Έχω μία γνώμη για τον καθένα τους, την οποία όπως συμφώνησα με τον εαυτό μου, την καταθέτω χωρίς ευγένειες και στολίδια, όπως κι εκείνοι έχουν μια γνώμη για μένα, η οποία κάποιες φορές μπορεί να είναι καλοπροαίρετη και ευγενική ενώ άλλες δύναται να ξεφύγει κι από αυτά ακόμη τα όρια της ευπρέπειας. Θα προσπαθήσω να μπω στα παπούτσια τους και να αναπαράγω την κριτική τους με όση αντικειμενικότητα αντέχω. Όχι ότι πιστεύω τις απόψεις τους. Ούτε ισχύουν. Έχω καταλάβει πάντως ότι όταν είναι στις κακές τους με βρίσκουν μίζερη και κακότροπη και γκρινιάρα και ανικανοποίητη και μου καταλογίζουν, λες και φταίω εγώ, σαν να είναι αμάρτημα ή ξέρω και εγώ τι, αρρώστια; το ότι είμαι 33 ετών και ανύπανδρη. Και μάλιστα ψηλή, λεπτή και όμορφη, μου το καταλογίζουν κι αυτό, εις βάρος μου είναι, ότι είμαι ανύπανδρη παρότι ψηλή, λεπτή και όμορφη, κάτι τρέχει με μένα, αν ήμουν άσχημη κάπως θα με καταλάβαιναν και ίσως να μην αναφερόταν σε αυτό το γεγονός με τόση επιμονή, απλώς θα σκεφτόταν «α την καημένη» πίσω από την πλάτη μου, στην περίπτωση μου ωστόσο το πράγμα βρωμάει, γιατί να είμαι ακόμη ανύπανδρη; άρα είμαι γκρινιάρα και μίζερη και παράξενη και εφόσον εγώ φταίω δεν έχουν αναστολές να το αναφέρουν πυκνά συχνά και να το αναγάγουν σε θέμα προβληματισμού και συζήτησης. Πράγμα που με εξοργίζει και πολλές φορές τους έχω ξεκαθαρίσει πως δε θέλω να μιλάνε για τα προσωπικά μου όμως αυτοί το χαβά τους, δουλειά δεν έχουν και σε κάθε ευκαιρία πασχίζουν να με αποκαταστήσουν.
«Θα μείνεις λοιπόν στο ράφι;» με πυροβόλησε τις προάλλες η διευθύντρια (στο ράφι! τι έκφραση κι αυτή! Λες και είμαστε προϊόντα παντοπωλείου) εκνευρισμένη επειδή αρνήθηκα να πάω σπίτι της να γνωρίσω έναν καλό γαμπρό. Οι γαμπροί της διευθύντριας είναι οι χειρότεροι, οι μεγαλύτεροι, οι χοντρότεροι και οι πιο απαίσιοι γενικά, δείχνει την ιδέα που έχει για μένα και πόσο με σέβεται, δεν έχω δεχτεί ποτέ να πάω στο σπίτι της αλλά επιμένει να με αποκαταστήσει, κάποτε κατέληξαν οι προσπάθειες της σε μεγάλο φιάσκο αλλά μυαλό δε βάζει, ήθελε να κάνει την καλή σε ένα γραμματέα του υπουργείου που πλησίαζε τα εξήντα,( έστω τα πενήντα, ας μην υπερβάλω), σίγουρα πάντως ήταν και κοιλαράς και άσχημος και μεγάλος για μένα όμως τον έφερε μέχρι εδώ, στο γραφείο, να με πιάσει στον ύπνο, ένιωσα σαν να με βγάζει στη βίζιτα, φουρκίστηκα για τα καλά μαζί της, ο γραμματέας που δεν περίμενε τέτοιο κελεπούρι μου έγινε κολλιτσίδα, και να τα τηλέφωνα και να τα λουλούδια, του είχε δώσει το πράσινο φως η διευθύντρια και δεν καταλάβαινε ότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά και απόλυτα, έβγαινα τότε με κάποιο παιδί και αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του για να γλιτώσω από την επιμονή του καλού αυτού κυρίου, η φαεινή ιδέα της διευθύντριας της γύρισε μπούμερανγκ, αντί να προσφέρει εξυπηρέτηση στον ισχυρό άνδρα τον έκανε ρεζίλι εφόσον πήγε να τον μπλέξει με μία αρραβωνιασμένη, ως αρραβωνιαστικός μου του παρουσιάστηκε ο Τάσος, άχρωμος και αδιάφορος ο Τάσος και πολύ σύντομα τα χαλάσαμε αλλά στην υπόθεση με τον γραμματέα φέρθηκε σπαθί, μέχρι που τον είχε φοβίσει, το παρατράβηξε ίσως λίγο τώρα που το καλοσκέφτομαι, αλλά τέλος πάντων, ίσως και να χρειαζόταν, ο γραμματέας πρέπει να τα έψαλε στη διευθύντρια και η διευθύντρια περιττό να πω ότι μου κρατούσε για καιρό μούτρα και μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Έτσι είναι η ζωή, το μικρό ψάρι τρώγεται από το μεγαλύτερο, εγώ πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, ας καθότανε η κυρία στα αυγά της.
Υγ. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από το ατυχέστατο γεγονός με τον γραμματέα και η κυρία πάλι θέλησε, πριν από μερικές εβδομάδες, να με προξενέψει. (και χωρίς να ξέρει αν είμαι με κάποιον). Αυτό λέγεται θράσος, ξεροκεφαλιά ή χαζομάρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου