23 08 07, Πέμπτη

Οι γυναικείες ορμόνες τρελαίνονται κάποιες μέρες, ξέρω από τον εαυτό μου και προσπαθώ να δικαιολογώ όσο μπορώ τη διευθύντριά μας ωστόσο η σημερινή της συμπεριφορά ήταν άνω ποταμών και πέραν δικαιολογιών, μας αναστάτωσε όλους και δημιούργησε μια απίστευτη ένταση. Ανά περιόδους αγχώνεται με το γεγονός ότι είναι η διευθύντρια σε αυτή την τραγελαφική κατάσταση, (όταν με το καλό ανακαλυφτούμε αυτή θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις), την πιάνουν τότε τα νεύρα της και ξεσπάει όπου βρει, όμως κανείς δεν την ανάγκασε να κάθεται να περιμένει άβουλα τις εξελίξεις, στο κάτω-κάτω τσεπώνει το διευθυντικό επίδομα για να διευθύνει, ας κάνει κάτι να μας βγάλει από αυτό το τέλμα, εμείς της φταίμε;
Ήρθε πρωί-πρωί λοιπόν, δεν ξέρω τι ώρα και μας περίμενε στην πόρτα, πάθαινες ένα μικρό σοκ βλέποντας την με δικτυωτό καλτσόν, φούστα αρκετά κοντή για την ηλικία και τα πάχη της, να στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και να κουνάει το γοβάκι πάνω κάτω καθώς μας κατακεραύνωνε για την αργοπορία μας, (στους άνδρες ήταν πολύ πιο μαλακιά), «αφού δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε, γιατί να έρθουμε νωρίτερα» δώσαμε όλες την ίδια απάντηση και χωρίς να είμαστε συνεννοημένες, «δεν έχει καμία σημασία» φώναζε εκείνη, «πληρωνόμαστε για να είμαστε εδώ και θα είμαστε, θα βάλω εγώ τάξη σε αυτό το μπορντέλο , (το σημερινό της ντύσιμο πραγματικά θυμίζει τσατσά, επιβεβαιώνει την άποψη μου ότι όσο πιο άσχημα νιώθει κανείς τόσο πιο έντονα ντύνεται και βάφεται). Μας πληροφόρησε λοιπόν με άπλετη χαιρεκακία ότι εφεξής θα καταγράφουμε σε βιβλίο την ώρα προέλευσης και αποχώρησης μας και με κάθε λεπτομέρεια πού πηγαίνουμε όταν βγαίνουμε έξω, απαίτησε μάλιστα να ερχόμαστε όλοι από τις εφτά και μισή, το πολύ οκτώ συμπλήρωσε με μια δόση μεγαλοψυχίας. Δεν μιλήσαμε αλλά ξέρω πως καμία μας δεν έχει σκοπό να τηρήσει ένα τόσο βάρβαρο ωράριο, δεν έχει νόημα να ξυπνάμε από τα χαράματα για να σκοτώνουμε μύγες, μέχρι αύριο θα το έχει ξεχάσει και η ίδια, άλλωστε ποτέ δεν έρχεται πριν τις δέκα, πώς να μας ελέγξει; Η δεύτερη αφορμή για αναστάτωση δόθηκε όταν βρήκε ένα παράθυρο ανοικτό και το κλιματιστικό να δουλεύει, μας μάζεψε και έβγαλε ολόκληρο λόγο για την σπαταλημένη ενέργεια, έκανε και μερικά απρεπή σχόλια για την ανευθυνότητα μας, όλη την άλλη ώρα τριγυρνούσε από γραφείο σε γραφείο και σε όλους είχε κάτι να προσάψει, εμένα μου είπε πως κάθομαι στο κομπιούτερ με τις ώρες και εμποδίζω την δουλειά, «τι θα γίνει αν κάποιος θέλει να γράψει ένα έγγραφο;» με ρώτησε με υπερτονισμένη αγανάκτηση, «αρκεί να μου το πει και θα σηκωθώ αμέσως» της απάντησα μελιστάλαχτα, «και τι κάνεις κάθε μέρα στο κομπιούτερ;» θέλησε να μάθει, «κάνω πρακτική εξάσκηση για να είμαι έτοιμη όταν θα έχουμε δουλειά», «καλά κάνεις», μού είπε άγρια μα κατά βάθος ευχαριστημένη, ωστόσο δεν μπορούσε και να μην επιδείξει την εξουσία της, «σήκω από κει μου είπε, έχω δουλειά στο κομπιούτερ», σηκώθηκα γνωρίζοντα πως σε ένα τέταρτο θα βαρεθεί, στα πέντε λεπτά με φώναξε και με ρώτησε πως θα βρει συνταγές μαγειρικής στο ίντερνετ, βρήκα κάποια σχετικά site, τύπωσε μερικές συνταγές και σηκώθηκε, πήγε και έβαλε καυγά στη Νίκη και στη Γεωργία, στη Νίκη είπε ότι συνέχεια βγαίνει έξω και στην Γεωργία ότι συνέχεια παίρνει τηλέφωνα, κάθισε μετά λίγο στο γραφείο της ώσπου μας κάλεσε να μαζευτούμε εσπευσμένα για κάτι το σημαντικό, μας έδειξε ένα έγγραφο του ινστιτούτου επιμόρφωσης, (τελευταία έχουν πληθύνει τα έγγραφα που λαβαίνουμε) με πλήθος σεμιναρίων και μας προέτρεψε να δηλώσουμε συμμετοχή, εγώ δέχτηκα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, θα κάνω αίτηση για σεμινάριο υπολογιστών, οι υπόλοιποι φανήκανε απρόθυμοι, όταν είχαμε δουλειά και στο πιο άσχετο σεμινάριο μαλώνανε ποια θα πρωτοπάει, τώρα που συνήθισαν στην τεμπελιά δε θέλουν να κάνουν το παραμικρό, σκουριάζει ο άνθρωπος τελικά πιο εύκολα κι από τα μέταλλα, ό,τι δε χρησιμοποιεί, είτε σώμα είτε μυαλό φυραίνει ασταμάτητα, η διευθύντρια εξοργίστηκε με την άρνησή τους και ένας νέος γύρος επιπλήξεων ξεκίνησε, «τι όνομα θα βγάλουμε σαν υπηρεσία όταν δεν επιμορφωνόμαστε ποτέ;» άρχισε να φωνάζει, « γιατί δεν πας εσύ;» της είπε ο Μανόλης, «γιατί κάποιος πρέπει να μαντρώνει τα βούγια», απάντησε εκείνη, γενικά δεν ήταν για να της μιλάς καθόλου σήμερα, ευτυχώς κατά τις δώδεκα πήρε την τσαντούλα της και αποχώρησε διακριτικά χωρίς να μας αποχαιρετήσει, να νομίζουμε πως θα γυρίσει και να φοβόμαστε. Όλοι ξέρουμε πως πάει για ψώνια ή καφέ και δεν πρόκειται να επιστρέψει, τόσα χρόνια ζούμε δίπλα-δίπλα και ξέρουμε η μία την άλλην καλύτερα από τον εαυτό της.
Υγ. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν θυμωμένη, θα με συνόδευε ίσως ο θυμός και στο σπίτι, μπορεί να το σκεφτόμουν και το απόγευμα, έχοντας καταγράψει ωστόσο τα συμβάντα, νιώθω μια ευχάριστη ηρεμία, λες και έχω πάρει την εκδίκηση μου, τελικά πράγματι είναι θεραπευτικό το γράψιμο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.