27 08 07, Δευτέρα

Έκλαιγα χθες και προχθές μπροστά στην τηλεόραση και μπροστά στο παράθυρο, βουβή παρατηρήτρια στη σταύρωση ενός λαού, του δικού μας, έκλαιγα από οργή, θυμό, πόνο, αγανάκτηση, σκέφτομαι πολύ τα θύματα, σαν να ήταν δικά μου, όλων μας είναι, η μάνα με τα παιδιά, η φρικτή στιγμή, τα λεπτά όταν θα εκλιπαρούσε να καούν γρήγορα για να γλιτώσουν, όταν το μεγάλο της έτρεχε σαν κατσίκι χωρίς να έχει καμιά ελπίδα, δεν το χωρεί ο νους, με έχει στοιχειώσει.
Το παρόν είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο και δεν έχω όρεξη να συνεχίσω, τι να πω για τη ζωούλα μου; μου φαίνεται ξαφνικά τόσο άσκοπο και άστοχο, είμαι μανιασμένη, είμαι σαν θηρίο στο κλουβί.. σταματώ.. για 1, 2 εβδομάδες.. δεν ξέρω.. ώσπου να απομακρυνθεί λίγο η μυρωδιά καμένου από την ψυχή μου.. αν απομακρυνθεί..

Υγ. Αποφάσισα να μην ψηφίσω.

ΣΙΩΠΗ...