω λοιπόν ψευδώνυμο για να πλησιάσουμε κάπως στην πραγματικότητα, θα τον λέω Μιχάλη και γίνεται κατευθείαν Μιχαλάκης καθώς δυσκολεύεται να σταθεί στα πόδια του και πραγματικά χρειάζεται στήριξη, εχθές τον πήραν τα δάκρυα αργά το μεσημέρι που είχαν φύγει οι υπόλοιποι και μου εκμυστηρεύτηκε πως δυσκολεύεται να κοιμηθεί, δυσκολεύεται να φάει, δεν μπορεί να την βγάλει από το μυαλό του, περνούσανε τόσο όμορφα, είπε με απόγνωση, ταιριάζανε εκατό τα εκατό και θα μπορούσανε να είναι ευτυχισμένοι αν εκείνη δεν πουλιόταν, αν την ένοιαζε η ουσία και όχι η επιφάνεια, το έχει βαθιά πιστέψει πως εκείνον ήθελε αλλά τον παράτησε για τα λεφτά, κακό αυτό γιατί θα δυσκολευτεί να το πάρει απόφαση, εγώ άκουγα συγκαταβατικά και τίποτε δεν μπορούσα να πω, δεν είναι σε θέση να δεχτεί την αλήθεια, ότι τους ανθρώπους δεν μπορούμε να τους ξεχωρίζουμε από τις επιλογές τους και η επιλογή της Νίκης είναι να έχει μια άνετη ζωή στο πλευρό κάποιου πετυχημένου και κατά προτίμηση γιατρού, πώς να το κάνουμε, το έχει στο αίμα της, αυτή είναι η Νίκη και όχι η άλλη που είχε πλάσει με τη φαντασία του, ο χρόνος θα τον βοηθήσει να ξεχάσει και να ξεχαστεί. Ο χρόνος και μια καλή κοπέλα, έχω φίλες να του γνωρίσω αλλά είναι νωρίς ακόμη, πρέπει να βγει λιγάκι από το τούνελ και να πλησιάσει το φως για να μπορέσει να δει.
Η Νίκη τώρα είναι στον κόσμο της και λίγο έρχεται λίγο δεν έρχεται, συνέχεια κανονίζει και όλο μιλάει στο τηλέφωνο και έχει ύφος τραγικό, αποφασιστικό, απόμακρο, σαν να μας βλέπει όλους λίγο υποδεέστερα, γιατί αυτής της συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα ενώ εμείς ζούμε μια πεζή και αδιάφορη καθημερινότητα, με δυσκολία αλλάζει μια καλημέρα μαζί μας, κάθεται μία-δύο ώρες και φεύγει, παρά τις διαμαρτυρίες της διευθύντριας η οποία σήμερα την κυνηγούσε στο διάδρομο και της φώναζε, η Νίκη δεν γύρισε να την κοιτάξει, «κάνε ό,τι θες» της είπε, « πρόκειται για ανάγκη και θα φύγω». Θιγμένη η διευθύντρια που αμφισβητήθηκε η εξουσία της, όπως το περίμενα, ξέσπασε στο πρώτο θύμα που βρέθηκε μπροστά της, στη Μαρία συγκεκριμένα, στο πόστο σου της φώναξε άγρια όταν την είδε να κάθεται σε άλλο γραφείο, όλοι στο πόστο σας άρχισε να φωνάζει μανιασμένα, μήπως και αναστυλωθεί η κουρελιασμένη της εξουσία, τι κατάντια, πενήντα και βάλε χρονών και να νιώθει την ανάγκη να προσβάλει τους άλλους για να νιώσει πως είναι κάποια. Και σ' ανώτερα..
Υγ. Η πρώτη μέρα του προγράμματος τιθάσευσης των καρτών πήγε καλά από την πλευρά μου, δεν έκανα καθόλου έξοδα, αλλά από την άλλη η μοίρα μου έστειλε ένα μήνυμα για να επιδείξει τη δύναμη της και να με προειδοποιήσει να μην κάνω μεγάλα σχέδια χωρίς να τη λογαριάζω, βρήκα λογαριασμό ρεύματος να με περιμένει εχθές το μεσημέρι, δεν πειράζει, θα τον πληρώσω αγόγγυστα χωρίς να απογοητευτώ, όσες αντιξοότητες κι αν προκύψουν κάτι θα μείνει και για τις κάρτες, επιμονή κι υπομονή χρειάζεται..
Η Νίκη τώρα είναι στον κόσμο της και λίγο έρχεται λίγο δεν έρχεται, συνέχεια κανονίζει και όλο μιλάει στο τηλέφωνο και έχει ύφος τραγικό, αποφασιστικό, απόμακρο, σαν να μας βλέπει όλους λίγο υποδεέστερα, γιατί αυτής της συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα ενώ εμείς ζούμε μια πεζή και αδιάφορη καθημερινότητα, με δυσκολία αλλάζει μια καλημέρα μαζί μας, κάθεται μία-δύο ώρες και φεύγει, παρά τις διαμαρτυρίες της διευθύντριας η οποία σήμερα την κυνηγούσε στο διάδρομο και της φώναζε, η Νίκη δεν γύρισε να την κοιτάξει, «κάνε ό,τι θες» της είπε, « πρόκειται για ανάγκη και θα φύγω». Θιγμένη η διευθύντρια που αμφισβητήθηκε η εξουσία της, όπως το περίμενα, ξέσπασε στο πρώτο θύμα που βρέθηκε μπροστά της, στη Μαρία συγκεκριμένα, στο πόστο σου της φώναξε άγρια όταν την είδε να κάθεται σε άλλο γραφείο, όλοι στο πόστο σας άρχισε να φωνάζει μανιασμένα, μήπως και αναστυλωθεί η κουρελιασμένη της εξουσία, τι κατάντια, πενήντα και βάλε χρονών και να νιώθει την ανάγκη να προσβάλει τους άλλους για να νιώσει πως είναι κάποια. Και σ' ανώτερα..
Υγ. Η πρώτη μέρα του προγράμματος τιθάσευσης των καρτών πήγε καλά από την πλευρά μου, δεν έκανα καθόλου έξοδα, αλλά από την άλλη η μοίρα μου έστειλε ένα μήνυμα για να επιδείξει τη δύναμη της και να με προειδοποιήσει να μην κάνω μεγάλα σχέδια χωρίς να τη λογαριάζω, βρήκα λογαριασμό ρεύματος να με περιμένει εχθές το μεσημέρι, δεν πειράζει, θα τον πληρώσω αγόγγυστα χωρίς να απογοητευτώ, όσες αντιξοότητες κι αν προκύψουν κάτι θα μείνει και για τις κάρτες, επιμονή κι υπομονή χρειάζεται..
01 10 07, Δευτέρα
Αρχή εβδομάδος και μήνα και μου αρέσει ολοένα και περισσότερο η ιδέα της μεγάλης αλλαγής στη ζωή μου. Είμαι άνθρωπος των αποφάσεων τελικά. Αν αρκετές εξ αυτών μένουν στα αζήτητα και ξεχνιούνται είναι άλλο θέμα. Το γεγονός παραμένει πως νιώθω ενθουσιασμό και κάνω όνειρα και σχέδια. Αποφάσισα λοιπόν να μετοικήσω και για τον λόγο αυτό, αναγκαστικά, κατάρτισα ένα πρόγραμμα εκατό ημερών για να ανασυντάξω τα οικονομικά μου ώστε να μπορέσω να προχωρήσω, γιατί προς το παρών, είμαι τόσο χρεωμένη που ούτε στην παραλία δεν θα έπρεπε να κατεβαίνω όχι να στήσω νέο σπιτικό και σε άλλη πόλη. Επ’ ευκαιρίας λοιπόν του καινούργιου μήνα ξεκινώ μια προσπάθεια τιθάσευσης της Λερναίας ύδρας η οποία τελευταία έχει βγάλει περισσότερα από οκτώ κεφάλια και μου πίνει το αίμα ανελέητα, με 16, 18, 20, κι εγώ δεν ξέρω πόσο τα εκατό, δεν έχει χορτασμό η απληστία της. Φταίω κι εγώ βέβαια, κανείς δεν με πίεσε να κάνω αγορές με κάρτες, φταίω και θα πληρώσω, μέχρι τα Χριστούγεννα θα περάσω ένα διαβολοτρίμηνο με αιματηρές οικονομίες, μοναδικό έξοδο εκτός των απολύτως αναγκαίων θα έχω το κολυμβητήριο, σε όλους τους άλλους τομείς θα γίνω Σκρούτζ μακ Ντακ, θα διαβάζω βιβλία από τη βιβλιοθήκη μόνο, θα τρώω λιτά και στο σπίτι, θα περπατάω και η μόνη μου έγνοια θα είναι να ξεπληρώνω κάρτες. Τα Χριστούγεννα, αν έχουν κάπως τιθασευτεί τα χρέη, θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω το δώρο για να μετακομίσω, αν έχω βέβαια καταφέρει να πάρω απόσπαση μέχρι τότε, για που όμως; Αυτό πρέπει να σκεφτώ. Υπάρχουν δέκα δώδεκα διαφορετικές ιδέες αλλά πρέπει να τις σκεφτώ σοβαρά, όπου πάω θα πάω για χρόνια, αν όχι για όλη μου την υπόλοιπη ζωή, χρειάζεται περίσκεψη. Το νιώθω πάντως πως υπάρχει ένας τόπος που με καλεί, το πεπρωμένο μου είναι και με περιμένει, να το θυμηθείτε, υπάρχει κάπου μια ευκαιρία, πρέπει να δραστηριοποιηθώ και να τρέξω. Κι αν δεν υπάρχει θα τη δημιουργήσω. Νιώθω μεγάλη χαρά όταν έχω σχέδια κι όταν αναμένονται αλλαγές και εξελίξεις και καθόλου δεν με πτοεί η σημερινή στρυφνάδα που είναι διάσπαρτη στο γραφείο.
Υγ. Η Νίκη τελικά χώρισε, απίστευτο κι όμως αληθινό, τον άφησε τον γουρουνοάνδρα της, ομολογώ πως δεν τον περίμενα, ο κακομοίρης ο Ιάσονας δε μιλιέται, το νιώθει σαν την υπέρτατη προσβολή, να τα έχουν τόσο καιρό και να μην κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του και μόλις βρίσκει τον άλλον να χωρίζει και να μένει μαζί του, η αλήθεια είναι πικρή για αυτόν αλλά αναμενόμενη για κάθε λογικά σκεφτόμενο ων, ο γάμος της Νίκης βρισκόταν σε αδιέξοδο και για καιρό χρησιμοποιούσε τον Ιάσονα σαν υποκατάστατο, ώσπου βρέθηκε ο ικανός να την βγάλει από το αδιέξοδο, «για τα λεφτά κι επειδή είναι γιατρός πηγαίνει μαζί του», λέει και ξαναλέει ο Ιάσονας, και ίσως να έχει δίκιο, η Νίκη και λεφτά έψαχνε και αίγλη, έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε τώρα, θα το ξεπεράσει, πάντως ούτε για την Νίκη είναι εύκολα τα πράγματα, κι αυτή δείχνει πολύ πιεσμένη, δεν είναι καθόλου εύκολο να τινάξει στον αέρα τόσες συμβάσεις που σέρνει μαζί του ο κάθε γάμος.
Υγ. Η Νίκη τελικά χώρισε, απίστευτο κι όμως αληθινό, τον άφησε τον γουρουνοάνδρα της, ομολογώ πως δεν τον περίμενα, ο κακομοίρης ο Ιάσονας δε μιλιέται, το νιώθει σαν την υπέρτατη προσβολή, να τα έχουν τόσο καιρό και να μην κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του και μόλις βρίσκει τον άλλον να χωρίζει και να μένει μαζί του, η αλήθεια είναι πικρή για αυτόν αλλά αναμενόμενη για κάθε λογικά σκεφτόμενο ων, ο γάμος της Νίκης βρισκόταν σε αδιέξοδο και για καιρό χρησιμοποιούσε τον Ιάσονα σαν υποκατάστατο, ώσπου βρέθηκε ο ικανός να την βγάλει από το αδιέξοδο, «για τα λεφτά κι επειδή είναι γιατρός πηγαίνει μαζί του», λέει και ξαναλέει ο Ιάσονας, και ίσως να έχει δίκιο, η Νίκη και λεφτά έψαχνε και αίγλη, έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε τώρα, θα το ξεπεράσει, πάντως ούτε για την Νίκη είναι εύκολα τα πράγματα, κι αυτή δείχνει πολύ πιεσμένη, δεν είναι καθόλου εύκολο να τινάξει στον αέρα τόσες συμβάσεις που σέρνει μαζί του ο κάθε γάμος.
28 09 07, Παρασκευή
Η τέχνη της αδράνειας, παραγνωρισμένη ίσως στην εποχή μας, για μένα ιδιαίτερα σημαντική. Η ικανότητα να μπορείς να ζήσεις για λίγο χωρίς να κάνεις τίποτε. Να μείνεις ακίνητη και να ανασυγκροτηθείς, να περνάς ώρες χωρίς καν να σκέφτεσαι. Την κατέχω σε βάθος τούτη τη τέχνη, και όχι λόγω της αναδουλειάς στο γραφείο, δεν είναι αδράνεια το να ξυπνάς, να ετοιμάζεσαι, να μετακινείσαι στην Αθήνα και μετά να συνυπάρχεις με άτομα βαριεστημένα τα οποία επιζητούν, για να μην πω απαιτούν, τη συμμετοχή σου στις κοινότοπες συζητήσεις και στις μικροπρεπείς αντιδράσεις τους, άχθος είναι η καθημερινότητα μου, (μόνο όταν απομονώνομαι στο κομπιούτερ με αφήνουν στην ησυχία μου αλλά και πάλι το συζητάνε, «τι κάνει αυτή τόση ώρα στο κομπιούτερ;» καμιά φορά πλησιάζουν να δουν οπότε είμαι πάντα σε επιφυλακή για να σμικρύνω τη σελίδα),εν πάση περιπτώσει γυρίζω κάποια μεσημέρια σπίτι και νιώθω νυσταγμένη, άτονη, άκεφη, η τριβή με τους συναδέλφους είναι πολλές φορές ψυχοφθόρα. Ενώ τα δύο πρωινά που έμεινα σπίτι πέρασα υπέροχα. Τους προσέδιδε αίγλη το γεγονός ότι θα έπρεπε να είμαι στο γραφείο οπότε μένοντας σπίτι δεν είχα κανένα άγχος ότι έπρεπε κάτι να κάνω, δεν ήταν Σάββατο να σκέφτομαι δουλειές και ψώνια ή εξόδους ούτε Κυριακή να αγχώνομαι για κάποια βόλτα ή κοινωνικές επαφές, ήταν καθημερινή και είχα κάνει σκασιαρχείο και ήμουν μόνη με τον εαυτό μου, χωρίς επιθυμίες, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, προβληματισμούς. Εγώ και ο εαυτός μου λοιπόν. Άκουσα μουσική, ήπια καφέ κοιτώντας τον τοίχο, έμεινα με τις πιτζάμες μέχρι αργά, πήγα βόλτα στη γειτονιά, πήγα κολυμβητήριο με την ησυχία μου, γενικά οι ώρες περνούσαν πιο αργά και πιο ανθρώπινα. Εχθές είχα πολύ όρεξη να μαγειρέψω κάτι το ιδιαίτερο, έφτιαξα λοιπόν κοτόπουλο με σάλτσα πορτοκάλι και ρυζομακάρονα και κάλεσα τον Παναγιώτη, ο οποίος κατέφτασε περιχαρής λες και έπιασε το λαχείο, πρώτη φορά τον καλούσα σπίτι μου και πολύ το εκτίμησε, περάσαμε όμορφα, φάγαμε, ήπιαμε, κάναμε έρωτα, είδαμε και μια ταινία, τα είχα σχεδιάσει όλα στην εντέλεια, το τίμημα εντούτοις είναι ακριβό, ένιωσα ενοχές επειδή συμπεριφερόμουν σαν τη γυναίκα του, έτσι την εκλάμβανε την τόση περιποίηση και εγγύτητά, ρόλο που ως γνωστόν δεν θέλω να αναλάβω, εγώ απλώς θέλω να περνάμε καλά, τίποτε παραπάνω, του το υπενθυμίζω σε κάθε ευκαιρία αλλά εκείνος μάλλον δεν ακούει, σαν σε παιδάκι μου φέρεται, καλά εντάξει λέει αλλά το βλέπω στο ερωτευμένο βλέμμα του πως ζωγραφίζει φανταχτερά όνειρα, άρα έχουμε πρόβλημα, πιθανότατα να με λέει αύριο πουτάνα που του έδινα υποσχέσεις -με τη συμπεριφορά μου- και ύστερα τον παράτησα, λίγο πολύ όπως ο Ιάσονας δηλαδή, και δε με νοιάζει τόσο τι θα λέει αλλά το ότι θα πληγωθεί και θα πονέσει, αλλά από την άλλη τι να κάνω; Να μην επιτρέψω σε καμία όμορφη στιγμή να ζήσει επειδή ξέρω πως κάποτε θα τελειώσει;
Για να μειώσω τις προσδοκίες του και για να μην πέσει από τα σύννεφα όταν δεν θα θέλω να είμαστε το ίδιο κοντά, του είπα πως έχω βαρεθεί την Αθήνα και ότι ίσως κοιτάξω να πάρω μετάθεση ή απόσπαση σε κάποια παραλιακή πόλη. Αμέσως συννέφιασε και μου είπε πως γι αυτόν είναι δύσκολο να βρει δουλειά σε άλλη πόλη, μείναμε αμίλητοι για κάμποσο, χαμένοι στις σκέψεις μας, μετά από μια τόσο όμορφη βραδιά δεν μπορούσα να του πω ότι στο όνειρο μου βλέπω τον εαυτό μου να ξεκινάει μόνη μια καινούργια ζωή..
Υγ. Με ελαφρά την καρδιά και επιπόλαιο είπα πως θα εγκαταλείψω την Αθήνα αλλά ίσως πρέπει να το σκεφτώ σοβαρότερα, από ό,τι ξέρω είναι εύκολο να πάρεις απόσπαση στην επαρχία, γιατί όχι; Πάντα μου άρεσαν τα ξεκινήματα και οι αλλαγές. Πού να πάω άραγε;
Για να μειώσω τις προσδοκίες του και για να μην πέσει από τα σύννεφα όταν δεν θα θέλω να είμαστε το ίδιο κοντά, του είπα πως έχω βαρεθεί την Αθήνα και ότι ίσως κοιτάξω να πάρω μετάθεση ή απόσπαση σε κάποια παραλιακή πόλη. Αμέσως συννέφιασε και μου είπε πως γι αυτόν είναι δύσκολο να βρει δουλειά σε άλλη πόλη, μείναμε αμίλητοι για κάμποσο, χαμένοι στις σκέψεις μας, μετά από μια τόσο όμορφη βραδιά δεν μπορούσα να του πω ότι στο όνειρο μου βλέπω τον εαυτό μου να ξεκινάει μόνη μια καινούργια ζωή..
Υγ. Με ελαφρά την καρδιά και επιπόλαιο είπα πως θα εγκαταλείψω την Αθήνα αλλά ίσως πρέπει να το σκεφτώ σοβαρότερα, από ό,τι ξέρω είναι εύκολο να πάρεις απόσπαση στην επαρχία, γιατί όχι; Πάντα μου άρεσαν τα ξεκινήματα και οι αλλαγές. Πού να πάω άραγε;
25 09 07, Τρίτη
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί θεραπευτικού, τι είναι θεραπευτικό και τι όχι, εγώ θα πω ότι ο καθένας μας είναι διαφορετικός και πρέπει να ανακαλύπτει τι είναι καλό για τον ίδιο. Για μένα το κολύμπι είναι θεραπευτικό, ξεκίνησα την προηγούμενη εβδομάδα και ήδη νιώθω καλύτερα το σώμα μου, πιο σφιχτό, πιο σφριγηλό, πιο ερωτικό. Κι όσο για τη διάθεση μου, τα απογεύματα που πηγαίνω κολυμβητήριο είναι υπέροχη και υπεράνω μικροτήτων και μικροπραγμάτων, δύσκολα χαλάει. Στην αρχή θέλω λίγο σπρώξιμο για να ξεκινήσω επειδή είμαι κατά βάθος τεμπέλα, μόλις βρω ωστόσο το ρυθμό μου νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, διασχίζω πάνω κάτω το νερό αποκομμένη σε έναν παραμυθένιο κόσμο, όλων των ειδών οι σκέψεις περνάνε από δίπλα μου αλλά με τρόπο ιδανικό, ανίκανες να με πειράξουν, αντιθέτως τις ελέγχω και τιςεξουσιάζω, πάντα βρίσκω λύσεις κι απαντήσεις την ώρα που κολυμπάω, έχω ιδέες, έχω χαρά, έχω σχέδια και όρεξη για ζωή. Και ύστερα νιώθοντας το σώμα μου γλυκά πιασμένο η ευχαρίστηση με ακολουθεί καταπόδας μέχρι αργά τη νύχτα.
Επίσης το περπάτημα είναι θεραπευτικό για μένα. Και μια καλή ταινία, ένα καλό βιβλίο, μία καλή εκδήλωση, μια καλή μουσική, μια καλή παρέα,ένας καλός έρωτας. Οτιδήποτε είναι καλό δηλαδή, με τα δικά μου τα γούστα εννοείται, αποτελεί το θεραπευτικό σύμπαν που μου παρέχει ενέργεια και δύναμη και κρατά σε φόρμα το ανοσοποιητικό μου.
Δεν είναι θεραπευτικό, για μένα, η ψυχοθεραπεία. Μια φορά έχω δοκιμάσει και απέτυχα παταγωδώς, καταλαβαίνω ωστόσο ότι επειδή ήμουν επιφυλακτική ίσως να διάλεξα -ασυναίσθητα- τη χειρότερη ψυχολόγο της πόλης, με σκοπό να καταδικάσω ολόκληρο το σύστημα. Ύστερα από τις προτροπές μιας φίλης μου βρέθηκα απέναντι σε ψυχολόγο για να της πω ότι ένιωθα άσχημα που είχα διαλύσει τον αρραβώνα μου με τον Γιώργο, η κοπελίτσα που είχε το ύφος δέκα καρδιναλίων μου την έσπασε από την πρώτη στιγμή και ακόμη περισσότερο όταν μου προσέφερε μασημένες θεωρίες που καλά-καλά δεν καταλάβαινε, ο τάδε είχε πει αυτό και ο δείνα εκείνο, (όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι για μένα μιλούσανε), κάποιας στιγμή ξεκίνησε να μιλάει για τον εαυτό της, -αργότερα μου εξήγησε πως είναι καλό ο θεραπευτής να συμμετάσχει με προσωπικά βιώματα στη θεραπεία-, μου είπε λοιπόν για τον γκόμενο της που ήταν γιος μεγαλοεπιχειρηματία και που δεν ήθελε να την παντρευτεί, καταλήξαμε να μιλάμε για την περίπτωση της και να της δίνω συμβουλές πώς να χειριστεί το θέμα, ολοφάνερα την απατούσε ο τύπος και δεν είχε καμία σοβαρή πρόθεση γι’ αυτήν, δεν μπορούσα να της το πω στα ίσια αλλά της υπέδειξα τον δρόμο για να το ανακαλύψει μήπως και γλιτώσει, εν πάση περιπτώσει, ένιωσε καλύτερα με τις παρεμβάσεις μου και μου το είπε, στο τέλος ωστόσο ζήτησε και την αμοιβή της, το θράσος των ατόμων που νομίζουν πως είναι κάποιοι δεν έχει όρια, ε λοιπόν εγώ δεν την πλήρωσα, της εξήγησα πως αυτή θα έπρεπε να με πληρώσει εφόσον το δικό της θέμα συζητούσαμε τόση ώρα, την είδα να καταπίνει τη γλώσσα της κι έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση, σίγουρα θα με θυμάται ακόμη, και όμως δεν έπραξα παρά το πλέον φυσιολογικό και αυτονόητο, γιατί να πληρώνει κανείς για υπηρεσίες που δεν του παρείχαν;
Υγ. Δεν μπορείς να κρίνεις ένα σύνολο από μία περίπτωση, το ξέρω, παρόλο που έχω τις επιφυλάξεις μου απέναντι στη συμπαθή τάξη των ψυχολόγων, επειδή βγάζουν μία θεωρητική σχολή και νομίζουν -κάποιοι από αυτούς-, πως μπορούν να αλλάξουν τις τύχες των ανθρώπων προτού καν λύσουν και κοιτάξουν τα δικά τους προβλήματα.
Υγ2. προς επίρρωση της άποψης μου, ρίξτε μια ματιά στους ψυχολόγους της τηλεόρασης,
Υγ3. Εντάξει ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, δεν είναι όλοι έτσι.. απλώς πρόκειται για μια τεχνητή επιστήμη, λιγάκι σαν να πουλάνε σόμπες στους Εσκιμώους, έτσι το βλέπω. Ενώ θα έπρεπε να κινηθούν για να ζεσταθούνε οι Εσκιμώοι, όπως κάνανε τόσα χρόνια, προσπαθούν να τους πείσουν πως το καλύτερο είναι να κάθονται μπροστά στη σόμπα, ε λοιπόν εγώ προτιμώ να βγω έξω και να ζεσταθώ τρέχοντας, περπατώντας, τριγυρνώντας, δουλεύοντας, γιατί ξέρω πως αν συνηθίσει κανείς τη σόμπα δεν πρόκειται να ξανακουνήσει ρούπι.(το χειρότερο είναι ότι προσπαθούν να πουλήσουν τις σόμπες ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ηλεκτρικό)
Υγ4 Μου έχουν περισσέψει αναρρωτικές άδειες και θα πάρω δύο μέρες με υπεύθυνη δήλωση, Τετάρτη-Πέμπτη θα αράξω σπίτι, οπότε τα ξαναλέμε την Παρασκευή, bye,
Επίσης το περπάτημα είναι θεραπευτικό για μένα. Και μια καλή ταινία, ένα καλό βιβλίο, μία καλή εκδήλωση, μια καλή μουσική, μια καλή παρέα,ένας καλός έρωτας. Οτιδήποτε είναι καλό δηλαδή, με τα δικά μου τα γούστα εννοείται, αποτελεί το θεραπευτικό σύμπαν που μου παρέχει ενέργεια και δύναμη και κρατά σε φόρμα το ανοσοποιητικό μου.
Δεν είναι θεραπευτικό, για μένα, η ψυχοθεραπεία. Μια φορά έχω δοκιμάσει και απέτυχα παταγωδώς, καταλαβαίνω ωστόσο ότι επειδή ήμουν επιφυλακτική ίσως να διάλεξα -ασυναίσθητα- τη χειρότερη ψυχολόγο της πόλης, με σκοπό να καταδικάσω ολόκληρο το σύστημα. Ύστερα από τις προτροπές μιας φίλης μου βρέθηκα απέναντι σε ψυχολόγο για να της πω ότι ένιωθα άσχημα που είχα διαλύσει τον αρραβώνα μου με τον Γιώργο, η κοπελίτσα που είχε το ύφος δέκα καρδιναλίων μου την έσπασε από την πρώτη στιγμή και ακόμη περισσότερο όταν μου προσέφερε μασημένες θεωρίες που καλά-καλά δεν καταλάβαινε, ο τάδε είχε πει αυτό και ο δείνα εκείνο, (όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι για μένα μιλούσανε), κάποιας στιγμή ξεκίνησε να μιλάει για τον εαυτό της, -αργότερα μου εξήγησε πως είναι καλό ο θεραπευτής να συμμετάσχει με προσωπικά βιώματα στη θεραπεία-, μου είπε λοιπόν για τον γκόμενο της που ήταν γιος μεγαλοεπιχειρηματία και που δεν ήθελε να την παντρευτεί, καταλήξαμε να μιλάμε για την περίπτωση της και να της δίνω συμβουλές πώς να χειριστεί το θέμα, ολοφάνερα την απατούσε ο τύπος και δεν είχε καμία σοβαρή πρόθεση γι’ αυτήν, δεν μπορούσα να της το πω στα ίσια αλλά της υπέδειξα τον δρόμο για να το ανακαλύψει μήπως και γλιτώσει, εν πάση περιπτώσει, ένιωσε καλύτερα με τις παρεμβάσεις μου και μου το είπε, στο τέλος ωστόσο ζήτησε και την αμοιβή της, το θράσος των ατόμων που νομίζουν πως είναι κάποιοι δεν έχει όρια, ε λοιπόν εγώ δεν την πλήρωσα, της εξήγησα πως αυτή θα έπρεπε να με πληρώσει εφόσον το δικό της θέμα συζητούσαμε τόση ώρα, την είδα να καταπίνει τη γλώσσα της κι έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση, σίγουρα θα με θυμάται ακόμη, και όμως δεν έπραξα παρά το πλέον φυσιολογικό και αυτονόητο, γιατί να πληρώνει κανείς για υπηρεσίες που δεν του παρείχαν;
Υγ. Δεν μπορείς να κρίνεις ένα σύνολο από μία περίπτωση, το ξέρω, παρόλο που έχω τις επιφυλάξεις μου απέναντι στη συμπαθή τάξη των ψυχολόγων, επειδή βγάζουν μία θεωρητική σχολή και νομίζουν -κάποιοι από αυτούς-, πως μπορούν να αλλάξουν τις τύχες των ανθρώπων προτού καν λύσουν και κοιτάξουν τα δικά τους προβλήματα.
Υγ2. προς επίρρωση της άποψης μου, ρίξτε μια ματιά στους ψυχολόγους της τηλεόρασης,
Υγ3. Εντάξει ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, δεν είναι όλοι έτσι.. απλώς πρόκειται για μια τεχνητή επιστήμη, λιγάκι σαν να πουλάνε σόμπες στους Εσκιμώους, έτσι το βλέπω. Ενώ θα έπρεπε να κινηθούν για να ζεσταθούνε οι Εσκιμώοι, όπως κάνανε τόσα χρόνια, προσπαθούν να τους πείσουν πως το καλύτερο είναι να κάθονται μπροστά στη σόμπα, ε λοιπόν εγώ προτιμώ να βγω έξω και να ζεσταθώ τρέχοντας, περπατώντας, τριγυρνώντας, δουλεύοντας, γιατί ξέρω πως αν συνηθίσει κανείς τη σόμπα δεν πρόκειται να ξανακουνήσει ρούπι.(το χειρότερο είναι ότι προσπαθούν να πουλήσουν τις σόμπες ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ηλεκτρικό)
Υγ4 Μου έχουν περισσέψει αναρρωτικές άδειες και θα πάρω δύο μέρες με υπεύθυνη δήλωση, Τετάρτη-Πέμπτη θα αράξω σπίτι, οπότε τα ξαναλέμε την Παρασκευή, bye,
24 09 07, Δευτέρα
Βρέθηκα σε μια παραλία εχθές με τεράστια κύματα να σκάνε εκκωφαντικά στα πόδια μου και τον ουρανό πολύχρωμα γκρίζο με σύννεφα να κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα, η θάλασσα ήταν απερίγραπτα και εκφοβιστικά μεγαλειώδης κι εγώ ένιωθα δίπλα της ατρόμητη και αιώνια, οι απογοητεύσεις και τα άγχη και οι φοβίες φάνταζαν ταπεινά και ανούσια ενώ οι χαρές και η κάθε αναπνοή έπαιρναν αυτοκρατορικές διαστάσεις, ήταν και είναι πολύτιμες και μοναδικές, σε έκσταση έπεσα, σαν να χάθηκα λίγο από το παρόν καθώς περπατούσα κατά μήκος της παραλίας νιώθοντας χαρά, μια γάργαρη ατόφια ανεπιτήδευτη χαρά, ήμουν ευτυχισμένη που είμαι ζωντανή, μου έφτανε να είμαι ζωντανή, το γεγονός από μόνο του περιείχε όλες τις ηδονές, θυμήθηκα μια πρόταση από παλιά: «καλό το πέταγμα όμως τίποτε σαν το γαλήνιο περπάτημα», εχθές αφέθηκα σε ένα πραγματικά γαλήνιο περπάτημα, δίπλα στην μανιασμένη ταραχή μιας ζωοφόρου θάλασσας.
Τώρα βρίσκομαι στο γραφείο και η διάθεση μου μπορεί σε λίγο να πέσει αλλά προς το παρόν ακόμη με συνέχει η χθεσινή επαφή με τη φύση, σε σημείο να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πάρω μετάθεση σε κάποια παραλιακή πόλη, όσο μεγαλώνω η Αθήνα μου φαίνεται και πιο αφιλόξενη, έχουμε συνηθίσει και δεν μας νοιάζει αλλά μόλις απομακρυνθούμε καταλαβαίνουμε πως χαλιόμαστε σε αυτή την πόλη, -άνθρωποι σαν και μένα εννοώ- εγκλωβισμένοι στο κυκλοφοριακό, στο τσιμέντο, στον θόρυβο, στην ταχύτητα, δεν θέλω άλλη ταχύτητα, σαν να με πιάνει ίλιγγος πλέον, ηρεμία θέλω, ηρεμία και τα κύματα να σκάνε στα πόδια μου, άλλοτε άγρια και άλλοτε ελκυστικά και φιλόξενα. Μικρή ευχόμουν να ζήσω στην Αθήνα και τελικά ό,τι ευχήθηκα το έπαθα, συμβαίνει συχνά οι επιθυμίες μας να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο μονάχα όταν πραγματοποιούνται, από την άλλη, όταν ήμουν μικρότερη η Αθήνα μού προσέφερε αυτό που επιθυμούσα, τώρα έχω αλλάξει, οι ανάγκες μου έχουν αλλάξει, γι’ αυτό και η χθεσινή επιθυμία μετατράπηκε σε σημερινή καταδίκη, το θέμα είναι να αναγνωρίζω τις αλλαγές και να πράττω καταλλήλως, να μην αφήσω να περάσουν εκατό χρόνια και ύστερα να σκέφτομαι ότι έζησα όλη μου τη ζωή στραβά..
Υγ. Κάποια στιγμή εχθές θυμήθηκα με τόση διαύγεια μια παρόμοια σκηνή διπλά στη θάλασσα πριν από χρόνια ώστε σαν να ξαναζούσα ένα κομμάτι του παρελθόντος μου, έγινα για λίγο η ονειροπόλα φοιτήτρια των 19 ή 20 χρόνων που είχε να πάρει μια σημαντική απόφαση, βίωσα εκείνη την άλλη στιγμή με την καθαρότητα της αστραπής. Λέτε να σώζονται οι στιγμές μας σε ένα παράλληλο σύμπαν και να είναι δυνατόν να τις ξαναβιώσουμε; μήπως κάπου αιωρούνται όπως τις σταγόνες που είχαν γεμίσει την ατμόσφαιρα στην παραλία εχθές το μεσημέρι; Ή μήπως είναι μέσα μας και υπομονετικά μας περιμένουν, γιατί κάτι μου λέει πως κυρίως από τις στιγμές μας απαρτιζόμαστε. Ωραίο ακούγεται, βρήκα επιτέλους τι είμαι, είμαι το σύνολο των στιγμών μου.. Και τον ονείρων μου ίσως..
Τώρα βρίσκομαι στο γραφείο και η διάθεση μου μπορεί σε λίγο να πέσει αλλά προς το παρόν ακόμη με συνέχει η χθεσινή επαφή με τη φύση, σε σημείο να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πάρω μετάθεση σε κάποια παραλιακή πόλη, όσο μεγαλώνω η Αθήνα μου φαίνεται και πιο αφιλόξενη, έχουμε συνηθίσει και δεν μας νοιάζει αλλά μόλις απομακρυνθούμε καταλαβαίνουμε πως χαλιόμαστε σε αυτή την πόλη, -άνθρωποι σαν και μένα εννοώ- εγκλωβισμένοι στο κυκλοφοριακό, στο τσιμέντο, στον θόρυβο, στην ταχύτητα, δεν θέλω άλλη ταχύτητα, σαν να με πιάνει ίλιγγος πλέον, ηρεμία θέλω, ηρεμία και τα κύματα να σκάνε στα πόδια μου, άλλοτε άγρια και άλλοτε ελκυστικά και φιλόξενα. Μικρή ευχόμουν να ζήσω στην Αθήνα και τελικά ό,τι ευχήθηκα το έπαθα, συμβαίνει συχνά οι επιθυμίες μας να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο μονάχα όταν πραγματοποιούνται, από την άλλη, όταν ήμουν μικρότερη η Αθήνα μού προσέφερε αυτό που επιθυμούσα, τώρα έχω αλλάξει, οι ανάγκες μου έχουν αλλάξει, γι’ αυτό και η χθεσινή επιθυμία μετατράπηκε σε σημερινή καταδίκη, το θέμα είναι να αναγνωρίζω τις αλλαγές και να πράττω καταλλήλως, να μην αφήσω να περάσουν εκατό χρόνια και ύστερα να σκέφτομαι ότι έζησα όλη μου τη ζωή στραβά..
Υγ. Κάποια στιγμή εχθές θυμήθηκα με τόση διαύγεια μια παρόμοια σκηνή διπλά στη θάλασσα πριν από χρόνια ώστε σαν να ξαναζούσα ένα κομμάτι του παρελθόντος μου, έγινα για λίγο η ονειροπόλα φοιτήτρια των 19 ή 20 χρόνων που είχε να πάρει μια σημαντική απόφαση, βίωσα εκείνη την άλλη στιγμή με την καθαρότητα της αστραπής. Λέτε να σώζονται οι στιγμές μας σε ένα παράλληλο σύμπαν και να είναι δυνατόν να τις ξαναβιώσουμε; μήπως κάπου αιωρούνται όπως τις σταγόνες που είχαν γεμίσει την ατμόσφαιρα στην παραλία εχθές το μεσημέρι; Ή μήπως είναι μέσα μας και υπομονετικά μας περιμένουν, γιατί κάτι μου λέει πως κυρίως από τις στιγμές μας απαρτιζόμαστε. Ωραίο ακούγεται, βρήκα επιτέλους τι είμαι, είμαι το σύνολο των στιγμών μου.. Και τον ονείρων μου ίσως..
21 09 07, Παρασκευή
Οι άνδρες τελικά είναι παιδιά και συχνότατα χαζά παιδιά, πράγμα που επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά εχθές το απόγευμα όταν ακούστηκε μεγάλη φασαρία στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας. Δύο καθ’ όλα ευυπόληπτοι γείτονες μου αναπαραστήσανε σκηνές far west επειδή ο ένας πήρε και μετακίνησε το μηχανάκι του άλλου θεωρώντας ότι κακώς το είχε παρκάρει τόσο κοντά στην είσοδο, ο άλλος έτυχε να τον δει και του χίμηξε, κυλιστήκαν κάτω όπως στα γουέστερν, κατέβηκαν και οι γυναίκες τους, φώναζαν τα παιδιά, πανζουρλισμός, μπήκαν στη μέση να τους χωρίσουν, μαζεύτηκε κόσμος, ένα θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο με βρισιές, μπουνιές, κατάρες, απειλές, κι όλα αυτά επειδή ήταν ή δεν ήταν πολύ κοντά παρκαρισμένο το μηχανάκι στην είσοδο, είναι ή δεν είναι, το λιγότερο ηλίθιοι αυτοί οι άνθρωποι; Οι οποίοι δεν θα καλημερίζονται για μήνες ή χρόνια και αν επαληθευτούν οι απειλές τους περί μηνύσεων θα καταλήξουν στα δικαστήρια να πλουτίζουν δικηγόρους. Εμένα μού φαίνεται τραγελαφικό. Δύο σαραντάρηδες οικογενειάρχες να παίζουν ξύλο για τη θέση παρκαρίσματος ενός μηχανακιού. Κατάντια και κακομοιριά. Με κανένα τους δεν έχω πάρε δώσε, ο πρώτος συνεχώς προσπαθεί να μου πιάσει την κουβέντα μα εγώ αλλάζω δρόμο βλέποντας τον επειδή δεν αντέχω τις επικρίσεις του, κάθε του κουβέντα είναι επίκριση, «κοίτα τι έκανε ο διαχειριστής, δεν πόση σκόνη άφησε η καθαρίστρια, κοίτα πώς πετάξαν τα φυλλάδια, δες κάποιος έσπασε το γραμματοκιβώτιο, εκείνο το αμάξι είναι παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο το άλλο είναι έξω από τις γραμμές», είναι απίστευτο πως καταφέρνει να βρίσκει πάντοτε θέματα για να κατηγορήσει, μερικές φορές με ακολουθεί επιταχύνοντας το βηματισμό του για να με προλάβει και να διαμαρτυρηθεί για τον ένοικο του τρίτου που είχε εχθές δυνατά τη μουσική, σαν να βασίζεται όλη του η ζωή στην κατηγόρια, ζει και αναπνέει γι’ αυτήν, την κακομοίρα τη γυναίκα του σκέφτομαι, είναι μια πολύ λεπτή ήσυχη κοπελίτσα, πώς τον αντέχει; Αυτός λοιπόν ο τύπος, ο επικριτικός, έγραφε μηνύματα στον κάτοχο του μηχανακιού να βγάλει από κει το μηχανάκι του, δεν τον αντιμετώπιζε στα ίσια, δεν του έλεγε την άποψη του γιατί έτσι έχει μάθει, να δρα υποχθόνια, ο άλλος δεν άλλαζε θέση στο μηχανάκι μα το έβρισκε μετακινημένο, μέχρι που εχθές έπιασε τον πρώτο στα πράσα να το μετακινεί και του επιτέθηκε, πρόκειται για έναν τύπο βαρύ, αρτηριοσκληρωτικό, αγέλαστο, φασαριόζο και φωνακλά, επίσης αντιπαθή σε μένα, αλλά αν ο πρώτος ήξερε να του μιλήσει, θα μπορούσε κάλλιστα να τον πείσει να μετακινήσει το μηχανάκι από μόνος του, είμαι σίγουρη γι’ αυτό, ατυχώς οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να επικοινωνούν και φορτώνουν τις ζωές τους με προβλήματα απ’ το τίποτε.
Υγ. Κάπου έχω διαβάσει ότι υπάρχει ένας σωστός τρόπος επικοινωνίας, ο ευθύς, και τέσσερεις λανθασμένοι που μας φέρνουνε προβλήματα, ο συμβιβαστικός, ο επικριτικός, ο υπολογιστικός, ο παραπλανητικός, γι αυτό και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, επειδή είναι ευκολότερο να επικρίνουν, να συμβιβάζονται, να παραπλανούν ή να υπολογίζουν, έτσι νομίζουν, ότι είναι ευκολότερο, στην πραγματικότητα γίνεται μπούμερανγκ και αργά ή γρήγορα πληρώνουν το τίμημα, μόνο με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια μπορούν να βάλουν γερές βάσεις για να καταλαβαίνονται με τους άλλους.
Υγ2. Τα ξέρω όλα αυτά στη θεωρία, αλλά στην πράξη δεν είναι τόσο απλό το θέμα, αναγκάζεται κανείς και να συμβιβαστεί, και να παραπλανήσει και να υπολογίσει..και εγώ δεν ξέρω τι άλλο να κάνει..
Υγ. Κάπου έχω διαβάσει ότι υπάρχει ένας σωστός τρόπος επικοινωνίας, ο ευθύς, και τέσσερεις λανθασμένοι που μας φέρνουνε προβλήματα, ο συμβιβαστικός, ο επικριτικός, ο υπολογιστικός, ο παραπλανητικός, γι αυτό και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, επειδή είναι ευκολότερο να επικρίνουν, να συμβιβάζονται, να παραπλανούν ή να υπολογίζουν, έτσι νομίζουν, ότι είναι ευκολότερο, στην πραγματικότητα γίνεται μπούμερανγκ και αργά ή γρήγορα πληρώνουν το τίμημα, μόνο με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια μπορούν να βάλουν γερές βάσεις για να καταλαβαίνονται με τους άλλους.
Υγ2. Τα ξέρω όλα αυτά στη θεωρία, αλλά στην πράξη δεν είναι τόσο απλό το θέμα, αναγκάζεται κανείς και να συμβιβαστεί, και να παραπλανήσει και να υπολογίσει..και εγώ δεν ξέρω τι άλλο να κάνει..
20 09 07, Πέμπτη
Τους έβαλα σήμερα κάτω να συζητήσουμε για το θέμα μας, οι μισοί με θεωρήσανε χαζή• οι άλλοι μισοί είναι μπερδεμένοι, η διευθύντρια θα ήθελε να αλλάξει αυτή η κατάσταση αλλά φοβάται μην βρει τον μπελά της, η προϊσταμένη για να της πάει κόντρα την κατηγόρησε πως αυτή φταίει για όλα, η Γεωργία τρόμαξε και θύμωσε μαζί μου, τι χαζομάρα είναι αυτή! μου είπε, να έχουμε την ησυχία μας και να τρέχουμε να ζητάμε μπελάδες, Μανόλης και Ιάσονας δεν μιλήσανε επειδή βρίσκονται στον κόσμο τους, δεν τους νοιάζει, μάλλον ο Ιάσονας θα προτιμούσε να είχαμε δουλειά για να μην σκέφτεται, του Μανόλη θα του έκανε καλό αλλά δεν το ξέρει, προτιμάει να έχει χρόνο για να χάνει τα χρήματά του σε τυχερά παιχνίδια, η Νίκη και η Ευτυχία λείπουν με άδεια, γενικά δεν φτάσαμε σε κανένα συμπέρασμα, θα δούμε ήταν η ετυμηγορία, με λίγα λόγια παραμένουν τα πράγματα ως έχουν, το θα δούμε ειδικά στο δημόσιο σημαίνει ξέχασε το, ίσως πρέπει να επιμείνω, ακόμη και να πιέσω τις καταστάσεις, ένα έγγραφο πρέπει να στείλει η διευθύντρια και να ζητάει να μας αναθέσουν επιπλέον καθήκοντα, μπορούμε να το συντάξουμε έτσι ώστε να τους μπερδέψουμε, να μην καταλάβει κανείς ότι κοπροσκυλιάζουμε τόσο καιρό, απλώς να νομίσουν πως η διευθύντρια είναι εργασιομανής, δεν είναι δύσκολο προσπάθησα να τους πείσω μα δεν με πιστέψανε, οι έχοντες την ευθύνη φοβούνται πως θα αποκαλυφτούν, δηλαδή τι περιμένεις; ρώτησα τη διευθύντρια, να είμαστε έτσι μέχρι να πάρεις σύνταξη; Δεν θέλω και πολύ για τη σύνταξη μου απάντησε, μάλλον αυτό περιμένει.
Ούτε στην προσωπική μου ζωή τα πράγματα πάνε ιδιαίτερα καλά, εννοώ με τον Παναγιώτη. Έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικός. Περνάμε καλά όταν βγαίνουμε, κάθε τρεις τέσσερις μέρες, αλλά αυτός θέλει περισσότερο και συχνότερες επαφές και να έρχεται σπίτι μου και να πηγαίνω στο δικό του, θέλει να προχωρήσουμε και δεν κρατιέται μα εμένα δεν με ενθουσιάζει η ιδέα. Έχω συνηθίσει στον προσωπικό μου χώρο και χρόνο και αυτό είναι λίγο πρόβλημα, δικό μου πρόβλημα το ξέρω, αλλά τι να κάνω, έτσι είμαι.
Υγ. Δύσκολα αλλάζει κανείς, και μέχρι ενός σημείου. Ριζικές αλλαγές δεν είναι εφικτές. Γι αυτό ας μάθουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας όπως είναι. Το γράφω για να το ακούω εγώ η ίδια. Ευχαριστώ..
Ούτε στην προσωπική μου ζωή τα πράγματα πάνε ιδιαίτερα καλά, εννοώ με τον Παναγιώτη. Έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικός. Περνάμε καλά όταν βγαίνουμε, κάθε τρεις τέσσερις μέρες, αλλά αυτός θέλει περισσότερο και συχνότερες επαφές και να έρχεται σπίτι μου και να πηγαίνω στο δικό του, θέλει να προχωρήσουμε και δεν κρατιέται μα εμένα δεν με ενθουσιάζει η ιδέα. Έχω συνηθίσει στον προσωπικό μου χώρο και χρόνο και αυτό είναι λίγο πρόβλημα, δικό μου πρόβλημα το ξέρω, αλλά τι να κάνω, έτσι είμαι.
Υγ. Δύσκολα αλλάζει κανείς, και μέχρι ενός σημείου. Ριζικές αλλαγές δεν είναι εφικτές. Γι αυτό ας μάθουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας όπως είναι. Το γράφω για να το ακούω εγώ η ίδια. Ευχαριστώ..
19 09 07, Τετάρτη
Η τέχνη της ζωής, για μένα, έχει να κάνει με την αφαίρεση. Συσσωρεύουμε στις μέρες μας αντικείμενα για να διώχνουμε ίσως τις ανασφάλειες μας αλλά τελικά όσα περισσότερα έχουμε τόσο μικρότεροι δείχνουμε και ποτέ δεν ικανοποιούμαστε. Εχθές όλη μέρα πραγματοποίησα επιχείρηση εκκαθάρισης και πολύ το ευχαριστήθηκα, βιβλία, παλιά ρούχα, σιντι, ντιβιντι, άρθρα από περιοδικά, εφημερίδες, μπιχλιμπίδια, κούτες κουτάκια τακτοποιήθηκαν όλα σε μεγάλες σακούλες και πήραν το δρόμο τους για την ανακύκλωση και προς ένα φιλόπτωχο σύλλογο, ένιωσα πολύ χαρούμενη, αν και κατά τη διάρκεια της επιχείρησης με διακατείχε ένα άγχος, γιατί να το πετάξω αυτό και γιατί εκείνο, όμως τελικά νίκησε η σωφροσύνη, ένιωσα ανακουφισμένη και καθαρότερη όταν είδα το σπίτι μου ωραιότερο, μεγαλύτερο, υγιέστερο, με τα ράφια και τις ντουλάπες να αδειάζουν από περιττό και άχρηστο βάρος, σαν να ξεφορτώθηκα όλο το λίπος του σε ένα απόγευμα και χωρίς καθόλου δίαιτα.
Και δεν είναι μόνο τα αντικείμενα που μας πνίγουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είναι οι ιδέες, τα ερεθίσματα, οι εικόνες, γεμίζουμε το μυαλό μας με κοινοτοπίες και δεν μένει χώρος για την ουσία. Για αυτό και επιμένω: αφαίρεση, μόνο έτσι μένει χώρος για ζωή.
Εδώ πέρα όλα ήσυχα, ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο, εκτός του ότι η Νίκη πήρε άδεια, δεν τόλμησε να πάρει τη διευθύντρια, απλώς μου έστειλε μήνυμα να την ενημερώσω, «πρέπει να πάρω αποφάσεις» μου έγραψε, η διευθύντρια πήρε ανάποδες και άκουσα τον εξάψαλμο αλλά παρέμεινα ψύχραιμη και άνετη, δεν υπάρχει προσβολή όταν δεν νιώθεις προσβεβλημένη, μπορεί να φώναζε αλλά στρεφόταν ενάντια στη Νίκη, γιατί λοιπόν να χαλάσω τη ζαχαρένια μου; μετά από μένα τα έβαλε και με την Μαρία, εκείνη αντιμίλησε και διαπληκτίζονταν για ώρα, εντωμεταξύ ο Ιάσονας μοιάζει με κλαίουσα Ιτιά, μου ανέφερε πως ήρθε στη δουλειά μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να είναι μόνος στο σπίτι, η Γεωργία στον κόσμο της και μέσα στο άγχος για τα παιδιά και τον παιδικό σταθμό, η προϊσταμένη δε μιλιέται γιατί είναι Πασοκατζού και δεν έχει συνέλθει από την πανωλεθρία, ο Μανόλης μάλλον έχει οικονομική στενότητα και τα έχει βάλει με την τύχη του, όλοι καθόμαστε και κοιτάμε τις ζωές μας να περνάνε από το παράθυρο.
Υγ. Αν δουλεύαμε, πάλι θα περνούσε η ζωή αλλά θα ήταν πιο γεμάτη και ποικιλόχρωμη, επιμένω.. θα ζητήσω να κάνουμε κάτι. Εγώ εχθές στην αρχή βαριόμουνα και μου φαινόταν βουνό η υπόθεση σπίτι αλλά στην πορεία και ειδικά στο τέλος ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση.
Και δεν είναι μόνο τα αντικείμενα που μας πνίγουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είναι οι ιδέες, τα ερεθίσματα, οι εικόνες, γεμίζουμε το μυαλό μας με κοινοτοπίες και δεν μένει χώρος για την ουσία. Για αυτό και επιμένω: αφαίρεση, μόνο έτσι μένει χώρος για ζωή.
Εδώ πέρα όλα ήσυχα, ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο, εκτός του ότι η Νίκη πήρε άδεια, δεν τόλμησε να πάρει τη διευθύντρια, απλώς μου έστειλε μήνυμα να την ενημερώσω, «πρέπει να πάρω αποφάσεις» μου έγραψε, η διευθύντρια πήρε ανάποδες και άκουσα τον εξάψαλμο αλλά παρέμεινα ψύχραιμη και άνετη, δεν υπάρχει προσβολή όταν δεν νιώθεις προσβεβλημένη, μπορεί να φώναζε αλλά στρεφόταν ενάντια στη Νίκη, γιατί λοιπόν να χαλάσω τη ζαχαρένια μου; μετά από μένα τα έβαλε και με την Μαρία, εκείνη αντιμίλησε και διαπληκτίζονταν για ώρα, εντωμεταξύ ο Ιάσονας μοιάζει με κλαίουσα Ιτιά, μου ανέφερε πως ήρθε στη δουλειά μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να είναι μόνος στο σπίτι, η Γεωργία στον κόσμο της και μέσα στο άγχος για τα παιδιά και τον παιδικό σταθμό, η προϊσταμένη δε μιλιέται γιατί είναι Πασοκατζού και δεν έχει συνέλθει από την πανωλεθρία, ο Μανόλης μάλλον έχει οικονομική στενότητα και τα έχει βάλει με την τύχη του, όλοι καθόμαστε και κοιτάμε τις ζωές μας να περνάνε από το παράθυρο.
Υγ. Αν δουλεύαμε, πάλι θα περνούσε η ζωή αλλά θα ήταν πιο γεμάτη και ποικιλόχρωμη, επιμένω.. θα ζητήσω να κάνουμε κάτι. Εγώ εχθές στην αρχή βαριόμουνα και μου φαινόταν βουνό η υπόθεση σπίτι αλλά στην πορεία και ειδικά στο τέλος ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση.
18 09 07, Τρίτη
Επέστρεψε ο Ιάσονας από την αναρρωτική του άδεια και δείχνει χλωμός, κομμένος και αδυνατισμένος, είναι σιωπηλός και απόμακρος και προσέχει ιδιαιτέρως να μη συναντηθεί η ματιά του με της Νίκης. Δύσκολα τα πράγματα για κείνον. Και για τη Νίκη δεν είναι ευκολότερα, όχι εξαιτίας του, άλλο είναι το πρόβλημα το δικό της, είχε ανάγκη χθες να μιλήσει και μίλησε, σε μένα, μου εξομολογήθηκε πως ο γάμος της βρίσκεται σε κρίση, ότι χρόνια τώρα ζει συμβατικά κι ότι υπάρχει περίπτωση να χωρίσει, για τον άλλον που έχει βρεθεί στο προσκήνιο δεν έβγαλε μιλιά, μονάχα για τον Ιάσονα άφησε να εννοηθεί πως είχε υπερβολικές απαιτήσεις και βλέψεις κι ότι ο καθένας είναι άξιος του μυαλού του, λίγο πολύ συμφωνώ μαζί της, όμως γνωρίζω ότι η Νίκη μπορεί να ξεγελάσει και να αποδιοργανώσει πολλά μυαλά.
Η Νίκη είναι αυτό που λέμε εντυπωσιακή γυναίκα, ψηλή λεπτή και πάντα στην τρίχα ντυμένη, της αρέσει να προκαλεί και να κερδίζει τον θαυμασμό, επιζητά την αγάπη των άλλων και σπαταλάει όλη της την ενέργεια στο πώς θα την αποκτήσει. Όταν την πρωτογνωρίζεις σου φαίνεται αξιολάτρευτη, καταδεκτική, ζεστή, σαγηνευτική, σίγουρα θα βρει κάτι θετικό για να σε κολακέψει, αν δεν βρει θα το επινοήσει, θα κάνει τα πάντα για να σε μαγνητίσει. Σε δεύτερο στάδιο, όταν θα νιώσει πως σε έχει κερδίσει, θα είναι το ίδιο ευχάριστη αλλά θα σου δίνει συνέχεια υποσχέσεις τις οποίες δεν μπορεί να τηρήσει. Θα σου λέει να κάνουμε αυτό κι εκείνο και το άλλο, και τι καλές φίλες που είμαστε και πόσο σπουδαία είσαι και να βρεθούμε οπωσδήποτε το απόγευμα αλλά επειδή τα ίδια πράγματα λέει και σε άλλους δέκα θα είναι εξαφανισμένη το απόγευμα. Πολιτικό ων τώρα που το σκέφτομαι η Νίκη. Όταν την ξέρεις και δεν την παίρνεις στα σοβαρά είναι πολύ καλή παρέα. Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα προδομένη από τη συμπεριφορά της μα από όταν έμαθα να ακούω τα μισά από όσα λέει τα πάμε υπέροχα. Ο Ιάσονας τα πίστευε όλα και γι’ αυτό την πάτησε. Θα του περάσει.
Υγ. Το πρόβλημα μεταξύ μας το έχει η Νίκη, δεν είναι εύκολο να χωρίσει και να ξεφύγει από την κοινωνική της υπόσταση, μπορώ να φανταστώ την οικογένεια της και κάθε τυχάσπαρτο από τον περίγυρο να πέφτει πάνω της για να την αποτρέψει μέσω τύψεων και ενοχών, έχει να παλέψει με πολλούς δαίμονες αν τελικά το κάνει το μεγάλο άλμα..
Η Νίκη είναι αυτό που λέμε εντυπωσιακή γυναίκα, ψηλή λεπτή και πάντα στην τρίχα ντυμένη, της αρέσει να προκαλεί και να κερδίζει τον θαυμασμό, επιζητά την αγάπη των άλλων και σπαταλάει όλη της την ενέργεια στο πώς θα την αποκτήσει. Όταν την πρωτογνωρίζεις σου φαίνεται αξιολάτρευτη, καταδεκτική, ζεστή, σαγηνευτική, σίγουρα θα βρει κάτι θετικό για να σε κολακέψει, αν δεν βρει θα το επινοήσει, θα κάνει τα πάντα για να σε μαγνητίσει. Σε δεύτερο στάδιο, όταν θα νιώσει πως σε έχει κερδίσει, θα είναι το ίδιο ευχάριστη αλλά θα σου δίνει συνέχεια υποσχέσεις τις οποίες δεν μπορεί να τηρήσει. Θα σου λέει να κάνουμε αυτό κι εκείνο και το άλλο, και τι καλές φίλες που είμαστε και πόσο σπουδαία είσαι και να βρεθούμε οπωσδήποτε το απόγευμα αλλά επειδή τα ίδια πράγματα λέει και σε άλλους δέκα θα είναι εξαφανισμένη το απόγευμα. Πολιτικό ων τώρα που το σκέφτομαι η Νίκη. Όταν την ξέρεις και δεν την παίρνεις στα σοβαρά είναι πολύ καλή παρέα. Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα προδομένη από τη συμπεριφορά της μα από όταν έμαθα να ακούω τα μισά από όσα λέει τα πάμε υπέροχα. Ο Ιάσονας τα πίστευε όλα και γι’ αυτό την πάτησε. Θα του περάσει.
Υγ. Το πρόβλημα μεταξύ μας το έχει η Νίκη, δεν είναι εύκολο να χωρίσει και να ξεφύγει από την κοινωνική της υπόσταση, μπορώ να φανταστώ την οικογένεια της και κάθε τυχάσπαρτο από τον περίγυρο να πέφτει πάνω της για να την αποτρέψει μέσω τύψεων και ενοχών, έχει να παλέψει με πολλούς δαίμονες αν τελικά το κάνει το μεγάλο άλμα..
17 09 07, Δευτέρα
Θυμάται κανείς ποιος είναι ο άγγλος ποιητής με του εξαιρετικούς στίχους: «κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος νιώθω να μικραίνω επειδή μικραίνει η ανθρωπότητα, γι αυτό να μην ρωτάτε για ποιον χτυπά η καμπάνα, για σας χτυπά», σκέφτομαι τους νεκρούς των πυρκαγιών και η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ιεροσυλία, κανένα μήνυμα, καμία επίπτωση στο πολιτικό σύστημα, ωσάν να μην έγινε το παραμικρό, μύτη δεν άνοιξε που θα λεγε και ο γνωστός άγνωστος, ο δικομματισμός ζει και βασιλεύει και όλα είναι καλώς καμωμένα, οι οπαδοί της ΝΔ πανηγύρισαν ξέφρενα, είδα νεαρά πρόσωπα αφιονισμένα, εύχομαι ότι δεν πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ας μην είμαστε ωστόσο μεμψίμοιροι και αχάριστοι, τόσα πράγματα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, λεφτά παίρνουμε με τη σέσουλα ενώ τα αγαθά διαρκώς φτηναίνουν, η παιδεία παραμένει υποδειγματική κι απόδειξη ότι κλιμάκιο εγγλέζων κυβερνητικών έρχονται για να αντιγράψουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αν πάθεις κάτι χτύπα ξύλο το ΕΣΥ θα σε γιατρέψει προτού πεις κινίνο, αξιοκρατία υπάρχει και ρωτήστε όλους όσοι διορίστηκαν τελευταία από το παραθύρι, το βιοτικό επίπεδο είναι ιδιαιτέρως υψηλό και σύμφωνα με έγκυρες πηγές πολλοί Ελβετοί έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να μετοικήσουν στη χώρα μας για να επωφεληθούν από αυτό, το κράτος είναι πανέτοιμο και σε κάθε ανάγκη παρεμβαίνει προσφέροντας δέκα χιλιάδες μπόνους για κάθε καμμένο συγγενή, για πρόβατα και κατσίκια οι τιμές είναι υπό διαπραγμάτευση, η ιδιωτική πρωτοβουλία και το επιχειρηματικό δαιμόνιο ανθεί και θάλλει, απόδειξη: (παραδικαστικό, ομόλογα, χρηματιστήριο κλπ κλπ), είμαστε ασφαλείς, μην ξεχνάτε πως οι εχθροί κατατροπώνονται ακαριαία: (ζαρτινιέρα, βίντεο στο αστυνομικό τμήμα, πακιστανοί κλπ κλπ), γενικά ζούμε σε έναν παράδεισο, αυτό εκτίμησαν οι ψηφοφόροι και με το χέρι στη καρδιά ψήφισαν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, επ άπειρον, μέχρι δευτέρας παρουσίας, άντε βρε και του χρόνου..
Υγ Τυχαία θεωρούν οι πολιτικοί το λαό χαζό; Ή μήπως έχουν κάποιες ενδείξεις;
Υγ. Ήμουν αποφασισμένη να μην γράψω παρά μόνο μία πρόταση για τις εκλογές, τελείωσα με το θέμα. Τι θα απογίνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους; ..ήταν μια κάποια λύση.. διάβασα και μερικά ξεκαρδιστικά μπλογκ πάνω στο θέμα, ελπίζω ότι δεν τελειώνει μαζί με τις εκλογές η έμπνευση..
Υγ3 Ούτε με την άνοδο της αριστεράς είμαι ικανοποιημένη, φτωχή μου φάνηκε, περίμενα κάτι περισσότερο..
Υγ4 Είμαι γκρινιάρα και στριμμένη, μην με ακούτε.. όλα θα πάνε καλά..
Υγ Τυχαία θεωρούν οι πολιτικοί το λαό χαζό; Ή μήπως έχουν κάποιες ενδείξεις;
Υγ. Ήμουν αποφασισμένη να μην γράψω παρά μόνο μία πρόταση για τις εκλογές, τελείωσα με το θέμα. Τι θα απογίνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους; ..ήταν μια κάποια λύση.. διάβασα και μερικά ξεκαρδιστικά μπλογκ πάνω στο θέμα, ελπίζω ότι δεν τελειώνει μαζί με τις εκλογές η έμπνευση..
Υγ3 Ούτε με την άνοδο της αριστεράς είμαι ικανοποιημένη, φτωχή μου φάνηκε, περίμενα κάτι περισσότερο..
Υγ4 Είμαι γκρινιάρα και στριμμένη, μην με ακούτε.. όλα θα πάνε καλά..
14 09 07 Παρασκευή, νο 2
Με κατηγόρησαν κάποιοι πως απαξιώνω την πολιτική κι ότι είμαι δημόσιος κίνδυνος για τα χρηστά ήθη, θα κάνω την εξής απλή ερώτηση: αν κάποιος είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του, ικανοποιείται σεξουαλικά όπως γουστάρει, με εναλλαγή συντρόφων και ποικιλία ακόμη καλύτερα, νιώθει ελεύθερος, βγαίνει, διασκεδάζει, χαίρεται, είναι καλά με τον εαυτό του, γιατί να κλέψει τα ταμεία των συνταξιούχων, βλέπε ομόλογα, ή τις οικονομίες των μικροκαταθετών, βλέπε χρηματιστήριο, γιατί να παίρνει μίζες και να διακινδυνεύει και να αγχώνεται; Αγύρτης κι απατεώνας είναι συνήθως ο καταπιεσμένος, ο ανασφαλής, ο ανικανοποίητος και ανέραστος για να μην πω ανίκανος, ο μίζερος που τον έχει δεμένο με το λουρί η μέγαιρα γυναίκα του και ξεροσταλιάζει σαν το νηστικό σκύλο μπροστά στα κρεοπωλείο, αυτός που δεν μπορεί παρά να κοιτάζει αποβλακωμένος τη χαρά επειδή μια ζωή υποκρίνεται περί τάξης, ηθικής, θρησκείας, το βάζει λοιπόν πείσμα να τα καταφέρει αλλιώς, κλέβοντας, παραγκωνίζοντας, αρπάζοντας, αδικώντας, πέφτει με τα μούτρα στο ψητό και πασχίζει να καταβροχθίσει όσο περισσότερο γίνεται για να νιώσει επιτέλους κάποιος.
Ιδέα για την καταπολέμηση της διαφθοράς: Αφήστε τους ανθρώπους να είναι ευτυχισμένοι. Κι αν αυτό δε γίνεται επειδή στη γενιά μου- και ειδικά στην προηγούμενη- ακόμη τρέχει στο αίμα της το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», και το «ο αυνανισμός τυφλώνει», μάθετε τουλάχιστον στα παιδιά σας πώς να γίνουν ευτυχισμένα. Μόνο έτσι καταπολεμιέται η διαφθορά.
Ιδέα για την καταπολέμηση της διαφθοράς: Αφήστε τους ανθρώπους να είναι ευτυχισμένοι. Κι αν αυτό δε γίνεται επειδή στη γενιά μου- και ειδικά στην προηγούμενη- ακόμη τρέχει στο αίμα της το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», και το «ο αυνανισμός τυφλώνει», μάθετε τουλάχιστον στα παιδιά σας πώς να γίνουν ευτυχισμένα. Μόνο έτσι καταπολεμιέται η διαφθορά.
14 09 07, Παρασκευή
Αν και βολεμένη δημόσια υπάλληλος, είμαι αναφανδόν εναντίον κάθε είδους μονιμότητας. Μονιμότητα για μένα σημαίνει σκουριά και αχρηστία. Για φανταστείτε: Να διοριστείτε από μικρές σε μία θέση, να πάρετε από την κούνια σας έναν άνδρα και μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει να βλέπετε το ίδιο πάντα έργο, όλα προβλέψιμα όλα μελετημένα, πρωί βράδυ πρωί βράδυ πρωί βράδυ. Βλέπω πως έχουν καταντήσει οι μεγαλύτερες αυταδέλφισσες μου, να μην έχουν άλλο ενδιαφέρον και άλλη έγνοια στη ζωή από τα βλαστάρια τους, επειδή αυτά προσφέρουν την μόνη αλλαγή στη ζωή τους, σήμερα είναι νήπια, αύριο μαθητές, μεθαύριο φοιτητές, εξαιτίας τους μπορούν να αγωνιούν και κάτι να περιμένουν, υπάρχει μια διαβάθμιση και εξέλιξη, στην προσωπική τους ζωή τίποτε, μαύρο σκοτάδι, ζόφος. Είτε δουλέψουν είτε δε δουλέψουν διαφορά δεν κάνει, τον σύζυγο τον έχουν τόσο πολύ συνηθίσει που όταν αποφασίσουν να πιάσουν το πουλί του το κάνουν με τον ενθουσιασμό που πλένουν τα πιάτα, μπορεί να διακρίνει κανείς στο παστωμένο τους πρόσωπο τη νωθρότητα να ελκύει και να συσσωρεύει τη χαζομάρα.
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια ζωή κάνοντας έρωτα με ένα άτομο μόνο, ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχω παντρευτεί. Είμαι κατά της μονογαμίας και μακάρι να έβρισκα κάποιον με παρόμοια θεώρηση των πραγμάτων. Να το εννοεί όμως και όχι να το λέει για να κοκορεύεται. Ούτε να το εννοεί μονοδιάστατα, δηλαδή αυτός να γλεντάει κι η γυναίκα να τον περιμένει στο σπίτι ως σύγχρονη Πηνελόπη. Όπως και να το κάνουμε, όσο πάθος και να υπάρχει, δεν θα ήταν πάθος αν έμενε αιώνιο, όλα αλλάζουν και στην καλύτερη των περιπτώσεων το πάθος μετατρέπεται σε αγάπη εκτίμηση σεβασμό και άντε εσύ να πηδιέσαι με την εκτίμηση και το σεβασμό, πάθος εκατό χρόνων δε νοείται, επιμένω, εκτός κι αν είναι απαγορευμένο, όπως στον «έρωτα στα χρόνια της χολέρας» του Μάρκες, ύστερα από πενήντα χρόνια που δεν είχε δει την αγαπημένη του την ποθούσε σαν τρελός, ας έμενε όλα αυτά τα χρόνια μαζί της και να δω άμα του σηκωνόταν. Απλά μαθηματικά είναι. Το καινούργιο σώμα, οι διαφορετικές κινήσεις και μυρωδιές, άλλες εκχυμώσεις και αντιδράσεις. Το απρόσμενο. Η έκπληξη. Ακόμη και η ματαίωση καμιά φορά, αρκεί να μη γίνεται μηχανικά και τετριμμένα σαν καθήκον, συζυγικό καθήκον! τι απαίσια λέξη για μια Θεϊκή πράξη. Δέχομαι ότι μπορεί να είσαι παθιασμένη με κάποιον και να μην «βλέπεις» κανέναν άλλον για μερικά χρόνια, αλλά ως εκεί, παραπάνω δε γίνεται, αν κρατάει παραπάνω θα βαρεθείς τόσο πολύ με τη μονογαμία που στο τέλος θα καταντήσεις πολιτικός για να πηδάς τους άλλους.
Υγ. Να μου το θυμηθείτε και βάζω στοίχημα πως σε εκατό χρόνια θα έχει απαξιωθεί και καταργηθεί η μονογαμία. Ακόμη και τα πιο αγαπημένα και παθιασμένα ζευγάρια, ειδικά αυτά, θα κάνουν έρωτα όποτε θέλουν και με όποιον θέλουν και θα είναι πολύ ευτυχισμένα και ειρηνικά και δε θα πρήζουν τους συναδέλφους τους. Δυστυχώς γεννήθηκα εκατό χρόνια νωρίτερα. Για τη μονιμότητα στο Δημόσιο δεν ξέρω. Αυτή μάλλον θα παραμείνει.
Υγ2. Μην ξεχάσετε την Κυριακή. Α. Ψηφίστε Β. Δηλώσετε στο exit poll διαφορετικό κόμμα από ότι ψηφίσατε. Γ. Τελειώσατε.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια ζωή κάνοντας έρωτα με ένα άτομο μόνο, ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχω παντρευτεί. Είμαι κατά της μονογαμίας και μακάρι να έβρισκα κάποιον με παρόμοια θεώρηση των πραγμάτων. Να το εννοεί όμως και όχι να το λέει για να κοκορεύεται. Ούτε να το εννοεί μονοδιάστατα, δηλαδή αυτός να γλεντάει κι η γυναίκα να τον περιμένει στο σπίτι ως σύγχρονη Πηνελόπη. Όπως και να το κάνουμε, όσο πάθος και να υπάρχει, δεν θα ήταν πάθος αν έμενε αιώνιο, όλα αλλάζουν και στην καλύτερη των περιπτώσεων το πάθος μετατρέπεται σε αγάπη εκτίμηση σεβασμό και άντε εσύ να πηδιέσαι με την εκτίμηση και το σεβασμό, πάθος εκατό χρόνων δε νοείται, επιμένω, εκτός κι αν είναι απαγορευμένο, όπως στον «έρωτα στα χρόνια της χολέρας» του Μάρκες, ύστερα από πενήντα χρόνια που δεν είχε δει την αγαπημένη του την ποθούσε σαν τρελός, ας έμενε όλα αυτά τα χρόνια μαζί της και να δω άμα του σηκωνόταν. Απλά μαθηματικά είναι. Το καινούργιο σώμα, οι διαφορετικές κινήσεις και μυρωδιές, άλλες εκχυμώσεις και αντιδράσεις. Το απρόσμενο. Η έκπληξη. Ακόμη και η ματαίωση καμιά φορά, αρκεί να μη γίνεται μηχανικά και τετριμμένα σαν καθήκον, συζυγικό καθήκον! τι απαίσια λέξη για μια Θεϊκή πράξη. Δέχομαι ότι μπορεί να είσαι παθιασμένη με κάποιον και να μην «βλέπεις» κανέναν άλλον για μερικά χρόνια, αλλά ως εκεί, παραπάνω δε γίνεται, αν κρατάει παραπάνω θα βαρεθείς τόσο πολύ με τη μονογαμία που στο τέλος θα καταντήσεις πολιτικός για να πηδάς τους άλλους.
Υγ. Να μου το θυμηθείτε και βάζω στοίχημα πως σε εκατό χρόνια θα έχει απαξιωθεί και καταργηθεί η μονογαμία. Ακόμη και τα πιο αγαπημένα και παθιασμένα ζευγάρια, ειδικά αυτά, θα κάνουν έρωτα όποτε θέλουν και με όποιον θέλουν και θα είναι πολύ ευτυχισμένα και ειρηνικά και δε θα πρήζουν τους συναδέλφους τους. Δυστυχώς γεννήθηκα εκατό χρόνια νωρίτερα. Για τη μονιμότητα στο Δημόσιο δεν ξέρω. Αυτή μάλλον θα παραμείνει.
Υγ2. Μην ξεχάσετε την Κυριακή. Α. Ψηφίστε Β. Δηλώσετε στο exit poll διαφορετικό κόμμα από ότι ψηφίσατε. Γ. Τελειώσατε.
Καλό Σαββατοκύριακο!
13 09 07, Πέμπτη
Δεν παύουν να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι, οι λεπτομέρειες με τις οποίες με κατέκλυσε ο Ιάσονας εχθές το απόγευμα ήταν άκρως σκανδαλιστικές. Προχθές το ανέβαλε το ραντεβού και στη δουλειά δεν έχει εμφανιστεί δηλώνοντας αναρρωτική άδεια, τον συνάντησα χθες το απόγευμα μετά από επιμονή δική μου και καλά έκανα γιατί χρειαζόταν να μιλήσει, πραγματικά έμοιαζε με άρρωστο. Τον είδα κομμένο και χλωμό με κόκκινα μάτια, να καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο και να γέρνει μηχανικά μπροστά σαν γέρος με μπαστούνι, αρχικά ήταν σιωπηλός και απόμακρος μα όταν ξεκίνησε τη διήγηση δεν έλεγε να σταματήσει. Εν ολίγοις τα είχαν πάνω από ένα χρόνο και εκείνη ήταν όλο υποσχέσεις, «δεν μπορεί τον άνδρα της, δεν τον αντέχει και δεν κάνουν έρωτα, είναι μισή η ζωή της χωρίς τον Ιάσονα, θα τρελαθεί αν ποτέ τον χάσει», ό,τι ξεκίνησε ως ευκαιριακό πήδημα έγινε μεγάλος έρωτας, κατά τα λεγόμενα του, βρισκόταν δύο με τρείς φορές την εβδομάδα στο διαμέρισμα του μα δεν ήταν μόνο ερωτική η σχέση τους, «καταλαβαίνονταν, επικοινωνούσαν, ήταν χαρούμενοι σαν παιδιά», είχε πιστέψει τα λόγια της και περίμενε πως θα χώριζε για να τον αποκαταστήσει, τελευταία άλλαξε η συμπεριφορά της κι εκείνος έφτασε να την παρακολουθήσει και να ανακαλύψει πως τον απατάει! Μπράβο Νίκη! Νόμιζα ότι απλώς φλέρταρε με τον Ιάσονα, δεν την είχα ικανή για τίποτε περισσότερο, νόμιζα ότι εξαντλούσε την ενέργεια της στην ανάγκη για επίδειξη και σε σαχλές κοινωνικότητες, να όμως που είχε τελευταία και δύο γκόμενους. Όταν ο Ιάσονας της έκανε σκηνή τον έδιωξε λέγοντας του πως είναι ερωτευμένη με τον άλλον. Ακόμη χειρότερα, το μεγάλο φτύσιμο και η έσχατη περιφρόνηση ήταν πως τον συμβούλεψε να βρει μια καλή κοπέλα και να τακτοποιηθεί. «Γιατί να με φλομώσει με τόσα ψέματα, γιατί; δεν την μπορώ τόση κοροϊδία και τόση υποκρισία» μου επαναλάμβανε ο Ιάσονας μα στην πραγματικότητα την εγκατάλειψη δεν αντέχει. Προσπάθησα να τον συνεφέρω αλλά τα λόγια μου τα έπαιρνε ο αέρας. Δεν είναι σε θέση ακόμη να ακούσει πως συνέβη το καλύτερο γι’ αυτόν, ότι τώρα που γλίτωσε από την μαγγανεία της μπορεί να κοιτάξει τη ζωή του. Δεν άκουγε τίποτε αλλά τουλάχιστον νομίζω πως δεν θα προβεί σε καμία βεβιασμένη ενέργεια για την οποία θα μετανιώνει μια ζωή. Θα καθίσει να θρηνήσει ήσυχα και ήρεμα, του έχει στοιχίσει πολύ μα θα του περάσει, ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος, ο χρόνος με τη βοήθεια ίσως κάποιας γυναίκας θα του κλείσουν τις πληγές.
Τον πόνο πάντως τον δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, εμείς επιφέρουμε τα δεινά και ας πάψουμε να λέμε ότι φταίνε οι άλλοι. Δεν μπορεί να μας πληγώσει ο άλλος αν δεν του το επιτρέψουμε. Πρέπει να ήταν τυφλά ερωτευμένος για να πιστέψει ότι η Νίκη, η μαθημένη στη χλιδή και στα λούσα, η οποία συνέχεια περηφανεύεται για τον ιατρό σύζυγο της, θα μπορούσε να αφήσει τον ιατρό για να ζήσει με το μισθό δημοσίου, ε δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Ό,τι και να του έλεγε εκείνη, έπρεπε ο ίδιος να σκέφτεται πιο λογικά και να φιλτράρει τα λεγόμενα της, πάνω στο πάθος και στο σεξ και στην ηδονή λέει κανείς πολλά, το θέμα είναι τι πιστεύει ο άλλος..
Υγ1. Και ο νέος γκόμενος γιατρός είναι, το τόνισε ο Ιάσονας δεκάδες φορές για να δείξει την πουτανιά της, ότι τον πούλησε για τα λεφτά..
Υγ2. Την Κυριακή ό,τι και να ψηφίσετε, θυμηθείτε να δηλώσετε κάτι διαφορετικό στο exit poll, Παπαθεμελή κατά προτίμηση. Για να δούμε αν θα καταφέρουμε κάτι..
Τον πόνο πάντως τον δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, εμείς επιφέρουμε τα δεινά και ας πάψουμε να λέμε ότι φταίνε οι άλλοι. Δεν μπορεί να μας πληγώσει ο άλλος αν δεν του το επιτρέψουμε. Πρέπει να ήταν τυφλά ερωτευμένος για να πιστέψει ότι η Νίκη, η μαθημένη στη χλιδή και στα λούσα, η οποία συνέχεια περηφανεύεται για τον ιατρό σύζυγο της, θα μπορούσε να αφήσει τον ιατρό για να ζήσει με το μισθό δημοσίου, ε δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Ό,τι και να του έλεγε εκείνη, έπρεπε ο ίδιος να σκέφτεται πιο λογικά και να φιλτράρει τα λεγόμενα της, πάνω στο πάθος και στο σεξ και στην ηδονή λέει κανείς πολλά, το θέμα είναι τι πιστεύει ο άλλος..
Υγ1. Και ο νέος γκόμενος γιατρός είναι, το τόνισε ο Ιάσονας δεκάδες φορές για να δείξει την πουτανιά της, ότι τον πούλησε για τα λεφτά..
Υγ2. Την Κυριακή ό,τι και να ψηφίσετε, θυμηθείτε να δηλώσετε κάτι διαφορετικό στο exit poll, Παπαθεμελή κατά προτίμηση. Για να δούμε αν θα καταφέρουμε κάτι..
11 09 07, Τρiτη
Tην έχει ανάγκη ο άνθρωπος την εξομολόγηση, -δεν εννοώ την εκκλησιαστική- ειδικά σε περιόδους στρες, άγχους, αγωνίας, έχει ανάγκη να αποκαλύπτει ακόμη και τις πιο κρυφές του πτυχές για να ακούει τον εαυτό του και να νιώθει καλύτερα. Εγώ είμαι εχέμυθη και δεν μεταφέρω πληροφορίες από τον τάδε στο δείνα γεγονός που έχει εκτιμηθεί στο γραφείο όπου με τιμούν με την εμπιστοσύνη τους, σε μένα απευθύνονται όταν θέλουν να βγάλουν κάτι από μέσα τους. Με πλησιάσε λοιπόν σήμερα ο Ιάσονας, μόλις που είχα κάτσει στον υπολογιστή, φαίνεται πως έψαχνε την ευκαιρία να με πετύχει μόνη και αμέσως έτρεξε, με κοίταξε λοιπόν κατάματα και με νόημα μου είπε πως με την Νίκη δεν ήταν μόνο φίλοι εδώ και δύο κοντά χρόνια και πως εκείνη του έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι κι ότι είναι έτοιμος να τη στραγγαλίσει. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να τον πείσω πως δεν είναι καθόλου καλή ιδέα ο στραγγαλισμός.
Σίγουρα είχαν ένα ιδιαίτερο δέσιμο οι δυό τους, οι σκανδαλοθήρες του γραφείου υποστήριζαν πως την κουνάνε την αχλαδιά, χάρηκα επιβεβαιώνοντας το επειδή κάπως έπρεπε να ανταποδώσει στον κάφρο τον άνδρα της. Ο Ιάσονας ωστόσο ήταν σε κακά χάλια, ο δεσμός τους έπαιρνε τέλος υπό άσχημες συνθήκες και ήταν πολύ θυμωμένος, πάντα πόνος κρύβεται πίσω από το θυμό και στην περίπτωση του ήταν ολοφάνερος, την έχει δαγκωμένη για τα καλά τη λαμαρίνα πράγμα που ομολογώ ότι δεν το περίμενα, έδειχνε να κινιέται στην τροχιά της αδιαφορίας, ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, νόμιζα ότι πηδούσε από δω κι από κει σαν τη μελισσούλα χωρίς πολλές σκέψεις ή προβληματισμούς, δεν είναι άνθρωπος της σκέψης ο Ιάσονας, αλλά τελικά αποδείχτηκε άνθρωπος των συναισθημάτων, τόσο εξαγριωμένο που τον είδα τον φοβήθηκα, πουτάνα την ανέβαζε και πουτάνα την κατέβαζε χωρίς να εξηγεί τι ακριβώς έχει συμβεί, θα της κάνει θα της δείξει, θα γράψει πουτάνα έξω από το σπίτι της, θα τηλεφωνήσει στον άνδρα της, θα τη σπάσει στο ξύλο, ευτυχώς που μοιάζει με τους πολιτικούς, πολλά λέει και τίποτε δεν κάνει, προσπάθησα να τον λογικέψω αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε με την ησυχία μας, από δίπλα ακουγόταν οι φωνές των υπολοίπων, του πρότεινα να βρεθούμε το απόγευμα και το δέχτηκε με μεγάλη ανακούφιση, έχει πολλά να μου πει, με προειδοποίησε, λίγο πολύ το γνωρίζω, θα μιλάει για ώρα, ευτυχώς είμαι υπομονετική και ξέρω να ακούω.
Υγ. Πρέπει να αποφεύγει κανείς τα ειδύλλια μέσα στο γραφείο γιατί η κατάσταση μπορεί να καταντήσει αφόρητη• να είσαι έξω φρενών με τον άλλον και να τον συναντάς κάθε μέρα, δεν είναι και εύκολο. Δεν είχα ποτέ σχέσεις με συναδέλφους, καταλαβαίνω ωστόσο πώς μετατρέπονται τα γραφεία σε θερμοκήπιο απιστιών. Έχοντας τον άλλον όλη μέρα δίπλα σου, του λες τα προβλήματα και τις μικροαπογοητεύσεις σου, συζητάς και αστειεύεσαι ενώ η λάντζα και η κούραση έχει μείνει σπίτι, ο άλλος συνέχεια σου δίνει δίκιο γιατί δεν έχει να χάσει τίποτε και σου κάνει κομπλιμέντα γιατί προσπαθεί να σε κερδίσει την ώρα που ο/η σύζυγος έχει εφησυχάσει και σε θεωρεί δεδομένο, δεν θέλει και πολύ, μία δύσκολη μέρα για τον ένα, μια γλυκιά παρηγορητική αγκαλιά από τον άλλο και ο απολαυστικός κατήφορος ανοίγει διάπλατα τις πύλες του.
Σίγουρα είχαν ένα ιδιαίτερο δέσιμο οι δυό τους, οι σκανδαλοθήρες του γραφείου υποστήριζαν πως την κουνάνε την αχλαδιά, χάρηκα επιβεβαιώνοντας το επειδή κάπως έπρεπε να ανταποδώσει στον κάφρο τον άνδρα της. Ο Ιάσονας ωστόσο ήταν σε κακά χάλια, ο δεσμός τους έπαιρνε τέλος υπό άσχημες συνθήκες και ήταν πολύ θυμωμένος, πάντα πόνος κρύβεται πίσω από το θυμό και στην περίπτωση του ήταν ολοφάνερος, την έχει δαγκωμένη για τα καλά τη λαμαρίνα πράγμα που ομολογώ ότι δεν το περίμενα, έδειχνε να κινιέται στην τροχιά της αδιαφορίας, ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, νόμιζα ότι πηδούσε από δω κι από κει σαν τη μελισσούλα χωρίς πολλές σκέψεις ή προβληματισμούς, δεν είναι άνθρωπος της σκέψης ο Ιάσονας, αλλά τελικά αποδείχτηκε άνθρωπος των συναισθημάτων, τόσο εξαγριωμένο που τον είδα τον φοβήθηκα, πουτάνα την ανέβαζε και πουτάνα την κατέβαζε χωρίς να εξηγεί τι ακριβώς έχει συμβεί, θα της κάνει θα της δείξει, θα γράψει πουτάνα έξω από το σπίτι της, θα τηλεφωνήσει στον άνδρα της, θα τη σπάσει στο ξύλο, ευτυχώς που μοιάζει με τους πολιτικούς, πολλά λέει και τίποτε δεν κάνει, προσπάθησα να τον λογικέψω αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε με την ησυχία μας, από δίπλα ακουγόταν οι φωνές των υπολοίπων, του πρότεινα να βρεθούμε το απόγευμα και το δέχτηκε με μεγάλη ανακούφιση, έχει πολλά να μου πει, με προειδοποίησε, λίγο πολύ το γνωρίζω, θα μιλάει για ώρα, ευτυχώς είμαι υπομονετική και ξέρω να ακούω.
Υγ. Πρέπει να αποφεύγει κανείς τα ειδύλλια μέσα στο γραφείο γιατί η κατάσταση μπορεί να καταντήσει αφόρητη• να είσαι έξω φρενών με τον άλλον και να τον συναντάς κάθε μέρα, δεν είναι και εύκολο. Δεν είχα ποτέ σχέσεις με συναδέλφους, καταλαβαίνω ωστόσο πώς μετατρέπονται τα γραφεία σε θερμοκήπιο απιστιών. Έχοντας τον άλλον όλη μέρα δίπλα σου, του λες τα προβλήματα και τις μικροαπογοητεύσεις σου, συζητάς και αστειεύεσαι ενώ η λάντζα και η κούραση έχει μείνει σπίτι, ο άλλος συνέχεια σου δίνει δίκιο γιατί δεν έχει να χάσει τίποτε και σου κάνει κομπλιμέντα γιατί προσπαθεί να σε κερδίσει την ώρα που ο/η σύζυγος έχει εφησυχάσει και σε θεωρεί δεδομένο, δεν θέλει και πολύ, μία δύσκολη μέρα για τον ένα, μια γλυκιά παρηγορητική αγκαλιά από τον άλλο και ο απολαυστικός κατήφορος ανοίγει διάπλατα τις πύλες του.
10 09 07, Δευτέρa
Μπορώ ανάλογα με τη διάθεση μου να νιώθω για όλους συμπάθεια και κατανόηση ή να είμαι εντελώς αρνητική και να σκέφτομαι πως δουλεύω με τους χειρότερους παγαπόντηδες του κόσμου. Σήμερα είμαι στις καλές μου, οπότε μέχρι και η διευθύντρια μού είναι συμπαθής, της αναγνωρίζω καλές προθέσεις ενώ καταλογίζω σε μας τους υπόλοιπους πως την έχουμε απομονώσει και συνέχεια την κοροιδεύουμε, ακόμη κι αν δεν μας ακούει το ξέρει και το διαισθάνεται και σίγουρα νιώθει μοναξιά, σήμερα μίλησα κάμποσο μαζί της, δεν είναι κακιά η κακομοίρα, η ανασφάλεια και η ματαιοδοξία την μετατρέπουν ανά περιόδου σε μέγαιρα, την πνίγει και η ευθύνη όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης κατάστασης, κατά βάθος είναι δυστυχισμένη, γι αυτό και της φταίνε τα ρούχα της. Γενικά, την ιδανική πολιτεία και τον όμορφο κόσμο τον αγγελικά πλασμένο θα τον αποκτούσαμε αν μάθαιναν οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι και να αγαπάνε τον εαυτό τους. Θέμα παιδείας είναι. Πιπιλίζουν οι πολιτικοί την καραμέλα παιδεία αλλα μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Η παιδεία θα έπρεπε κυρίως να βοηθάει τα παιδιά να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους για να μπορούν να γίνουν ευτυχισμένα και να ζήσουν ειρηνικά.
Εγώ τελειώνοντας το Λύκειο δεν είχα ιδέα ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τις σπουδές μου ούτε για τίποτε. Δεν ξέρω αν ήμουν χαζή, αλλα μπήκα σε μια σχολή χωρίς καλά καλά να ξέρω το λόγο. Είχα ακούσει ότι θα έβρισκα ευκολότερα δουλειά και ήξερα ότι θα ξέφευγα από το χωριό. Κανείς δε βρέθηκε να μου ανοίξει τα μάτια για να ανακαλύψω τις κλήσεις και τα ταλέντα μου. Οι καθηγητές μας μπαίνανε πολύ κουρασμένοι στην τάξη, παραδίδανε το επόμενο μάθημα όπως το έλεγε το βιβλίο και φεύγανε χωρίς πολλά πολλά. Οι γυναίκες είχανε το σπίτι τους να κοιτάξουν και οι άνδρες τις ελιές και τα γεωργικά τους, με μισθό καθηγητή δεν μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους. Οι γονείς μου αμόρφωτοι του χωριού δεν ξέρανε να με κατευθύνουν, μάλλον με προόριζαν για παραμονή στο χωριό και παντρειά με ένα καλό παιδί, (όσα περισσότερα αιγοπρόβατα τόσο καλύτερο το παιδί), τα αδέρφια μου μικρότερα και στον κόσμο τους, οι συμμαθήτριες μου εξίσου νυχτωμένες, ήμουν ολομόναχη. Ανίδεη, αβοήθητη, μόνη, αφελής, ακατάρτιστη, απονήρευτη. ΚΑΙ ΟΜΩΣ πολύ καλά τα έχω καταφέρει. Ξέρω τι θέλω, ξέρω πως να αντλώ ευχαρίστηση, ξέρω να είμαι καλή, ξέρω να συμπεριφέρομαι, ξέρω να υπερασπίζομαι τα δικαιώματα μου και να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου, έχω πετύχει πολλά στη ζωή μου και νιώθω πολύ χαρούμενη. Είμαι σπουδαία είμαι βασίλισσα είμαι μοναδική.
Υγ. Δείτε τον εαυτό σας σπουδαίο και οι άλλοι θα σας δουν ακριβώς έτσι. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, (έστω μέχρι να έρθει ο επόμενος λογαριασμός της πιστωτικής σας κάρτας)
Εγώ τελειώνοντας το Λύκειο δεν είχα ιδέα ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τις σπουδές μου ούτε για τίποτε. Δεν ξέρω αν ήμουν χαζή, αλλα μπήκα σε μια σχολή χωρίς καλά καλά να ξέρω το λόγο. Είχα ακούσει ότι θα έβρισκα ευκολότερα δουλειά και ήξερα ότι θα ξέφευγα από το χωριό. Κανείς δε βρέθηκε να μου ανοίξει τα μάτια για να ανακαλύψω τις κλήσεις και τα ταλέντα μου. Οι καθηγητές μας μπαίνανε πολύ κουρασμένοι στην τάξη, παραδίδανε το επόμενο μάθημα όπως το έλεγε το βιβλίο και φεύγανε χωρίς πολλά πολλά. Οι γυναίκες είχανε το σπίτι τους να κοιτάξουν και οι άνδρες τις ελιές και τα γεωργικά τους, με μισθό καθηγητή δεν μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους. Οι γονείς μου αμόρφωτοι του χωριού δεν ξέρανε να με κατευθύνουν, μάλλον με προόριζαν για παραμονή στο χωριό και παντρειά με ένα καλό παιδί, (όσα περισσότερα αιγοπρόβατα τόσο καλύτερο το παιδί), τα αδέρφια μου μικρότερα και στον κόσμο τους, οι συμμαθήτριες μου εξίσου νυχτωμένες, ήμουν ολομόναχη. Ανίδεη, αβοήθητη, μόνη, αφελής, ακατάρτιστη, απονήρευτη. ΚΑΙ ΟΜΩΣ πολύ καλά τα έχω καταφέρει. Ξέρω τι θέλω, ξέρω πως να αντλώ ευχαρίστηση, ξέρω να είμαι καλή, ξέρω να συμπεριφέρομαι, ξέρω να υπερασπίζομαι τα δικαιώματα μου και να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου, έχω πετύχει πολλά στη ζωή μου και νιώθω πολύ χαρούμενη. Είμαι σπουδαία είμαι βασίλισσα είμαι μοναδική.
Υγ. Δείτε τον εαυτό σας σπουδαίο και οι άλλοι θα σας δουν ακριβώς έτσι. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, (έστω μέχρι να έρθει ο επόμενος λογαριασμός της πιστωτικής σας κάρτας)
07-09-07, Παρασκευή
Νομίζω πως στο χθεσινό ντιμπέιτ κέρδισε ο κ. Αλαβάνος και με διαφορά, τον χάρηκα εχθές, ωραία τα είπε. Επειδή βλέπω βέβαια γύρω μου τους άλλους να πιστεύουν πως ο καλύτερος ήταν ο αρχηγός τους, αναρωτιέμαι μήπως κι εγώ είμαι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ και δεν το ήξερα, δεν ξέρω πόσο αντικειμενικοί μπορούμε να είμαστε. Ο κ. Αλαβάνος πάντως με ενθουσίασε, σαν να ήταν η πρώτη φορά που κάποιος πολιτικός ξέφευγε από την αοριστολογία και τις γενικεύσεις κα το τρεις λαλούν και εφτά χορεύουν, μίλησε νομίζω στην καρδιά μου και ήταν συγκεκριμένος, μπράβο, και το δίλεπτο της ομιλίας του στο τέλος ήταν περιεκτικό και ουσιώδες, παρουσίασε την κατάσταση σε όλη της την δραματικότητα χωρίς θεατρινισμούς. Πονηρή αλεπού της υπόθεσης ανακηρύσσω τον κ. Καρατζαφέρη ο οποίος κατά τη γνώμη μου κατάφερε να αποσιωπήσει και να εξομαλύνει όλες τις ρατσιστικές πτυχές της πολιτικής του, για την κ. Παπαρήγγα θα πω ότι έχω βαρεθεί να τη βλέπω τόσα χρόνια στην ηγεσία του ΚΚΕ, τα ίδια λέγανε τα ιδία λένε εκατό χρόνια τώρα, με την ξύλινη παλαιολιθική γλώσσα τους, ας το πάρουν απόφαση ότι είμαστε στο 2007 και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι υπάρχει και μία υπερδύναμη, εικονική πολιτική δεν γίνεται, όσο για τον κ. Παπαθεμελή ούτε ο ίδιος ξέρει πού βρίσκεται και τι εκπροσωπεί, προσπάθησε να κρύψει την πλευρά του Θεούσου αλλά κατά τη γνώμη μου κήρυγμα κάνει και όχι πολιτική, αν μπορούσαν οι ιερωμένοι να παντρεύονται θα ήταν τούτη τη στιγμή το αντίπαλον δέος του κ. Χριστόδουλου, καλά να είναι ο τελευταίος αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι τώρα που λείπει στην Αμερική έχουμε ησυχάσει από τις κορώνες και τις παρεμβάσεις του και έτσι θα πρέπει να είναι ένας θρησκευτικός ηγέτης σε μία χώρα που σέβεται τον εαυτό και τον πολιτισμό της. Ο κ. Παπανδρέου καλύτερα τα πήγε από την προηγούμενη φορά, αλλά δεν μου είπε και τίποτε σπουδαίο, αναμασούσε δεσμεύσεις και γενικόλογες παροχές στις οποίες μόνο οι φέροντες παρωπίδες οπαδοί του μπορούν να πιστέψουν. Τέλος ο πρωθυπουργός έκανε την γκάφα της βραδιάς, όσο κι αν προσπάθησε να τη μαζέψει, κάθε Πέμπτη οι φοιτητές διαδήλωναν άρα δεν μπορεί παρά αυτούς να αποκάλεσε ταραξίες, εν τη ρύμη του λόγου του ο επιβεβαίωσε το δόγμα Πολύδωρα, το αμερικάνικο δόγμα με λίγα λόγια, όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός και βαράτε τον κι ας κλαίει..
Υγ. Δεν πρόκειται να έχει επιπτώσεις η γκάφα επειδή οι πολλοί δεν ακούνε παρά μόνο αυτό που θέλουνε να ακούσουν.
Υγ2. Να γίνονται συχνότερα εκλογές, έχουμε κάτι να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε, συνήθως παίρνουμε και κανένα χαρτζιλίκι αύξηση, εκτός από τούτη τη φορά, με την εξπρές διαδικασία δεν θα μας δώσουν δεκάρα, πάλι με 1 ευρώ την ημέρα αύξηση θα τη βγάλουμε, ενώ αν γινόταν τον Μάρτιο 5 με 6 τα εκατό υπολόγιζα πως θα παίρναμε, τώρα θα μείνουμε με τα 3 και να δούμε!!
Υγ. Δεν πρόκειται να έχει επιπτώσεις η γκάφα επειδή οι πολλοί δεν ακούνε παρά μόνο αυτό που θέλουνε να ακούσουν.
Υγ2. Να γίνονται συχνότερα εκλογές, έχουμε κάτι να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε, συνήθως παίρνουμε και κανένα χαρτζιλίκι αύξηση, εκτός από τούτη τη φορά, με την εξπρές διαδικασία δεν θα μας δώσουν δεκάρα, πάλι με 1 ευρώ την ημέρα αύξηση θα τη βγάλουμε, ενώ αν γινόταν τον Μάρτιο 5 με 6 τα εκατό υπολόγιζα πως θα παίρναμε, τώρα θα μείνουμε με τα 3 και να δούμε!!
06 09 07, Πέμπτη
Tο χάος που λέγαμε εχθές, εκτός των άλλων έχει και την μορφή ταχυδρομικών φακέλων με την επωνυμία μεγάλων τραπεζών, φτάνουν σωρηδόν στην πόρτα μου και δεν μπορώ να τα αγνοήσω, με έχουν περικυκλώσει ασφυκτικά. Δεν μου αρέσει να τσουβαλιάζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες, έλα όμως που το κάνω, ένας σημαντικός για μένα διαχωρισμός είναι ανάμεσα σε αυτούς που κοιτάνε το μέλλον τους και σε αυτούς που χαίρονται το παρόν, σαν τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα ένα πράγμα. Και στις δυο κατηγορίες υπάρχουν μειονεκτήματα και προτερήματα, αν βέβαια το παρακάνει κατατροπώνεται από τα μειονεκτήματα, σε όποια κατηγορία κι αν είναι, στην πρώτη περίπτωση δε χαίρεται τη ζωή του και στην δεύτερη τον προφταίνει το μέλλον και του βγάζει ξινή την ευχαρίστηση. Καλώς ή κακώς ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, από μικρή, από τότε που με φώναζε η μάνα μου σουρλουλού επειδή έβγαινα να παίζω με τα αγόρια αντί να κάθομαι να κεντάω και να πλένω, σήμερα φαίνεται πως εκπληρώνω τους χειρότερους φόβους της, και που να ‘ξέρε πως είμαι καταχρεωμένη και πως σύντομα θα πρέπει να καταθέτω όλο το μισθό μου για να πληρώνω τις κάρτες. Δυστυχώς επτωχεύσαμε! Που είπε και κάποιος άλλος διάσημος. Κάτι πρέπει να κάνω, με λίγα λόγια να βρω μία δεύτερη απογευματινή δουλειά, ιδέα που δεν με ενθουσιάζει επειδή νοιάζομαι για την καλοπέραση μου και έχω συνηθίσει στον ελεύθερο χρόνο και την καλοζωία, δεν είναι και εύκολο εδώ που τα λέμε, τι δουλειά να βρω για μερικές ώρες; Από την άλλη με τον μισθό του Δημοσίου δεν μπορώ να ζήσω και ας το πάρω απόφαση, χρειάζονται λοιπόν δραστικά μέτρα, επειγόντως..
Μία λύση είναι ένας ευκατάστατος σύζυγος, πράγμα που το νιώθω σαν ξεπούλημα, άμα εξαρτάσαι απο τα χρήματα του άλλου ψαλιδίζονται για τα καλά τα φτερά της ελευθερίας σου. Αν είναι να ξεπουληθώ, ας ξεπουληθώ με τον άλλον τρόπο, τον αρχαίο, καλύτερα αρμόζει στο μεσογειακό μου ταμπεραμέντο. Είναι άλλωστε μια από τις φαντασιώσεις μου. Προσοχή, προσοχή! Φαντασίωση δε σημαίνει πως είμαι έτοιμη να το κάνω. Απλώς με ερεθίζει η φαντασίωση ότι κάνω έρωτα με αγνώστους οι οποίοι με πληρώνουν, βέβαια στη φαντασίωση οι άγνωστοι είναι νέοι και ελκυστικοί και τους πιλατεύω παντοιοτρόπως και κατά τα γούστα μου, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι γέροι και βρώμικοι, γι αυτό και δεν πρόκειται να συμβεί. Θα μπορούσα να ανταγωνιστώ άλλωστε τις εικοσάρες δίμετρες αλλοδαπές; Ναι θα μπορούσα, επειδή θα χρησιμοποιούσα εκτός από το κορμί τη φαντασία και το μυαλό και την επινοητικότητα μου, έχω πάντοτε καλές και πολλές ..
Υγ. Και μια που το έφερε η κουβέντα, περί πορνείας, οι εντυπώσεις μου από τα τηλεοπτικά σποτ των κομμάτων: Με εξέπληξε η φαντασία του πιο αρτηριοσκληρωτικού και παρωχημένου κόμματος, δηλαδή του ΚΚΕ, μου άρεσε η σκιά, ενώ στο σποτ του ΠΑΣΟΚ βλέπω τον πανικό, τόσες πολλές δεσμεύσεις και με τέτοιο ύφος πανικό προδίδει, δε δείχνουν ούτε από μακριά τον αρχηγό τους και ο νοών νοείτο, ο οποίος αρχηγός κατάλαβα εχθές γιατί δεν τραβάει, επειδή μιμείται τον πατέρα του και μάλιστα άσχημα, ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για απομιμήσεις. Η μία δυναστεία την έχει πάρει την κάτω βόλτα, άντε με το καλό και στην άλλη μήπως και δούμε άσπρη μέρα. Το σποτ του Σύριζα τώρα, αναλόγως με τη διάθεση μου, άλλες φορές το βρίσκω λίγο φτωχό και άλλες φορές ουσιαστικό και καλά στοχευμένο, η ΝΔ να δείτε που θα επανέλθει με κεντρικό πρόσωπο τον αρχηγό της, παραμένει το δυνατό της χαρτί, αν είναι δυνατόν! Εξακολουθεί να σέρνει τον θίασο.. θα μου πείτε τέσσερα χρόνια ξεκουραζόταν, έχει δυνάμεις.. απλώς μετά θα χρειαστεί άλλα τέσσερα χρόνια για να συνέλθει.. να κλάψω ή να γελάσω;
Υγ2. Θα ήμουν μια πολύ εκλεπτυσμένη εταίρα, διανοούμενη, σαν αυτές της αρχαιότητας, θα συζητάνε οι άνδρες μαζί μου για πολιτική και φιλοσοφία ανάμεσα σε όλων των ειδών τις ερωτοτροπίες.. Μήπως να το σκεφτώ πιο σοβαρά;
Υγ3. Λύση στο οικονομικό μου πρόβλημα δεν βρήκα αλλά τουλάχιστον ξεχάστηκα..
Μία λύση είναι ένας ευκατάστατος σύζυγος, πράγμα που το νιώθω σαν ξεπούλημα, άμα εξαρτάσαι απο τα χρήματα του άλλου ψαλιδίζονται για τα καλά τα φτερά της ελευθερίας σου. Αν είναι να ξεπουληθώ, ας ξεπουληθώ με τον άλλον τρόπο, τον αρχαίο, καλύτερα αρμόζει στο μεσογειακό μου ταμπεραμέντο. Είναι άλλωστε μια από τις φαντασιώσεις μου. Προσοχή, προσοχή! Φαντασίωση δε σημαίνει πως είμαι έτοιμη να το κάνω. Απλώς με ερεθίζει η φαντασίωση ότι κάνω έρωτα με αγνώστους οι οποίοι με πληρώνουν, βέβαια στη φαντασίωση οι άγνωστοι είναι νέοι και ελκυστικοί και τους πιλατεύω παντοιοτρόπως και κατά τα γούστα μου, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι γέροι και βρώμικοι, γι αυτό και δεν πρόκειται να συμβεί. Θα μπορούσα να ανταγωνιστώ άλλωστε τις εικοσάρες δίμετρες αλλοδαπές; Ναι θα μπορούσα, επειδή θα χρησιμοποιούσα εκτός από το κορμί τη φαντασία και το μυαλό και την επινοητικότητα μου, έχω πάντοτε καλές και πολλές ..
Υγ. Και μια που το έφερε η κουβέντα, περί πορνείας, οι εντυπώσεις μου από τα τηλεοπτικά σποτ των κομμάτων: Με εξέπληξε η φαντασία του πιο αρτηριοσκληρωτικού και παρωχημένου κόμματος, δηλαδή του ΚΚΕ, μου άρεσε η σκιά, ενώ στο σποτ του ΠΑΣΟΚ βλέπω τον πανικό, τόσες πολλές δεσμεύσεις και με τέτοιο ύφος πανικό προδίδει, δε δείχνουν ούτε από μακριά τον αρχηγό τους και ο νοών νοείτο, ο οποίος αρχηγός κατάλαβα εχθές γιατί δεν τραβάει, επειδή μιμείται τον πατέρα του και μάλιστα άσχημα, ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για απομιμήσεις. Η μία δυναστεία την έχει πάρει την κάτω βόλτα, άντε με το καλό και στην άλλη μήπως και δούμε άσπρη μέρα. Το σποτ του Σύριζα τώρα, αναλόγως με τη διάθεση μου, άλλες φορές το βρίσκω λίγο φτωχό και άλλες φορές ουσιαστικό και καλά στοχευμένο, η ΝΔ να δείτε που θα επανέλθει με κεντρικό πρόσωπο τον αρχηγό της, παραμένει το δυνατό της χαρτί, αν είναι δυνατόν! Εξακολουθεί να σέρνει τον θίασο.. θα μου πείτε τέσσερα χρόνια ξεκουραζόταν, έχει δυνάμεις.. απλώς μετά θα χρειαστεί άλλα τέσσερα χρόνια για να συνέλθει.. να κλάψω ή να γελάσω;
Υγ2. Θα ήμουν μια πολύ εκλεπτυσμένη εταίρα, διανοούμενη, σαν αυτές της αρχαιότητας, θα συζητάνε οι άνδρες μαζί μου για πολιτική και φιλοσοφία ανάμεσα σε όλων των ειδών τις ερωτοτροπίες.. Μήπως να το σκεφτώ πιο σοβαρά;
Υγ3. Λύση στο οικονομικό μου πρόβλημα δεν βρήκα αλλά τουλάχιστον ξεχάστηκα..
05 09 07, Τετάρτη
Θυμάμαι το εαυτό μου μικρό γεμάτο μεγάλα όνειρα, θα κατακτούσα τον κόσμο και θα διέπρεπα, λίγο πολύ όπως η ηρωίδα μου η Μαρία Κιουρί. Είχα διαβάσει γι’ αυτήν και είχα ταυτιστεί μαζί της, δεν ήμουν οπαδός ούτε τραγουδίστριας ούτε ηθοποιού αλλά μιας ιδιοφυούς φυσικού που είχε παλέψει σκληρά με μια δύστροπη μοίρα. Έπρεπε να περάσω στο πανεπιστήμιο για να ξεφύγω από την επαρχιακή μιζέρια, από την γρήγορη παντρειά και την ακόμη γρηγορότερη τεκνοποιία καθώς έβλεπα γύρω μου τις κοπέλες να γίνονται μανάδες και σύζυγοι προτού γίνουν γυναίκες, τον πέτυχα τον στόχο μου και ακόμη θυμάμαι τη χαρά και την περηφάνια, στην Αθήνα ένιωσα ανεξάρτητη, υπήρχε και άγχος και αγωνία αλλά κυρίως το αίσθημα της ελευθερίας. Όμορφα χρόνια και δημιουργικά, ευχόμουν να είχα περισσότερα χρήματα αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια στην άκρη ενός πολύ φωτεινού πίνακα. Πήρα μεγάλη ικανοποίηση με το πτυχίο, ακολούθησε αγωνία για την επαγγελματική αποκατάσταση και οι πρώτες απογοητεύσεις καθώς ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ήρθαν οι πρώτοι συμβιβασμοί και η πρώτη δουλειά για λόγους αυστηρά οικονομικούς, όταν πρωτοβγάζεις χρήματα νιώθεις βασίλισσα, δεν περνάει πολύς καιρός και τα χρήματα αποδεικνύονται λίγα και η δουλειά που δεν έχει σχέση με τα προσόντα σου είναι μαύρη, αλλάζω δουλειές αλλά τίποτε καλύτερο δεν βρίσκεται από υπάλληλος σε εμπορικά καταστήματα, οι περιλάλητες σπουδές παραμένουν στα αζήτητα και τα αφεντικά είναι απαιτητικά όταν δεν σε γλυκοκοιτάζουν, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και χρειάζεται να ισορροπείς σε λεπτό πάγο, ο ιδιωτικός τομέας είναι πεδίο μάχης και για τα κεκτημένα δικαιώματα όπως υπερωρίες και δώρα αργιών χρειάζεται να παλεύεις με νύχια και με δόντια. Είσαι ωστόσο νέα και η ζωή σου χαμογελάει όσο βρίσκεσαι μακριά από στριμμένες, ανέραστες, ανικανοποίητες πελάτισσες, οι ορίζοντες είναι ανοικτοί και το πάθος για ζωή αστείρευτο. Μετά από επιπόλαιες γνωριμίες και επιπόλαιους έρωτες πέφτεις πάνω στον άνδρα που μοιάζει με τον άνδρα της ζωής σου, δένεσαι μαζί του και νιώθεις πιο δυνατή επειδή αντιμετωπίζεται παρέα τις κακουχίες, ζείτε για χρόνια σε διαφορετικά σπίτια και ανά περιόδους δεν βλέπεστε συχνά αλλά ο έρωτας δείχνει εύρωστος και δυνατός, μπορεί να υπάρχουν κάποιες παραφωνίες αλλά κοιτάζεις να μην είναι υπερευαίσθητα τα αυτιά σου, φτιάχνετε το σπίτι σας και σκέφτεσαι τη νοικοκυρεμένη ζωή και την οικογένεια μα ξαφνικά συνειδητοποιείς το αδιέξοδο και κάνεις τη μεγάλη στροφή, αρνείσαι τον συμβιβασμό. Εντωμεταξύ έχεις διοριστεί στο Δημόσιο και τα πράγματα επαγγελματικά μοιάζουν τακτοποιημένα και όμορφα. Στην αρχή. Τα χρήματα φαίνονται καλά όταν τα συγκρίνεις με τον ιδιωτικό τομέα και η δουλειά είναι ξεκούραστη, σταδιακά καταλαβαίνεις πως τα χρήματα είναι λίγα και η δουλειά χωρίς προοπτικές και χωρίς προκλήσεις, επαναλαμβάνεται μηχανικά και ουδέτερα και συχνά με τριβές εξαιτίας των συναδέλφων, μέχρι που μπορεί να συμβεί και το ανεκδιήγητο και να έχεις δουλειά αλλά να μην δουλεύεις. Το καλό είναι που χαίρεσαι τη ζωή έξω από το γραφείο, χαίρεσαι την εναλλαγή συντρόφων και αποκτάς εμπειρίες και γνωρίζεις ανθρώπους και δεν έχεις κανένα στο κεφάλι σου ώστε να κάνεις άνετα του κεφαλιού σου χωρίς τύψεις και χωρίς ενδοιασμούς. Και φτάνεις τα 33 σου χρόνια σου που δεν είναι λίγα αλλά ούτε και πολλά, σκέφτομαι πως σε άλλα τόσα θα πλησιάζω τα εβδομήντα και θα έχω αρχίσει να κατηφορίζω προς τα εκεί που κανείς δεν θέλει να σκέφτεται. Άρα, τι μένει; το σήμερα μένει, το σήμερα και οι θύμησες..
Υγ. Μια ζωή σε μια σελίδα.. νιώθω ξαφνικά μια τάξη στο χάος.. δεν θα διαρκέσει..
Υγ. Μια ζωή σε μια σελίδα.. νιώθω ξαφνικά μια τάξη στο χάος.. δεν θα διαρκέσει..
04 09 07, Τρίτη
Ζωή και θάνατος, χέρι-χέρι, όταν το συνειδητοποιούμε νιώθουμε ζωντανότεροι, οι νεκροί ξεχνιούνται όπως ύστερα από κάθε τραγωδία, το βάρος μένει στου δικούς τους, να τραβάνε το σταυρό το μαρτυρίου, πολλές φορές μέχρι τέλους, εμείς την έχουμε γλιτώσει, βαθιά μέσα μας υποβόσκει και μία ανακούφιση, δεν είμαστε στη θέση τους, τη βγάλαμε και τούτη τη φορά, δεν χτύπησε για μας η καμπάνα, η Ζωή συνεχίζεται.
Στην τρίτη έξοδο μου με τον Παναγιώτη, την προηγούμενη Παρασκευή ήθελα πολύ να κάνω έρωτα αλλά αυτός έδειχνε λίγο κουμπωμένο και διστακτικός όχι ότι δεν το ήθελε αλλά λόγω χαρακτήρα, συστολής, ανοησίας θα το καθυστερούσε για έναν αιώνα, είναι από τους ανθρώπους που προσέχουν υπερβολικά το κάθε τους βήμα, γι’ αυτό και η ζωή του έχει βουλιάξει σε αυτή την απύθμενη μετριότητα η οποία τον αποκλείει από τα προγραμματικά μου σχέδια περί γάμου. (Ωραία! απέκτησα κι εγώ ξύλινη γλώσσα, φταίει που βλέπω πολύ τηλεόραση τελευταία).
Θέλω να πω ότι ενώ έδειξε ότι του αρέσω κι έκανε τα πάντα για να είναι επιθυμητός, το ρίσκο να προχωρήσει δεν το έπαιρνε. Έτσι είναι γενικά στη ζωή του. Αφήνει τα πράγματα για το μέλλον μα το μέλλον προχωράει γρηγορότερα από ό,τι νομίζει. Γι’ αυτό είναι ανύπανδρος και χωρίς σχέση, επειδή δεν ρισκάρει• γι’ αυτό και είναι σε μία θέση υπαλλήλου που του παρέχει τη δυνατότητα να φυτοζωεί και τίποτε παραπάνω, γι αυτό όλα μοιάζουν μέτρια και ουδέτερα και λίγο άχρωμα στη ζωή του, γι αυτό και δεν καταφέρνει να με συνταράξει. Αν του το επέτρεπα, και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαζόταν να βγούμε για να βρει το κουράγιο να με αποπλανήσει. Στα είκοσι κάτι τέτοιο ίσως είναι ρομαντικό και γλυκό, μετά τα τριάντα είναι σπατάλη χρόνου και χάσιμο ευχαρίστησης, γι αυτό και ανέλαβα δράση. Ετοιμαζόταν για μια ακόμη φορά να με πάει σπίτι όταν πέταξα την ατάκα που κάπου έχω διαβάσει και πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω, κοιτώντας τον με νόημα και ηδυπάθεια: θα πάμε σπίτι σου, σπίτι μου, ο καθένας στο δικό του ή εγώ στο δικό σου κι εσύ στο δικό μου; Χαμογέλασε και πρότεινε το σπίτι του για να είναι πιο άνετος, όπου όταν φτάσαμε δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία και το άγχος του. Πολύ άγχος. Δεν μπορώ να πω πως με δυσαρέστησε κάτι τέτοιο, μου αρέσει άλλωστε να παίρνω τα ηνία και να κατευθύνω την ερωτική πράξη, μου αρέσει να λέω στον άλλο τι να κάνει, μου αρέσει να με ακούνε και να με υπακούνε, χρειάζονται καθοδήγηση για να μας ικανοποιήσουν, δεν έχουν καταλάβει πως χρειάζεται να χρησιμοποιούν και τη γλώσσα και τα χέρια τους, όλο τους το σώμα, όχι μονάχα το κάτω κεφάλι το οποίο συνήθως είναι άμυαλο και ανυπόμονο και βιαστικό, ο Παναγιώτης εκτελούσε με μεγάλη πειθήνια τις εντολές μου, μετά το αρχικό ξάφνιασμα, όταν ενώ καθυστερούσε σε φιλιά και ακίνδυνα χαιδολογήματα εγώ έβγαλα αστραπιαία τα ρούχα μου από την μέση και κάτω και τον άρπαξα από τα μαλλιά για να βάλω το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια μου, μόλις ξεπέρασε την έκπληξη το ευχαριστήθηκε δεόντως, απόλαυσε μέχρι ρίγους την διαδικασία, εξακολούθησε να εκτελεί τις προτροπές μου με ηδονική αγαλλίαση, πραγματικά το ευχαριστιόταν, οι περισσότεροι το ευχαριστιούνται, τον πιλάτεψα για τα καλά προτού του επιτρέψω να φτάσει στην πηγή, έφτασε τόσο διψασμένος που σαν να γεύτηκε το μάνα εξ ουρανού μέσα στην κοίτη του κόσμου, προηγουμένως με είχε ανεβάσει κι εμένα κάμποσες φορές στα ουράνια. Μετά τη συνεύρεση μας με έχει ερωτευτεί ακόμη περισσότερο, μου πήρε κάμποση ώρα να του εξηγήσω ότι μπορούμε να βγαίνουμε και να περνάμε καλά αλλά ότι δεν έχουμε σχέση, το δέχτηκε εύκολα, πράγμα επίφοβο, μάλλον δεν το έχει συνειδητοποιήσει, απλώς ήταν τόσο ενθουσιασμένος και αποχαυνωμένος από την ικανοποίηση που και τη ψυχή του στο διάβολο θα πουλούσε αν του το ζητούσα.
Υγ. Και εγώ το ευχαριστήθηκα, πάντα ευχαριστιέμαι τον έρωτα, επειδή έχω αποβάλλει την αιδημοσύνη και την ντροπή και την μιζέρια και όλες αυτές τις ασύμετρες ανοησίες με τις οποίες μας είχαν γαλουχήσει για να μειώνουν της αισθαντικότητα και ερωτικότητα μας.
Υγ2 Τον Παναγιώτη δεν τον λένε Παναγιώτη, να εξηγούμαστε, μην πάει το μυαλό σας σε κανένα γνωστό, έχω αλλάξει ονόματα, και ελπίζω ότι παραμένω ανώνυμη. Θα μπορούσε κάποιος να με ενημερώσει πάνω σε αυτό; η ανωνυμία μας προστατεύεται στα μπλογκ ή όποιος θέλει μπορεί να βρει διεύθυνση και στοιχεία;
Στην τρίτη έξοδο μου με τον Παναγιώτη, την προηγούμενη Παρασκευή ήθελα πολύ να κάνω έρωτα αλλά αυτός έδειχνε λίγο κουμπωμένο και διστακτικός όχι ότι δεν το ήθελε αλλά λόγω χαρακτήρα, συστολής, ανοησίας θα το καθυστερούσε για έναν αιώνα, είναι από τους ανθρώπους που προσέχουν υπερβολικά το κάθε τους βήμα, γι’ αυτό και η ζωή του έχει βουλιάξει σε αυτή την απύθμενη μετριότητα η οποία τον αποκλείει από τα προγραμματικά μου σχέδια περί γάμου. (Ωραία! απέκτησα κι εγώ ξύλινη γλώσσα, φταίει που βλέπω πολύ τηλεόραση τελευταία).
Θέλω να πω ότι ενώ έδειξε ότι του αρέσω κι έκανε τα πάντα για να είναι επιθυμητός, το ρίσκο να προχωρήσει δεν το έπαιρνε. Έτσι είναι γενικά στη ζωή του. Αφήνει τα πράγματα για το μέλλον μα το μέλλον προχωράει γρηγορότερα από ό,τι νομίζει. Γι’ αυτό είναι ανύπανδρος και χωρίς σχέση, επειδή δεν ρισκάρει• γι’ αυτό και είναι σε μία θέση υπαλλήλου που του παρέχει τη δυνατότητα να φυτοζωεί και τίποτε παραπάνω, γι αυτό όλα μοιάζουν μέτρια και ουδέτερα και λίγο άχρωμα στη ζωή του, γι αυτό και δεν καταφέρνει να με συνταράξει. Αν του το επέτρεπα, και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαζόταν να βγούμε για να βρει το κουράγιο να με αποπλανήσει. Στα είκοσι κάτι τέτοιο ίσως είναι ρομαντικό και γλυκό, μετά τα τριάντα είναι σπατάλη χρόνου και χάσιμο ευχαρίστησης, γι αυτό και ανέλαβα δράση. Ετοιμαζόταν για μια ακόμη φορά να με πάει σπίτι όταν πέταξα την ατάκα που κάπου έχω διαβάσει και πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω, κοιτώντας τον με νόημα και ηδυπάθεια: θα πάμε σπίτι σου, σπίτι μου, ο καθένας στο δικό του ή εγώ στο δικό σου κι εσύ στο δικό μου; Χαμογέλασε και πρότεινε το σπίτι του για να είναι πιο άνετος, όπου όταν φτάσαμε δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία και το άγχος του. Πολύ άγχος. Δεν μπορώ να πω πως με δυσαρέστησε κάτι τέτοιο, μου αρέσει άλλωστε να παίρνω τα ηνία και να κατευθύνω την ερωτική πράξη, μου αρέσει να λέω στον άλλο τι να κάνει, μου αρέσει να με ακούνε και να με υπακούνε, χρειάζονται καθοδήγηση για να μας ικανοποιήσουν, δεν έχουν καταλάβει πως χρειάζεται να χρησιμοποιούν και τη γλώσσα και τα χέρια τους, όλο τους το σώμα, όχι μονάχα το κάτω κεφάλι το οποίο συνήθως είναι άμυαλο και ανυπόμονο και βιαστικό, ο Παναγιώτης εκτελούσε με μεγάλη πειθήνια τις εντολές μου, μετά το αρχικό ξάφνιασμα, όταν ενώ καθυστερούσε σε φιλιά και ακίνδυνα χαιδολογήματα εγώ έβγαλα αστραπιαία τα ρούχα μου από την μέση και κάτω και τον άρπαξα από τα μαλλιά για να βάλω το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια μου, μόλις ξεπέρασε την έκπληξη το ευχαριστήθηκε δεόντως, απόλαυσε μέχρι ρίγους την διαδικασία, εξακολούθησε να εκτελεί τις προτροπές μου με ηδονική αγαλλίαση, πραγματικά το ευχαριστιόταν, οι περισσότεροι το ευχαριστιούνται, τον πιλάτεψα για τα καλά προτού του επιτρέψω να φτάσει στην πηγή, έφτασε τόσο διψασμένος που σαν να γεύτηκε το μάνα εξ ουρανού μέσα στην κοίτη του κόσμου, προηγουμένως με είχε ανεβάσει κι εμένα κάμποσες φορές στα ουράνια. Μετά τη συνεύρεση μας με έχει ερωτευτεί ακόμη περισσότερο, μου πήρε κάμποση ώρα να του εξηγήσω ότι μπορούμε να βγαίνουμε και να περνάμε καλά αλλά ότι δεν έχουμε σχέση, το δέχτηκε εύκολα, πράγμα επίφοβο, μάλλον δεν το έχει συνειδητοποιήσει, απλώς ήταν τόσο ενθουσιασμένος και αποχαυνωμένος από την ικανοποίηση που και τη ψυχή του στο διάβολο θα πουλούσε αν του το ζητούσα.
Υγ. Και εγώ το ευχαριστήθηκα, πάντα ευχαριστιέμαι τον έρωτα, επειδή έχω αποβάλλει την αιδημοσύνη και την ντροπή και την μιζέρια και όλες αυτές τις ασύμετρες ανοησίες με τις οποίες μας είχαν γαλουχήσει για να μειώνουν της αισθαντικότητα και ερωτικότητα μας.
Υγ2 Τον Παναγιώτη δεν τον λένε Παναγιώτη, να εξηγούμαστε, μην πάει το μυαλό σας σε κανένα γνωστό, έχω αλλάξει ονόματα, και ελπίζω ότι παραμένω ανώνυμη. Θα μπορούσε κάποιος να με ενημερώσει πάνω σε αυτό; η ανωνυμία μας προστατεύεται στα μπλογκ ή όποιος θέλει μπορεί να βρει διεύθυνση και στοιχεία;
27 08 07, Δευτέρα
Έκλαιγα χθες και προχθές μπροστά στην τηλεόραση και μπροστά στο παράθυρο, βουβή παρατηρήτρια στη σταύρωση ενός λαού, του δικού μας, έκλαιγα από οργή, θυμό, πόνο, αγανάκτηση, σκέφτομαι πολύ τα θύματα, σαν να ήταν δικά μου, όλων μας είναι, η μάνα με τα παιδιά, η φρικτή στιγμή, τα λεπτά όταν θα εκλιπαρούσε να καούν γρήγορα για να γλιτώσουν, όταν το μεγάλο της έτρεχε σαν κατσίκι χωρίς να έχει καμιά ελπίδα, δεν το χωρεί ο νους, με έχει στοιχειώσει.
Το παρόν είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο και δεν έχω όρεξη να συνεχίσω, τι να πω για τη ζωούλα μου; μου φαίνεται ξαφνικά τόσο άσκοπο και άστοχο, είμαι μανιασμένη, είμαι σαν θηρίο στο κλουβί.. σταματώ.. για 1, 2 εβδομάδες.. δεν ξέρω.. ώσπου να απομακρυνθεί λίγο η μυρωδιά καμένου από την ψυχή μου.. αν απομακρυνθεί..
Υγ. Αποφάσισα να μην ψηφίσω.
ΣΙΩΠΗ...
Το παρόν είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο και δεν έχω όρεξη να συνεχίσω, τι να πω για τη ζωούλα μου; μου φαίνεται ξαφνικά τόσο άσκοπο και άστοχο, είμαι μανιασμένη, είμαι σαν θηρίο στο κλουβί.. σταματώ.. για 1, 2 εβδομάδες.. δεν ξέρω.. ώσπου να απομακρυνθεί λίγο η μυρωδιά καμένου από την ψυχή μου.. αν απομακρυνθεί..
Υγ. Αποφάσισα να μην ψηφίσω.
ΣΙΩΠΗ...
24 08 07, Παρασκευή
Μετά τη χθεσινή καταιγίδα ηρεμία, όλοι μας έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και μπορώ να σκεφτώ ανενόχλητα τα δικά μου. Νιώθω μια ελαφριά μελαγχολία, ένα φόβο ότι συγκρίνω όλους τους άνδρες με τον Γιώργο, τον οποίο ο χρόνος και η απόσταση ίσως να έχουν ωραιοποιήσει, με αποτέλεσμα να βγάζω λανθασμένα συμπεράσματα για τους άλλους. Οκτώ χρόνια ήμουνα με τον Γιώργο, τα πιο ζωντανά και τρυφερά μας χρόνια, ο πιο σημαντικός άνδρας της ζωής μου ήταν και είναι αλήθεια πως είχε πλήθος προτερημάτων, αρρενωπά ωραίος, ανοιχτόκαρδος, γαλαντόμος, σκράπας στην αρχή στο κρεβάτι όπως κάθε ομορφονιός αλλά σύντομα ξεφτέρι υπό τις οδηγίες μου και τις εμπνεύσεις μου, με πολύ καλή και στρωμένη δουλειά, όλα τα καλά τα διέθετε και είχαμε φτάσει σ τα πρόθυρα του γάμου γεμάτοι όνειρα και ελπίδες, εκκλησία και κέντρο είχαμε κλείσει, προσκλήσεις ευτυχώς δεν είχαμε στείλει, έπιπλα είχαμε αγοράσει και το σπίτι μας ήταν έτοιμο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, όλα κανονισμένα λοιπόν, στους κάμποσους μήνες που συγκατοικούσαμε είχα διαγνώσει το πρόβλημα, λίγο το παρέβλεπα και λίγο το πάλευα, ώσπου κάποια μέρα αναγκάστηκα να το παραδεχτώ σε όλο του το μεγαλείο, όταν τρώγαμε σπίτι του και είδα τη μάνα του να του καθαρίζει το σταφύλι, να κόβει την κάθε ρόγα στα δύο και να του βγάζει τα κουκούτσια. Έτσι ήταν μαθημένος ο Γιώργος. Πασάς στα Γιάννενα. Η συγκατοίκηση μας είχε αποδειχτεί τραυματική εξαιτίας τούτου, όσο κι αν προσπαθούσα να ξεγελάω τον εαυτό μου. Ο Γιώργος δε σήκωνε το πιάτο του ούτε στο νεροχύτη να το πάει. Εκατό φορές είχαμε συζητήσει το θέμα και πάντα συμφωνούσε ότι θα βοηθάει αλλά τελικά σπαταλούσε όλη του την ενέργεια για να αποφεύγει και τον παραμικρό κόπο. Ούτε καν τα σκουπίδια δεν έβγαζε έξω, δεν μπορώ έλεγε, έχω δουλειά, έχω ξεντυθεί, έχω αυτό έχω εκείνο. Πήραμε πλυντήριο πιάτων επειδή πείραζε τα χέρια του το πλύσιμο αλλά δεν ήθελε να μάθει να το χειρίζεται. Δεν ξέρω εγώ από τέτοια μαραφέτια, δεν μπορώ να καταλάβω πως δουλεύει. Πολιτικός μηχανικός ο Γιώργος. Ούτε το πλυντήριο ρούχων μπορούσε να μάθει ούτε πώς να απλώσει τα ρούχα ήξερε. Κι όταν κάποτε σταμάτησα να του τα πλένω, να δω τι θα κάνει, όμορφα κι ωραία τα πήγε στη μάνα του.
Αχ αυτές οι μανάδες! Πώς έχουν καταντήσει έτσι τους γιους τους; Ήταν δύσκολη απόφαση και περιείχε μεγάλο πόνο και για τους δυο αλλά κατάφερα να την πάρω. Δε γίνεται να αλλάξεις τον άλλον. Ή τον δέχεσαι ή όχι. Κι εγώ ξέρω τον εαυτό μου, δε γινόταν να ζήσω μια ζωή έτσι. Να γυρίζω από τη δουλειά και να τον υπηρετώ ως τη νύχτα. Έκλαψε με μαύρο δάκρυ και μέχρι που τον είχα φοβηθεί τόσο τραγικά που τα έλεγε και τόσο συντετριμμένος που έδειχνε. Σε λίγους μήνες παντρεύτηκε, δεν με εξέπληξε, ήταν κελεπούρι και κάποια αργά ή γρήγορα θα τον παρηγορούσε. Τόσο γρήγορα δεν το περίμενα. Και ούτε μπορώ να δεχτώ πως σε μερικούς μήνες βρήκε τον έρωτα της ζωής του. Απλώς βολεύτηκε και συμβιβάστηκε. Εγώ διάλεξα να βολοδέρνομαι. Μια χαρά περνάω, και πολλές εμπειρίες έχω και πολλές ηδονές γεύομαι. Όλων των ειδών. Απλώς μοιάζει κάποιες στιγμές εφήμερη αυτή η ζωή. Το ξέρω, έτσι κι αλλιώς εφήμερη είναι, αλλά υπάρχει ένα κενό. Και ο φόβος ότι ίσως δεν συμπληρωθεί αυτό το κενό. Και μείνω μόνη με το κενό και τη γάτα. Που δεν έχω γάτα. Και ούτε πρόκειται να αποκτήσω.
Πολλές φορές σκέφτομαι, ακόμη και σήμερα, μήπως έκανα λάθος. Όχι ότι δε θα χωρίζαμε, κάποτε θα χωρίζαμε, αλλά θα είχαμε κάνει ως τότε δυο παιδιά, και εγώ θα ήμουν τώρα ολοκληρωμένη και ήσυχη. Θα ήταν τα πράγματα πιο δύσκολα και πιο κουραστικά αλλά συγχρόνως πιο γεμάτη και πιο πλούσια η ζωή, με άλλου είδους εμπειρίες και συναισθήματα και συγκινήσεις. Από την άλλη όταν πεθαίνουμε είμαστε ολοκληρωμένοι και ήσυχοι, άρα καλά είμαι όπως είμαι και το μέλλον κρύβει τα καλύτερα για μένα.
Υγ. Τι θέλω να πω σήμερα; κι εγώ δεν ξέρω! Είναι λίγο μουντή η μέρα, οι εκλογές φταίνε, για τρεις βδομάδες μπορούμε να ρίχνουμε τα πάντα στις εκλογές. Καλό σαββατοκύριακο..
Αχ αυτές οι μανάδες! Πώς έχουν καταντήσει έτσι τους γιους τους; Ήταν δύσκολη απόφαση και περιείχε μεγάλο πόνο και για τους δυο αλλά κατάφερα να την πάρω. Δε γίνεται να αλλάξεις τον άλλον. Ή τον δέχεσαι ή όχι. Κι εγώ ξέρω τον εαυτό μου, δε γινόταν να ζήσω μια ζωή έτσι. Να γυρίζω από τη δουλειά και να τον υπηρετώ ως τη νύχτα. Έκλαψε με μαύρο δάκρυ και μέχρι που τον είχα φοβηθεί τόσο τραγικά που τα έλεγε και τόσο συντετριμμένος που έδειχνε. Σε λίγους μήνες παντρεύτηκε, δεν με εξέπληξε, ήταν κελεπούρι και κάποια αργά ή γρήγορα θα τον παρηγορούσε. Τόσο γρήγορα δεν το περίμενα. Και ούτε μπορώ να δεχτώ πως σε μερικούς μήνες βρήκε τον έρωτα της ζωής του. Απλώς βολεύτηκε και συμβιβάστηκε. Εγώ διάλεξα να βολοδέρνομαι. Μια χαρά περνάω, και πολλές εμπειρίες έχω και πολλές ηδονές γεύομαι. Όλων των ειδών. Απλώς μοιάζει κάποιες στιγμές εφήμερη αυτή η ζωή. Το ξέρω, έτσι κι αλλιώς εφήμερη είναι, αλλά υπάρχει ένα κενό. Και ο φόβος ότι ίσως δεν συμπληρωθεί αυτό το κενό. Και μείνω μόνη με το κενό και τη γάτα. Που δεν έχω γάτα. Και ούτε πρόκειται να αποκτήσω.
Πολλές φορές σκέφτομαι, ακόμη και σήμερα, μήπως έκανα λάθος. Όχι ότι δε θα χωρίζαμε, κάποτε θα χωρίζαμε, αλλά θα είχαμε κάνει ως τότε δυο παιδιά, και εγώ θα ήμουν τώρα ολοκληρωμένη και ήσυχη. Θα ήταν τα πράγματα πιο δύσκολα και πιο κουραστικά αλλά συγχρόνως πιο γεμάτη και πιο πλούσια η ζωή, με άλλου είδους εμπειρίες και συναισθήματα και συγκινήσεις. Από την άλλη όταν πεθαίνουμε είμαστε ολοκληρωμένοι και ήσυχοι, άρα καλά είμαι όπως είμαι και το μέλλον κρύβει τα καλύτερα για μένα.
Υγ. Τι θέλω να πω σήμερα; κι εγώ δεν ξέρω! Είναι λίγο μουντή η μέρα, οι εκλογές φταίνε, για τρεις βδομάδες μπορούμε να ρίχνουμε τα πάντα στις εκλογές. Καλό σαββατοκύριακο..
23 08 07, Πέμπτη
Οι γυναικείες ορμόνες τρελαίνονται κάποιες μέρες, ξέρω από τον εαυτό μου και προσπαθώ να δικαιολογώ όσο μπορώ τη διευθύντριά μας ωστόσο η σημερινή της συμπεριφορά ήταν άνω ποταμών και πέραν δικαιολογιών, μας αναστάτωσε όλους και δημιούργησε μια απίστευτη ένταση. Ανά περιόδους αγχώνεται με το γεγονός ότι είναι η διευθύντρια σε αυτή την τραγελαφική κατάσταση, (όταν με το καλό ανακαλυφτούμε αυτή θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις), την πιάνουν τότε τα νεύρα της και ξεσπάει όπου βρει, όμως κανείς δεν την ανάγκασε να κάθεται να περιμένει άβουλα τις εξελίξεις, στο κάτω-κάτω τσεπώνει το διευθυντικό επίδομα για να διευθύνει, ας κάνει κάτι να μας βγάλει από αυτό το τέλμα, εμείς της φταίμε;
Ήρθε πρωί-πρωί λοιπόν, δεν ξέρω τι ώρα και μας περίμενε στην πόρτα, πάθαινες ένα μικρό σοκ βλέποντας την με δικτυωτό καλτσόν, φούστα αρκετά κοντή για την ηλικία και τα πάχη της, να στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και να κουνάει το γοβάκι πάνω κάτω καθώς μας κατακεραύνωνε για την αργοπορία μας, (στους άνδρες ήταν πολύ πιο μαλακιά), «αφού δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε, γιατί να έρθουμε νωρίτερα» δώσαμε όλες την ίδια απάντηση και χωρίς να είμαστε συνεννοημένες, «δεν έχει καμία σημασία» φώναζε εκείνη, «πληρωνόμαστε για να είμαστε εδώ και θα είμαστε, θα βάλω εγώ τάξη σε αυτό το μπορντέλο , (το σημερινό της ντύσιμο πραγματικά θυμίζει τσατσά, επιβεβαιώνει την άποψη μου ότι όσο πιο άσχημα νιώθει κανείς τόσο πιο έντονα ντύνεται και βάφεται). Μας πληροφόρησε λοιπόν με άπλετη χαιρεκακία ότι εφεξής θα καταγράφουμε σε βιβλίο την ώρα προέλευσης και αποχώρησης μας και με κάθε λεπτομέρεια πού πηγαίνουμε όταν βγαίνουμε έξω, απαίτησε μάλιστα να ερχόμαστε όλοι από τις εφτά και μισή, το πολύ οκτώ συμπλήρωσε με μια δόση μεγαλοψυχίας. Δεν μιλήσαμε αλλά ξέρω πως καμία μας δεν έχει σκοπό να τηρήσει ένα τόσο βάρβαρο ωράριο, δεν έχει νόημα να ξυπνάμε από τα χαράματα για να σκοτώνουμε μύγες, μέχρι αύριο θα το έχει ξεχάσει και η ίδια, άλλωστε ποτέ δεν έρχεται πριν τις δέκα, πώς να μας ελέγξει; Η δεύτερη αφορμή για αναστάτωση δόθηκε όταν βρήκε ένα παράθυρο ανοικτό και το κλιματιστικό να δουλεύει, μας μάζεψε και έβγαλε ολόκληρο λόγο για την σπαταλημένη ενέργεια, έκανε και μερικά απρεπή σχόλια για την ανευθυνότητα μας, όλη την άλλη ώρα τριγυρνούσε από γραφείο σε γραφείο και σε όλους είχε κάτι να προσάψει, εμένα μου είπε πως κάθομαι στο κομπιούτερ με τις ώρες και εμποδίζω την δουλειά, «τι θα γίνει αν κάποιος θέλει να γράψει ένα έγγραφο;» με ρώτησε με υπερτονισμένη αγανάκτηση, «αρκεί να μου το πει και θα σηκωθώ αμέσως» της απάντησα μελιστάλαχτα, «και τι κάνεις κάθε μέρα στο κομπιούτερ;» θέλησε να μάθει, «κάνω πρακτική εξάσκηση για να είμαι έτοιμη όταν θα έχουμε δουλειά», «καλά κάνεις», μού είπε άγρια μα κατά βάθος ευχαριστημένη, ωστόσο δεν μπορούσε και να μην επιδείξει την εξουσία της, «σήκω από κει μου είπε, έχω δουλειά στο κομπιούτερ», σηκώθηκα γνωρίζοντα πως σε ένα τέταρτο θα βαρεθεί, στα πέντε λεπτά με φώναξε και με ρώτησε πως θα βρει συνταγές μαγειρικής στο ίντερνετ, βρήκα κάποια σχετικά site, τύπωσε μερικές συνταγές και σηκώθηκε, πήγε και έβαλε καυγά στη Νίκη και στη Γεωργία, στη Νίκη είπε ότι συνέχεια βγαίνει έξω και στην Γεωργία ότι συνέχεια παίρνει τηλέφωνα, κάθισε μετά λίγο στο γραφείο της ώσπου μας κάλεσε να μαζευτούμε εσπευσμένα για κάτι το σημαντικό, μας έδειξε ένα έγγραφο του ινστιτούτου επιμόρφωσης, (τελευταία έχουν πληθύνει τα έγγραφα που λαβαίνουμε) με πλήθος σεμιναρίων και μας προέτρεψε να δηλώσουμε συμμετοχή, εγώ δέχτηκα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, θα κάνω αίτηση για σεμινάριο υπολογιστών, οι υπόλοιποι φανήκανε απρόθυμοι, όταν είχαμε δουλειά και στο πιο άσχετο σεμινάριο μαλώνανε ποια θα πρωτοπάει, τώρα που συνήθισαν στην τεμπελιά δε θέλουν να κάνουν το παραμικρό, σκουριάζει ο άνθρωπος τελικά πιο εύκολα κι από τα μέταλλα, ό,τι δε χρησιμοποιεί, είτε σώμα είτε μυαλό φυραίνει ασταμάτητα, η διευθύντρια εξοργίστηκε με την άρνησή τους και ένας νέος γύρος επιπλήξεων ξεκίνησε, «τι όνομα θα βγάλουμε σαν υπηρεσία όταν δεν επιμορφωνόμαστε ποτέ;» άρχισε να φωνάζει, « γιατί δεν πας εσύ;» της είπε ο Μανόλης, «γιατί κάποιος πρέπει να μαντρώνει τα βούγια», απάντησε εκείνη, γενικά δεν ήταν για να της μιλάς καθόλου σήμερα, ευτυχώς κατά τις δώδεκα πήρε την τσαντούλα της και αποχώρησε διακριτικά χωρίς να μας αποχαιρετήσει, να νομίζουμε πως θα γυρίσει και να φοβόμαστε. Όλοι ξέρουμε πως πάει για ψώνια ή καφέ και δεν πρόκειται να επιστρέψει, τόσα χρόνια ζούμε δίπλα-δίπλα και ξέρουμε η μία την άλλην καλύτερα από τον εαυτό της.
Υγ. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν θυμωμένη, θα με συνόδευε ίσως ο θυμός και στο σπίτι, μπορεί να το σκεφτόμουν και το απόγευμα, έχοντας καταγράψει ωστόσο τα συμβάντα, νιώθω μια ευχάριστη ηρεμία, λες και έχω πάρει την εκδίκηση μου, τελικά πράγματι είναι θεραπευτικό το γράψιμο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ήρθε πρωί-πρωί λοιπόν, δεν ξέρω τι ώρα και μας περίμενε στην πόρτα, πάθαινες ένα μικρό σοκ βλέποντας την με δικτυωτό καλτσόν, φούστα αρκετά κοντή για την ηλικία και τα πάχη της, να στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και να κουνάει το γοβάκι πάνω κάτω καθώς μας κατακεραύνωνε για την αργοπορία μας, (στους άνδρες ήταν πολύ πιο μαλακιά), «αφού δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε, γιατί να έρθουμε νωρίτερα» δώσαμε όλες την ίδια απάντηση και χωρίς να είμαστε συνεννοημένες, «δεν έχει καμία σημασία» φώναζε εκείνη, «πληρωνόμαστε για να είμαστε εδώ και θα είμαστε, θα βάλω εγώ τάξη σε αυτό το μπορντέλο , (το σημερινό της ντύσιμο πραγματικά θυμίζει τσατσά, επιβεβαιώνει την άποψη μου ότι όσο πιο άσχημα νιώθει κανείς τόσο πιο έντονα ντύνεται και βάφεται). Μας πληροφόρησε λοιπόν με άπλετη χαιρεκακία ότι εφεξής θα καταγράφουμε σε βιβλίο την ώρα προέλευσης και αποχώρησης μας και με κάθε λεπτομέρεια πού πηγαίνουμε όταν βγαίνουμε έξω, απαίτησε μάλιστα να ερχόμαστε όλοι από τις εφτά και μισή, το πολύ οκτώ συμπλήρωσε με μια δόση μεγαλοψυχίας. Δεν μιλήσαμε αλλά ξέρω πως καμία μας δεν έχει σκοπό να τηρήσει ένα τόσο βάρβαρο ωράριο, δεν έχει νόημα να ξυπνάμε από τα χαράματα για να σκοτώνουμε μύγες, μέχρι αύριο θα το έχει ξεχάσει και η ίδια, άλλωστε ποτέ δεν έρχεται πριν τις δέκα, πώς να μας ελέγξει; Η δεύτερη αφορμή για αναστάτωση δόθηκε όταν βρήκε ένα παράθυρο ανοικτό και το κλιματιστικό να δουλεύει, μας μάζεψε και έβγαλε ολόκληρο λόγο για την σπαταλημένη ενέργεια, έκανε και μερικά απρεπή σχόλια για την ανευθυνότητα μας, όλη την άλλη ώρα τριγυρνούσε από γραφείο σε γραφείο και σε όλους είχε κάτι να προσάψει, εμένα μου είπε πως κάθομαι στο κομπιούτερ με τις ώρες και εμποδίζω την δουλειά, «τι θα γίνει αν κάποιος θέλει να γράψει ένα έγγραφο;» με ρώτησε με υπερτονισμένη αγανάκτηση, «αρκεί να μου το πει και θα σηκωθώ αμέσως» της απάντησα μελιστάλαχτα, «και τι κάνεις κάθε μέρα στο κομπιούτερ;» θέλησε να μάθει, «κάνω πρακτική εξάσκηση για να είμαι έτοιμη όταν θα έχουμε δουλειά», «καλά κάνεις», μού είπε άγρια μα κατά βάθος ευχαριστημένη, ωστόσο δεν μπορούσε και να μην επιδείξει την εξουσία της, «σήκω από κει μου είπε, έχω δουλειά στο κομπιούτερ», σηκώθηκα γνωρίζοντα πως σε ένα τέταρτο θα βαρεθεί, στα πέντε λεπτά με φώναξε και με ρώτησε πως θα βρει συνταγές μαγειρικής στο ίντερνετ, βρήκα κάποια σχετικά site, τύπωσε μερικές συνταγές και σηκώθηκε, πήγε και έβαλε καυγά στη Νίκη και στη Γεωργία, στη Νίκη είπε ότι συνέχεια βγαίνει έξω και στην Γεωργία ότι συνέχεια παίρνει τηλέφωνα, κάθισε μετά λίγο στο γραφείο της ώσπου μας κάλεσε να μαζευτούμε εσπευσμένα για κάτι το σημαντικό, μας έδειξε ένα έγγραφο του ινστιτούτου επιμόρφωσης, (τελευταία έχουν πληθύνει τα έγγραφα που λαβαίνουμε) με πλήθος σεμιναρίων και μας προέτρεψε να δηλώσουμε συμμετοχή, εγώ δέχτηκα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, θα κάνω αίτηση για σεμινάριο υπολογιστών, οι υπόλοιποι φανήκανε απρόθυμοι, όταν είχαμε δουλειά και στο πιο άσχετο σεμινάριο μαλώνανε ποια θα πρωτοπάει, τώρα που συνήθισαν στην τεμπελιά δε θέλουν να κάνουν το παραμικρό, σκουριάζει ο άνθρωπος τελικά πιο εύκολα κι από τα μέταλλα, ό,τι δε χρησιμοποιεί, είτε σώμα είτε μυαλό φυραίνει ασταμάτητα, η διευθύντρια εξοργίστηκε με την άρνησή τους και ένας νέος γύρος επιπλήξεων ξεκίνησε, «τι όνομα θα βγάλουμε σαν υπηρεσία όταν δεν επιμορφωνόμαστε ποτέ;» άρχισε να φωνάζει, « γιατί δεν πας εσύ;» της είπε ο Μανόλης, «γιατί κάποιος πρέπει να μαντρώνει τα βούγια», απάντησε εκείνη, γενικά δεν ήταν για να της μιλάς καθόλου σήμερα, ευτυχώς κατά τις δώδεκα πήρε την τσαντούλα της και αποχώρησε διακριτικά χωρίς να μας αποχαιρετήσει, να νομίζουμε πως θα γυρίσει και να φοβόμαστε. Όλοι ξέρουμε πως πάει για ψώνια ή καφέ και δεν πρόκειται να επιστρέψει, τόσα χρόνια ζούμε δίπλα-δίπλα και ξέρουμε η μία την άλλην καλύτερα από τον εαυτό της.
Υγ. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν θυμωμένη, θα με συνόδευε ίσως ο θυμός και στο σπίτι, μπορεί να το σκεφτόμουν και το απόγευμα, έχοντας καταγράψει ωστόσο τα συμβάντα, νιώθω μια ευχάριστη ηρεμία, λες και έχω πάρει την εκδίκηση μου, τελικά πράγματι είναι θεραπευτικό το γράψιμο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
22 08 07, Τετάρτη
Κανείς τους δεν με πείθει. Έχω ένα φίλο, γιο μεγαλογιατρού ο οποίος αν και με ταλέντο στο σχέδιο δεν μπόρεσε να αλλαξοπιστήσει, ακολούθησε απαρασάλευτα τα βήματα του πατέρα του. Δεν είχε κλίση ούτε ήταν καλός μαθητής, με τα χίλια ζόρια και πολύ σπρώξιμο έγινε γιατρός για να χαίρονται φαντάζομαι οι γονείς του και να τυραννιέται ο ίδιος. Του φίλου μου δεν του κάνει καμία αίσθηση το επάγγελμα του, το διορισμό του σε μεγάλο νοσοκομείο τον θεωρεί καταδίκη καθώς εκεί που τα είχε όλα έτοιμα και εύκολα και άκοπα, τώρα είναι υποχρεωμένος να εργάζεται πάνω σε ένα αντικείμενο που δεν γουστάρει. Το συνηθισμένο του αστειάκι, όταν τον ρωτάμε για τη δουλειά, είναι να λέει πω η δουλειά βγαίνει από το δουλεία, όσο δουλεύει κανείς δεν είναι παρά δούλος, τόσο καλά! Τον συμπαθώ και είναι πραγματικά αξιόλογο άτομο, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτόν, όμως αν έχω ιατρική ανάγκη, ιδιαίτερα κάτι δύσκολο, δεν πρόκειται να τον εμπιστευτώ. Δεν έχει το μεράκι δεν έχει την τρέλα δεν έχει το πάθος δεν έχει το μικρόβιο και πάνω από όλα βαριέται, πώς να γίνει καλός στη δουλειά του; Ο πατέρας του, ο οποίος είναι κορυφή στον τομέα του, μας έλεγε ότι ως φοιτητής ζούσε μονάχα με πορτοκάλια και ψωμί και ξηρούς καρπούς, αυτά είχαν τη δυνατότητα να του στέλνουν και με αυτά περνούσε, άλλη διαδρομή από αυτή μεταξύ σπιτιού και πανεπιστημίου δεν είχε δει για χρόνια, διέθετε όμως όραμα και το ακολουθούσε φορώντας παρωπίδες, είχε την λαχτάρα, είχε την επιθυμία, το είχε στο αίμα του και τελικά διέπρεψε. Ο φίλος μου στο αίμα του έχει μονάχα την τρυφή και την καλοπέραση. Έτσι έχει μάθει. Έτσι τον έχουν μάθει. Θα μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος αν ακολουθούσε τις επιθυμίες του. Ατυχώς δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το πεπρωμένο που του χτίσανε με το πιο γερό μπετόν.
Έχω την εντύπωση πως οι δύο πολιτικοί μας αρχηγοί μοιάζουν κάπως με τον φίλο μου. Ο ένας αποσύρθηκε στα ενδότερα μόλις ανέβηκε στο θρόνο, απέκτησε ένα ειρωνικό αυτάρεσκο χαμόγελο και μια βλοσυρή δυσαρέσκεια όποτε τον ενοχλούσαν με υποθέσεις, όπως περίπου κι ο φίλος μου ξινίζει τα μούτρα του και βρίζει την κακή του τύχη όταν χρειάζεται να δουλέψει. Ο άλλος πάλι χάνει συχνά τα λόγια του και σαν να μην τον αντέχει τον πρώτο ρόλο, μου θυμίζει πιεσμένο από τους κηδεμόνες του παιδί, (συμπαθητικό παιδί, ευγενικό και καλοπροαίρετο) που έχει μάθει το μάθημα παπαγαλία αλλά δεν έχει ούτε φυσικότητα ούτε άνεση, δυσκολεύεται να δείξει την κατάρτιση την αποφασιστικότητα την αποτελεσματικότητα του. Και οι δύο σαν να έχουν σπρωχτεί από το όνομα και την κοινωνική τους θέση, σαν να είναι αναγκασμένοι να κυνηγήσουν ένα όνειρο το οποίο δεν έχουν επιλέξει, απλώς νομίζουν ότι τους δόθηκε κληρονομικό δικαίωμα και πρέπει να το τιμήσουν, να τιμήσουν τον λαό που τους χειροκροτεί, χωρίς να ξέρει γιατί χειροκροτεί. Αγγαρεία κάνουν, γι’ αυτό και δεν πείθουν. Νομίζω πως θα ήσασταν ευτυχέστεροι κύριοι μακριά από αυτή την αγγαρεία, δεν είστε υποχρεωμένοι, μπορείτε να κάνετε και άλλα πράγματα στη ζωή σας, ακόμη και να τεμπελέψετε μακριά από την πολιτική, αναφαίρετο δικαίωμα είναι και αυτό. Εγώ χρειάζεται να ψηφίσω και θα ψηφίσω επειδή θέλω να ψηφίσω. Και απαιτώ κάποιος να με πείσει για τη σοβαρότητα του.
Υγ. Όποιος και να βγει κάπως θα τα καταφέρει, με σκονάκια, λίγο σπρώξιμο, υπομονή, τύχη, κουτσά στραβά, όπως πήρε πτυχίο ο φίλος μου, θα μας κυβερνήσουν, (μην) ανησυχείτε.
Έχω την εντύπωση πως οι δύο πολιτικοί μας αρχηγοί μοιάζουν κάπως με τον φίλο μου. Ο ένας αποσύρθηκε στα ενδότερα μόλις ανέβηκε στο θρόνο, απέκτησε ένα ειρωνικό αυτάρεσκο χαμόγελο και μια βλοσυρή δυσαρέσκεια όποτε τον ενοχλούσαν με υποθέσεις, όπως περίπου κι ο φίλος μου ξινίζει τα μούτρα του και βρίζει την κακή του τύχη όταν χρειάζεται να δουλέψει. Ο άλλος πάλι χάνει συχνά τα λόγια του και σαν να μην τον αντέχει τον πρώτο ρόλο, μου θυμίζει πιεσμένο από τους κηδεμόνες του παιδί, (συμπαθητικό παιδί, ευγενικό και καλοπροαίρετο) που έχει μάθει το μάθημα παπαγαλία αλλά δεν έχει ούτε φυσικότητα ούτε άνεση, δυσκολεύεται να δείξει την κατάρτιση την αποφασιστικότητα την αποτελεσματικότητα του. Και οι δύο σαν να έχουν σπρωχτεί από το όνομα και την κοινωνική τους θέση, σαν να είναι αναγκασμένοι να κυνηγήσουν ένα όνειρο το οποίο δεν έχουν επιλέξει, απλώς νομίζουν ότι τους δόθηκε κληρονομικό δικαίωμα και πρέπει να το τιμήσουν, να τιμήσουν τον λαό που τους χειροκροτεί, χωρίς να ξέρει γιατί χειροκροτεί. Αγγαρεία κάνουν, γι’ αυτό και δεν πείθουν. Νομίζω πως θα ήσασταν ευτυχέστεροι κύριοι μακριά από αυτή την αγγαρεία, δεν είστε υποχρεωμένοι, μπορείτε να κάνετε και άλλα πράγματα στη ζωή σας, ακόμη και να τεμπελέψετε μακριά από την πολιτική, αναφαίρετο δικαίωμα είναι και αυτό. Εγώ χρειάζεται να ψηφίσω και θα ψηφίσω επειδή θέλω να ψηφίσω. Και απαιτώ κάποιος να με πείσει για τη σοβαρότητα του.
Υγ. Όποιος και να βγει κάπως θα τα καταφέρει, με σκονάκια, λίγο σπρώξιμο, υπομονή, τύχη, κουτσά στραβά, όπως πήρε πτυχίο ο φίλος μου, θα μας κυβερνήσουν, (μην) ανησυχείτε.
10 08 07, Παρασκευή
Η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Και η κάθε μέρα είναι μοναδική. Και καλό θα είναι να την εκτιμούμε την κάθε ημέρα όπως της αξίζει, γιατί άλλη ολόιδια δεν έχει κι ας το πάρουμε απόφαση.
Είχα δει μια ταινία πριν από χρόνια, νομίζω Κινέζικη, με τίτλο «να ζεις», και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία στη δουλειά για το νόημα της ζωής, (δεν έχουμε τι να κάνουμε και αμπελοφιλοσοφούμε την ώρα του καφέ), εγώ έχω καταλήξει πως το νόημα είναι να ζεις,, αυτό και μόνο. Αν προχωρούσα ωστόσο θα έλεγα και να μην πολυσκέφτεσαι αλλά καλύτερα να μην τα ισοπεδώσω όλα, στη ταινία από ό,τι θυμάμαι, ο πρωταγωνιστής επειδή τα είχε χάσει όλα γλίτωσε το κεφάλι του, κι αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς κεφάλι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ο φίλος μου ο Γιάννης διαφωνεί, όταν του λένε πως φτάνει να έχει κανείς την υγειά του εξεγείρεται, λέει πως πρόκειται για συνωμοσία αυτών που τα έχουν όλα, ο καθένας ό,τι δεν έχει εκτιμά τελικά, πρέπει να τη χάσει κανείς την υγεία του για να καταλάβει πως φτάνει και περισσεύει, μα μου φαίνεται πως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και όλο και κάτι περισσότερο θα θέλει. Το νόημα λοιπόν για μένα είναι να ζεις, και να ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις, θα προσθέσω. Πάλι ο δικηγόρος του διαβόλου που είναι τελευταία στις μαύρες του, ο Γιάννης δηλαδή, θα έλεγε ότι αν ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις το παραπάνω, αλλά εγώ ειδικά σήμερα δεν θα τον ακούσω, είμαι ευχαριστημένη με ό,τι έχω.
Τα σχέδια μου για το Σαββατοκύριακο είναι μεγαλεπήβολα, και περικλείουν οικογενειακό γεύμα στον αδερφό μου το μεσημέρι του Σαββάτου, να νιώσω έτσι τη θαλπωρή και τη μαγεία των κατεργάρικων των ανιψιών μου, οι οποίες έχουν σπρώξει στα σύνορα της εξουθένωσης τους γονείς τους αλλά για εμένα, κι όταν πρόκειται για μία ή δύο ώρες μόνο, είναι χάρμα ιδέσθαι και χάρμα παίζειν και πολύ τις απολαμβάνω, το βράδυ του Σαββάτου έχω έξοδο, γυναικοπαρέα με άγριες διαθέσεις, την Κυριακή θα είμαι μέλος εκδρομικής παρέας την οποία έχει οργανώσει η Σπυριδούλα πράγμα που προεξοφλεί την επιτυχία της, ή έστω θα έχουν μπει γερές βάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει και κάποιος ενδιαφέρων άνδρας, μου ξεκαθάρισε η Σπυριδούλα, συμμαθητής του άνδρα της που ξαναβρεθήκανε ύστερα από χρόνια, να τον δούμε κι αυτό τον ενδιαφέρων άνδρα, τι να κάνω, κάποτε με εκνεύριζε όταν μου κανονίζανε οι φίλες μου καταστάσεις, ήμουν ακόμη ρομαντική, νόμιζα πως θα τον γνωρίσω τον κατάλληλο τυχαία και μόνη μου, ό,τι θα τον ξεχωρίσω ανάμεσα σε πλήθος, αναγκαστικά τελευταία περιορίζω τις απαιτήσεις και τις εμμονές μου, χρειάζονται και συμβιβασμοί και υποχωρήσεις .
Υγ1. Υποσχέθηκα να μην είμαι γκρινιάρα χθες, και ελπίσω πως τα κατάφερα, έτσι δεν είναι; Δεν παραπονέθηκα για τίποτε.
Υγ2. Έχω ξεφύγει από το στόχο που ήταν να περιγράφω την κατάσταση στη δουλειά αλλά.. γράφω τελικά ότι κατέβει στο μυαλό μου, αυτό είναι το ωραίο, δεν υπάρχουν περιορισμοί και κακώς τους τοποθέτησα προτού καλά-καλά βγω από το αβγό, (στον κόσμο της μπλογκοδημιουργίας)
Υγ3 . Καλό σαββατοκύριακο, τα λέμε τη Δευτέρα.
Είχα δει μια ταινία πριν από χρόνια, νομίζω Κινέζικη, με τίτλο «να ζεις», και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία στη δουλειά για το νόημα της ζωής, (δεν έχουμε τι να κάνουμε και αμπελοφιλοσοφούμε την ώρα του καφέ), εγώ έχω καταλήξει πως το νόημα είναι να ζεις,, αυτό και μόνο. Αν προχωρούσα ωστόσο θα έλεγα και να μην πολυσκέφτεσαι αλλά καλύτερα να μην τα ισοπεδώσω όλα, στη ταινία από ό,τι θυμάμαι, ο πρωταγωνιστής επειδή τα είχε χάσει όλα γλίτωσε το κεφάλι του, κι αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς κεφάλι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ο φίλος μου ο Γιάννης διαφωνεί, όταν του λένε πως φτάνει να έχει κανείς την υγειά του εξεγείρεται, λέει πως πρόκειται για συνωμοσία αυτών που τα έχουν όλα, ο καθένας ό,τι δεν έχει εκτιμά τελικά, πρέπει να τη χάσει κανείς την υγεία του για να καταλάβει πως φτάνει και περισσεύει, μα μου φαίνεται πως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και όλο και κάτι περισσότερο θα θέλει. Το νόημα λοιπόν για μένα είναι να ζεις, και να ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις, θα προσθέσω. Πάλι ο δικηγόρος του διαβόλου που είναι τελευταία στις μαύρες του, ο Γιάννης δηλαδή, θα έλεγε ότι αν ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις το παραπάνω, αλλά εγώ ειδικά σήμερα δεν θα τον ακούσω, είμαι ευχαριστημένη με ό,τι έχω.
Τα σχέδια μου για το Σαββατοκύριακο είναι μεγαλεπήβολα, και περικλείουν οικογενειακό γεύμα στον αδερφό μου το μεσημέρι του Σαββάτου, να νιώσω έτσι τη θαλπωρή και τη μαγεία των κατεργάρικων των ανιψιών μου, οι οποίες έχουν σπρώξει στα σύνορα της εξουθένωσης τους γονείς τους αλλά για εμένα, κι όταν πρόκειται για μία ή δύο ώρες μόνο, είναι χάρμα ιδέσθαι και χάρμα παίζειν και πολύ τις απολαμβάνω, το βράδυ του Σαββάτου έχω έξοδο, γυναικοπαρέα με άγριες διαθέσεις, την Κυριακή θα είμαι μέλος εκδρομικής παρέας την οποία έχει οργανώσει η Σπυριδούλα πράγμα που προεξοφλεί την επιτυχία της, ή έστω θα έχουν μπει γερές βάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει και κάποιος ενδιαφέρων άνδρας, μου ξεκαθάρισε η Σπυριδούλα, συμμαθητής του άνδρα της που ξαναβρεθήκανε ύστερα από χρόνια, να τον δούμε κι αυτό τον ενδιαφέρων άνδρα, τι να κάνω, κάποτε με εκνεύριζε όταν μου κανονίζανε οι φίλες μου καταστάσεις, ήμουν ακόμη ρομαντική, νόμιζα πως θα τον γνωρίσω τον κατάλληλο τυχαία και μόνη μου, ό,τι θα τον ξεχωρίσω ανάμεσα σε πλήθος, αναγκαστικά τελευταία περιορίζω τις απαιτήσεις και τις εμμονές μου, χρειάζονται και συμβιβασμοί και υποχωρήσεις .
Υγ1. Υποσχέθηκα να μην είμαι γκρινιάρα χθες, και ελπίσω πως τα κατάφερα, έτσι δεν είναι; Δεν παραπονέθηκα για τίποτε.
Υγ2. Έχω ξεφύγει από το στόχο που ήταν να περιγράφω την κατάσταση στη δουλειά αλλά.. γράφω τελικά ότι κατέβει στο μυαλό μου, αυτό είναι το ωραίο, δεν υπάρχουν περιορισμοί και κακώς τους τοποθέτησα προτού καλά-καλά βγω από το αβγό, (στον κόσμο της μπλογκοδημιουργίας)
Υγ3 . Καλό σαββατοκύριακο, τα λέμε τη Δευτέρα.
09 08 07 Πέμπτη
Υπάρχουν κάποιες μέρες κατά τις οποίες όλα κυλάνε ρολόι. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και η τύχη φυσάει τα πράγματα προς τις επιθυμίες σου. Όχι απαραιτήτως μεγάλα φυσήματα, βάζει απαλά το χεράκι της ώστε, στο οδήγημα για παράδειγμα, να είναι τα φανάρια πράσινα, να σου παραχωρούν όποτε χρειάζεται προτεραιότητα και να μη συναντάς κανένα γάιδαρο που να γκαρίζει με την κόρνα του χωρίς λόγο. Εγώ εχθές την είχα αυτή την ανεπαίσθητη αρωγή της τύχης. Πέρασε και με πήρε η φίλη μου η Σπυριδούλα για να πάμε παραλία, είχα προσπαθήσει να την αποτρέψω γιατί το θεωρώ μεγάλη ταλαιπωρία αλλά εκείνη επέμεινε και τελικά καλά έκανε. Η διαδρομή που φοβόμουν ήταν αρκετά ευχάριστη με εκείνη να φλυαρεί και να κουτσομπολεύει υπό την υπόκρουση ροκ μουσικής, στην παραλία δεν ήταν τόσο πήχτρα όσο φανταζόμουν και ούτε μας τύχανε ενοχλητικοί από δίπλα να μας πετροβολούν με μπαλάκια ή εξυπνάδες , όλα ήταν ήρεμα και ευχάριστα, υπήρχε και ένα ίντερνετ καφέ παρά δίπλα και για πρώτη φορά στη ζωή μου μπήκα στο ίντερνετ από μαγαζί, η Σπυριδούλα το πρότεινε και τελικά μας χρειαζόταν να κλειστεί η καθεμιά μας στις σκέψεις της και μπροστά στην οθόνη για λίγο, πήγαμε ύστερα σε μία ταβέρνα δίπλα στο κύμα, το φαγητό ήταν εξαιρετικό, οι σερβιτόροι άψογοι, το αεράκι δροσερό, η βραδιά γλυκιά, ήταν από αυτές τις μέρες που νιώθεις ευνοημένη και χαρούμενη να ζεις, γυρίσαμε αργά, ίσα που μπανιαρίστηκε και έπεσα στο κρεβάτι.
Τώρα με έχει καταπλακώσει μια μελαγχολία. Σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να έλειπε και χθες. Και δεν εννοώ άνδρα. Θα μπορούσα να είχα κάνει τα ίδια πράγματα, και πολλά περισσότερα, με άνδρα, και πάλι κάτι να έλειπε. Ότι δεν παρήγαγα το παραμικρό, ότι δεν δημιούργησα τίποτε, αυτό είναι που με ψυχοπλακώνει σήμερα. Δεν μπορεί να περνάει οι μέρες έτσι κενά, ακόμη κι αν είναι μόνο για διασκέδαση. Έχω ανάγκη για κάτι περισσότερο. Αν ο άνθρωπος παίρνει ικανοποίηση από τρεις άξονες, φίλους-περιβάλλον-κοινωνικό κύκλο, οικογένεια-σύντροφο-παιδιά και επάγγελμα-πρόοδο-μάθηση, εγώ εκτός που τα έχω κάνει σαλάτα στον τομέα της οικογένεια, έχω και αυτή την τελμάτωση στη δουλειά που ακυρώνει τις σπουδές μου και αχρηστεύει τις γνώσεις μου. Ότι δε χρησιμοποιεί κανείς σκουριάζει, χάνονται και τα ερεθίσματα για να προχωρήσει, είχα κάποτε ιδέες και στόχους, η μόνη μου συμμετοχή πλέον στην παραγωγική διαδικασία και στην προσωπική μου εξέλιξη είναι οι ασκήσεις αγγλικών που κάνω όταν έχω όρεξη, και εντάξει έκανα πέρυσι αίτηση για ένα μεταπτυχιακό στο ανοικτό πανεπιστήμιο και δεν με πήραν, δε θα έλεγε κανείς όμως πως κυνηγάω έστω τις σπουδές μου, μάλλον με έχει φάει η ραθυμία κι η ραστώνη, γι αυτό και η σημερινή δυσθυμία. Δυσκολεύεται να απολαύσει κανείς τη ευχαρίστηση όταν νιώθει κενό σε άλλους τομείς της ζωής του. Λες και δεν την αξίζει. Σαν να αυτοτιμωρείται..
Υγ. μήπως τελικά μετά από κάθε καλή μέρα, πρέπει να πληρώνει κανείς σαν τίμημα μια δυσθυμία όπως τη σημερινή; ή μονάχα εγώ είμαι έτσι και τρώγομαι με τα ρούχα μου; Υπόσχομαι πως αύριο θα αλλάξω και δεν θα είμαι γκρινιάρα..
Τώρα με έχει καταπλακώσει μια μελαγχολία. Σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να έλειπε και χθες. Και δεν εννοώ άνδρα. Θα μπορούσα να είχα κάνει τα ίδια πράγματα, και πολλά περισσότερα, με άνδρα, και πάλι κάτι να έλειπε. Ότι δεν παρήγαγα το παραμικρό, ότι δεν δημιούργησα τίποτε, αυτό είναι που με ψυχοπλακώνει σήμερα. Δεν μπορεί να περνάει οι μέρες έτσι κενά, ακόμη κι αν είναι μόνο για διασκέδαση. Έχω ανάγκη για κάτι περισσότερο. Αν ο άνθρωπος παίρνει ικανοποίηση από τρεις άξονες, φίλους-περιβάλλον-κοινωνικό κύκλο, οικογένεια-σύντροφο-παιδιά και επάγγελμα-πρόοδο-μάθηση, εγώ εκτός που τα έχω κάνει σαλάτα στον τομέα της οικογένεια, έχω και αυτή την τελμάτωση στη δουλειά που ακυρώνει τις σπουδές μου και αχρηστεύει τις γνώσεις μου. Ότι δε χρησιμοποιεί κανείς σκουριάζει, χάνονται και τα ερεθίσματα για να προχωρήσει, είχα κάποτε ιδέες και στόχους, η μόνη μου συμμετοχή πλέον στην παραγωγική διαδικασία και στην προσωπική μου εξέλιξη είναι οι ασκήσεις αγγλικών που κάνω όταν έχω όρεξη, και εντάξει έκανα πέρυσι αίτηση για ένα μεταπτυχιακό στο ανοικτό πανεπιστήμιο και δεν με πήραν, δε θα έλεγε κανείς όμως πως κυνηγάω έστω τις σπουδές μου, μάλλον με έχει φάει η ραθυμία κι η ραστώνη, γι αυτό και η σημερινή δυσθυμία. Δυσκολεύεται να απολαύσει κανείς τη ευχαρίστηση όταν νιώθει κενό σε άλλους τομείς της ζωής του. Λες και δεν την αξίζει. Σαν να αυτοτιμωρείται..
Υγ. μήπως τελικά μετά από κάθε καλή μέρα, πρέπει να πληρώνει κανείς σαν τίμημα μια δυσθυμία όπως τη σημερινή; ή μονάχα εγώ είμαι έτσι και τρώγομαι με τα ρούχα μου; Υπόσχομαι πως αύριο θα αλλάξω και δεν θα είμαι γκρινιάρα..
08 08 07, Τετάρτη
Έχω μία γνώμη για τον καθένα τους, την οποία όπως συμφώνησα με τον εαυτό μου, την καταθέτω χωρίς ευγένειες και στολίδια, όπως κι εκείνοι έχουν μια γνώμη για μένα, η οποία κάποιες φορές μπορεί να είναι καλοπροαίρετη και ευγενική ενώ άλλες δύναται να ξεφύγει κι από αυτά ακόμη τα όρια της ευπρέπειας. Θα προσπαθήσω να μπω στα παπούτσια τους και να αναπαράγω την κριτική τους με όση αντικειμενικότητα αντέχω. Όχι ότι πιστεύω τις απόψεις τους. Ούτε ισχύουν. Έχω καταλάβει πάντως ότι όταν είναι στις κακές τους με βρίσκουν μίζερη και κακότροπη και γκρινιάρα και ανικανοποίητη και μου καταλογίζουν, λες και φταίω εγώ, σαν να είναι αμάρτημα ή ξέρω και εγώ τι, αρρώστια; το ότι είμαι 33 ετών και ανύπανδρη. Και μάλιστα ψηλή, λεπτή και όμορφη, μου το καταλογίζουν κι αυτό, εις βάρος μου είναι, ότι είμαι ανύπανδρη παρότι ψηλή, λεπτή και όμορφη, κάτι τρέχει με μένα, αν ήμουν άσχημη κάπως θα με καταλάβαιναν και ίσως να μην αναφερόταν σε αυτό το γεγονός με τόση επιμονή, απλώς θα σκεφτόταν «α την καημένη» πίσω από την πλάτη μου, στην περίπτωση μου ωστόσο το πράγμα βρωμάει, γιατί να είμαι ακόμη ανύπανδρη; άρα είμαι γκρινιάρα και μίζερη και παράξενη και εφόσον εγώ φταίω δεν έχουν αναστολές να το αναφέρουν πυκνά συχνά και να το αναγάγουν σε θέμα προβληματισμού και συζήτησης. Πράγμα που με εξοργίζει και πολλές φορές τους έχω ξεκαθαρίσει πως δε θέλω να μιλάνε για τα προσωπικά μου όμως αυτοί το χαβά τους, δουλειά δεν έχουν και σε κάθε ευκαιρία πασχίζουν να με αποκαταστήσουν.
«Θα μείνεις λοιπόν στο ράφι;» με πυροβόλησε τις προάλλες η διευθύντρια (στο ράφι! τι έκφραση κι αυτή! Λες και είμαστε προϊόντα παντοπωλείου) εκνευρισμένη επειδή αρνήθηκα να πάω σπίτι της να γνωρίσω έναν καλό γαμπρό. Οι γαμπροί της διευθύντριας είναι οι χειρότεροι, οι μεγαλύτεροι, οι χοντρότεροι και οι πιο απαίσιοι γενικά, δείχνει την ιδέα που έχει για μένα και πόσο με σέβεται, δεν έχω δεχτεί ποτέ να πάω στο σπίτι της αλλά επιμένει να με αποκαταστήσει, κάποτε κατέληξαν οι προσπάθειες της σε μεγάλο φιάσκο αλλά μυαλό δε βάζει, ήθελε να κάνει την καλή σε ένα γραμματέα του υπουργείου που πλησίαζε τα εξήντα,( έστω τα πενήντα, ας μην υπερβάλω), σίγουρα πάντως ήταν και κοιλαράς και άσχημος και μεγάλος για μένα όμως τον έφερε μέχρι εδώ, στο γραφείο, να με πιάσει στον ύπνο, ένιωσα σαν να με βγάζει στη βίζιτα, φουρκίστηκα για τα καλά μαζί της, ο γραμματέας που δεν περίμενε τέτοιο κελεπούρι μου έγινε κολλιτσίδα, και να τα τηλέφωνα και να τα λουλούδια, του είχε δώσει το πράσινο φως η διευθύντρια και δεν καταλάβαινε ότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά και απόλυτα, έβγαινα τότε με κάποιο παιδί και αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του για να γλιτώσω από την επιμονή του καλού αυτού κυρίου, η φαεινή ιδέα της διευθύντριας της γύρισε μπούμερανγκ, αντί να προσφέρει εξυπηρέτηση στον ισχυρό άνδρα τον έκανε ρεζίλι εφόσον πήγε να τον μπλέξει με μία αρραβωνιασμένη, ως αρραβωνιαστικός μου του παρουσιάστηκε ο Τάσος, άχρωμος και αδιάφορος ο Τάσος και πολύ σύντομα τα χαλάσαμε αλλά στην υπόθεση με τον γραμματέα φέρθηκε σπαθί, μέχρι που τον είχε φοβίσει, το παρατράβηξε ίσως λίγο τώρα που το καλοσκέφτομαι, αλλά τέλος πάντων, ίσως και να χρειαζόταν, ο γραμματέας πρέπει να τα έψαλε στη διευθύντρια και η διευθύντρια περιττό να πω ότι μου κρατούσε για καιρό μούτρα και μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Έτσι είναι η ζωή, το μικρό ψάρι τρώγεται από το μεγαλύτερο, εγώ πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, ας καθότανε η κυρία στα αυγά της.
Υγ. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από το ατυχέστατο γεγονός με τον γραμματέα και η κυρία πάλι θέλησε, πριν από μερικές εβδομάδες, να με προξενέψει. (και χωρίς να ξέρει αν είμαι με κάποιον). Αυτό λέγεται θράσος, ξεροκεφαλιά ή χαζομάρα;
«Θα μείνεις λοιπόν στο ράφι;» με πυροβόλησε τις προάλλες η διευθύντρια (στο ράφι! τι έκφραση κι αυτή! Λες και είμαστε προϊόντα παντοπωλείου) εκνευρισμένη επειδή αρνήθηκα να πάω σπίτι της να γνωρίσω έναν καλό γαμπρό. Οι γαμπροί της διευθύντριας είναι οι χειρότεροι, οι μεγαλύτεροι, οι χοντρότεροι και οι πιο απαίσιοι γενικά, δείχνει την ιδέα που έχει για μένα και πόσο με σέβεται, δεν έχω δεχτεί ποτέ να πάω στο σπίτι της αλλά επιμένει να με αποκαταστήσει, κάποτε κατέληξαν οι προσπάθειες της σε μεγάλο φιάσκο αλλά μυαλό δε βάζει, ήθελε να κάνει την καλή σε ένα γραμματέα του υπουργείου που πλησίαζε τα εξήντα,( έστω τα πενήντα, ας μην υπερβάλω), σίγουρα πάντως ήταν και κοιλαράς και άσχημος και μεγάλος για μένα όμως τον έφερε μέχρι εδώ, στο γραφείο, να με πιάσει στον ύπνο, ένιωσα σαν να με βγάζει στη βίζιτα, φουρκίστηκα για τα καλά μαζί της, ο γραμματέας που δεν περίμενε τέτοιο κελεπούρι μου έγινε κολλιτσίδα, και να τα τηλέφωνα και να τα λουλούδια, του είχε δώσει το πράσινο φως η διευθύντρια και δεν καταλάβαινε ότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά και απόλυτα, έβγαινα τότε με κάποιο παιδί και αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του για να γλιτώσω από την επιμονή του καλού αυτού κυρίου, η φαεινή ιδέα της διευθύντριας της γύρισε μπούμερανγκ, αντί να προσφέρει εξυπηρέτηση στον ισχυρό άνδρα τον έκανε ρεζίλι εφόσον πήγε να τον μπλέξει με μία αρραβωνιασμένη, ως αρραβωνιαστικός μου του παρουσιάστηκε ο Τάσος, άχρωμος και αδιάφορος ο Τάσος και πολύ σύντομα τα χαλάσαμε αλλά στην υπόθεση με τον γραμματέα φέρθηκε σπαθί, μέχρι που τον είχε φοβίσει, το παρατράβηξε ίσως λίγο τώρα που το καλοσκέφτομαι, αλλά τέλος πάντων, ίσως και να χρειαζόταν, ο γραμματέας πρέπει να τα έψαλε στη διευθύντρια και η διευθύντρια περιττό να πω ότι μου κρατούσε για καιρό μούτρα και μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Έτσι είναι η ζωή, το μικρό ψάρι τρώγεται από το μεγαλύτερο, εγώ πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, ας καθότανε η κυρία στα αυγά της.
Υγ. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από το ατυχέστατο γεγονός με τον γραμματέα και η κυρία πάλι θέλησε, πριν από μερικές εβδομάδες, να με προξενέψει. (και χωρίς να ξέρει αν είμαι με κάποιον). Αυτό λέγεται θράσος, ξεροκεφαλιά ή χαζομάρα;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
