28 09 07, Παρασκευή

Η τέχνη της αδράνειας, παραγνωρισμένη ίσως στην εποχή μας, για μένα ιδιαίτερα σημαντική. Η ικανότητα να μπορείς να ζήσεις για λίγο χωρίς να κάνεις τίποτε. Να μείνεις ακίνητη και να ανασυγκροτηθείς, να περνάς ώρες χωρίς καν να σκέφτεσαι. Την κατέχω σε βάθος τούτη τη τέχνη, και όχι λόγω της αναδουλειάς στο γραφείο, δεν είναι αδράνεια το να ξυπνάς, να ετοιμάζεσαι, να μετακινείσαι στην Αθήνα και μετά να συνυπάρχεις με άτομα βαριεστημένα τα οποία επιζητούν, για να μην πω απαιτούν, τη συμμετοχή σου στις κοινότοπες συζητήσεις και στις μικροπρεπείς αντιδράσεις τους, άχθος είναι η καθημερινότητα μου, (μόνο όταν απομονώνομαι στο κομπιούτερ με αφήνουν στην ησυχία μου αλλά και πάλι το συζητάνε, «τι κάνει αυτή τόση ώρα στο κομπιούτερ;» καμιά φορά πλησιάζουν να δουν οπότε είμαι πάντα σε επιφυλακή για να σμικρύνω τη σελίδα),εν πάση περιπτώσει γυρίζω κάποια μεσημέρια σπίτι και νιώθω νυσταγμένη, άτονη, άκεφη, η τριβή με τους συναδέλφους είναι πολλές φορές ψυχοφθόρα. Ενώ τα δύο πρωινά που έμεινα σπίτι πέρασα υπέροχα. Τους προσέδιδε αίγλη το γεγονός ότι θα έπρεπε να είμαι στο γραφείο οπότε μένοντας σπίτι δεν είχα κανένα άγχος ότι έπρεπε κάτι να κάνω, δεν ήταν Σάββατο να σκέφτομαι δουλειές και ψώνια ή εξόδους ούτε Κυριακή να αγχώνομαι για κάποια βόλτα ή κοινωνικές επαφές, ήταν καθημερινή και είχα κάνει σκασιαρχείο και ήμουν μόνη με τον εαυτό μου, χωρίς επιθυμίες, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, προβληματισμούς. Εγώ και ο εαυτός μου λοιπόν. Άκουσα μουσική, ήπια καφέ κοιτώντας τον τοίχο, έμεινα με τις πιτζάμες μέχρι αργά, πήγα βόλτα στη γειτονιά, πήγα κολυμβητήριο με την ησυχία μου, γενικά οι ώρες περνούσαν πιο αργά και πιο ανθρώπινα. Εχθές είχα πολύ όρεξη να μαγειρέψω κάτι το ιδιαίτερο, έφτιαξα λοιπόν κοτόπουλο με σάλτσα πορτοκάλι και ρυζομακάρονα και κάλεσα τον Παναγιώτη, ο οποίος κατέφτασε περιχαρής λες και έπιασε το λαχείο, πρώτη φορά τον καλούσα σπίτι μου και πολύ το εκτίμησε, περάσαμε όμορφα, φάγαμε, ήπιαμε, κάναμε έρωτα, είδαμε και μια ταινία, τα είχα σχεδιάσει όλα στην εντέλεια, το τίμημα εντούτοις είναι ακριβό, ένιωσα ενοχές επειδή συμπεριφερόμουν σαν τη γυναίκα του, έτσι την εκλάμβανε την τόση περιποίηση και εγγύτητά, ρόλο που ως γνωστόν δεν θέλω να αναλάβω, εγώ απλώς θέλω να περνάμε καλά, τίποτε παραπάνω, του το υπενθυμίζω σε κάθε ευκαιρία αλλά εκείνος μάλλον δεν ακούει, σαν σε παιδάκι μου φέρεται, καλά εντάξει λέει αλλά το βλέπω στο ερωτευμένο βλέμμα του πως ζωγραφίζει φανταχτερά όνειρα, άρα έχουμε πρόβλημα, πιθανότατα να με λέει αύριο πουτάνα που του έδινα υποσχέσεις -με τη συμπεριφορά μου- και ύστερα τον παράτησα, λίγο πολύ όπως ο Ιάσονας δηλαδή, και δε με νοιάζει τόσο τι θα λέει αλλά το ότι θα πληγωθεί και θα πονέσει, αλλά από την άλλη τι να κάνω; Να μην επιτρέψω σε καμία όμορφη στιγμή να ζήσει επειδή ξέρω πως κάποτε θα τελειώσει;
Για να μειώσω τις προσδοκίες του και για να μην πέσει από τα σύννεφα όταν δεν θα θέλω να είμαστε το ίδιο κοντά, του είπα πως έχω βαρεθεί την Αθήνα και ότι ίσως κοιτάξω να πάρω μετάθεση ή απόσπαση σε κάποια παραλιακή πόλη. Αμέσως συννέφιασε και μου είπε πως γι αυτόν είναι δύσκολο να βρει δουλειά σε άλλη πόλη, μείναμε αμίλητοι για κάμποσο, χαμένοι στις σκέψεις μας, μετά από μια τόσο όμορφη βραδιά δεν μπορούσα να του πω ότι στο όνειρο μου βλέπω τον εαυτό μου να ξεκινάει μόνη μια καινούργια ζωή..
Υγ. Με ελαφρά την καρδιά και επιπόλαιο είπα πως θα εγκαταλείψω την Αθήνα αλλά ίσως πρέπει να το σκεφτώ σοβαρότερα, από ό,τι ξέρω είναι εύκολο να πάρεις απόσπαση στην επαρχία, γιατί όχι; Πάντα μου άρεσαν τα ξεκινήματα και οι αλλαγές. Πού να πάω άραγε;

25 09 07, Τρίτη

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί θεραπευτικού, τι είναι θεραπευτικό και τι όχι, εγώ θα πω ότι ο καθένας μας είναι διαφορετικός και πρέπει να ανακαλύπτει τι είναι καλό για τον ίδιο. Για μένα το κολύμπι είναι θεραπευτικό, ξεκίνησα την προηγούμενη εβδομάδα και ήδη νιώθω καλύτερα το σώμα μου, πιο σφιχτό, πιο σφριγηλό, πιο ερωτικό. Κι όσο για τη διάθεση μου, τα απογεύματα που πηγαίνω κολυμβητήριο είναι υπέροχη και υπεράνω μικροτήτων και μικροπραγμάτων, δύσκολα χαλάει. Στην αρχή θέλω λίγο σπρώξιμο για να ξεκινήσω επειδή είμαι κατά βάθος τεμπέλα, μόλις βρω ωστόσο το ρυθμό μου νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, διασχίζω πάνω κάτω το νερό αποκομμένη σε έναν παραμυθένιο κόσμο, όλων των ειδών οι σκέψεις περνάνε από δίπλα μου αλλά με τρόπο ιδανικό, ανίκανες να με πειράξουν, αντιθέτως τις ελέγχω και τιςεξουσιάζω, πάντα βρίσκω λύσεις κι απαντήσεις την ώρα που κολυμπάω, έχω ιδέες, έχω χαρά, έχω σχέδια και όρεξη για ζωή. Και ύστερα νιώθοντας το σώμα μου γλυκά πιασμένο η ευχαρίστηση με ακολουθεί καταπόδας μέχρι αργά τη νύχτα.
Επίσης το περπάτημα είναι θεραπευτικό για μένα. Και μια καλή ταινία, ένα καλό βιβλίο, μία καλή εκδήλωση, μια καλή μουσική, μια καλή παρέα,ένας καλός έρωτας. Οτιδήποτε είναι καλό δηλαδή, με τα δικά μου τα γούστα εννοείται, αποτελεί το θεραπευτικό σύμπαν που μου παρέχει ενέργεια και δύναμη και κρατά σε φόρμα το ανοσοποιητικό μου.
Δεν είναι θεραπευτικό, για μένα, η ψυχοθεραπεία. Μια φορά έχω δοκιμάσει και απέτυχα παταγωδώς, καταλαβαίνω ωστόσο ότι επειδή ήμουν επιφυλακτική ίσως να διάλεξα -ασυναίσθητα- τη χειρότερη ψυχολόγο της πόλης, με σκοπό να καταδικάσω ολόκληρο το σύστημα. Ύστερα από τις προτροπές μιας φίλης μου βρέθηκα απέναντι σε ψυχολόγο για να της πω ότι ένιωθα άσχημα που είχα διαλύσει τον αρραβώνα μου με τον Γιώργο, η κοπελίτσα που είχε το ύφος δέκα καρδιναλίων μου την έσπασε από την πρώτη στιγμή και ακόμη περισσότερο όταν μου προσέφερε μασημένες θεωρίες που καλά-καλά δεν καταλάβαινε, ο τάδε είχε πει αυτό και ο δείνα εκείνο, (όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι για μένα μιλούσανε), κάποιας στιγμή ξεκίνησε να μιλάει για τον εαυτό της, -αργότερα μου εξήγησε πως είναι καλό ο θεραπευτής να συμμετάσχει με προσωπικά βιώματα στη θεραπεία-, μου είπε λοιπόν για τον γκόμενο της που ήταν γιος μεγαλοεπιχειρηματία και που δεν ήθελε να την παντρευτεί, καταλήξαμε να μιλάμε για την περίπτωση της και να της δίνω συμβουλές πώς να χειριστεί το θέμα, ολοφάνερα την απατούσε ο τύπος και δεν είχε καμία σοβαρή πρόθεση γι’ αυτήν, δεν μπορούσα να της το πω στα ίσια αλλά της υπέδειξα τον δρόμο για να το ανακαλύψει μήπως και γλιτώσει, εν πάση περιπτώσει, ένιωσε καλύτερα με τις παρεμβάσεις μου και μου το είπε, στο τέλος ωστόσο ζήτησε και την αμοιβή της, το θράσος των ατόμων που νομίζουν πως είναι κάποιοι δεν έχει όρια, ε λοιπόν εγώ δεν την πλήρωσα, της εξήγησα πως αυτή θα έπρεπε να με πληρώσει εφόσον το δικό της θέμα συζητούσαμε τόση ώρα, την είδα να καταπίνει τη γλώσσα της κι έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση, σίγουρα θα με θυμάται ακόμη, και όμως δεν έπραξα παρά το πλέον φυσιολογικό και αυτονόητο, γιατί να πληρώνει κανείς για υπηρεσίες που δεν του παρείχαν;

Υγ. Δεν μπορείς να κρίνεις ένα σύνολο από μία περίπτωση, το ξέρω, παρόλο που έχω τις επιφυλάξεις μου απέναντι στη συμπαθή τάξη των ψυχολόγων, επειδή βγάζουν μία θεωρητική σχολή και νομίζουν -κάποιοι από αυτούς-, πως μπορούν να αλλάξουν τις τύχες των ανθρώπων προτού καν λύσουν και κοιτάξουν τα δικά τους προβλήματα.
Υγ2. προς επίρρωση της άποψης μου, ρίξτε μια ματιά στους ψυχολόγους της τηλεόρασης,
Υγ3. Εντάξει ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, δεν είναι όλοι έτσι.. απλώς πρόκειται για μια τεχνητή επιστήμη, λιγάκι σαν να πουλάνε σόμπες στους Εσκιμώους, έτσι το βλέπω. Ενώ θα έπρεπε να κινηθούν για να ζεσταθούνε οι Εσκιμώοι, όπως κάνανε τόσα χρόνια, προσπαθούν να τους πείσουν πως το καλύτερο είναι να κάθονται μπροστά στη σόμπα, ε λοιπόν εγώ προτιμώ να βγω έξω και να ζεσταθώ τρέχοντας, περπατώντας, τριγυρνώντας, δουλεύοντας, γιατί ξέρω πως αν συνηθίσει κανείς τη σόμπα δεν πρόκειται να ξανακουνήσει ρούπι.(το χειρότερο είναι ότι προσπαθούν να πουλήσουν τις σόμπες ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ηλεκτρικό)
Υγ4 Μου έχουν περισσέψει αναρρωτικές άδειες και θα πάρω δύο μέρες με υπεύθυνη δήλωση, Τετάρτη-Πέμπτη θα αράξω σπίτι, οπότε τα ξαναλέμε την Παρασκευή, bye,

24 09 07, Δευτέρα

Βρέθηκα σε μια παραλία εχθές με τεράστια κύματα να σκάνε εκκωφαντικά στα πόδια μου και τον ουρανό πολύχρωμα γκρίζο με σύννεφα να κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα, η θάλασσα ήταν απερίγραπτα και εκφοβιστικά μεγαλειώδης κι εγώ ένιωθα δίπλα της ατρόμητη και αιώνια, οι απογοητεύσεις και τα άγχη και οι φοβίες φάνταζαν ταπεινά και ανούσια ενώ οι χαρές και η κάθε αναπνοή έπαιρναν αυτοκρατορικές διαστάσεις, ήταν και είναι πολύτιμες και μοναδικές, σε έκσταση έπεσα, σαν να χάθηκα λίγο από το παρόν καθώς περπατούσα κατά μήκος της παραλίας νιώθοντας χαρά, μια γάργαρη ατόφια ανεπιτήδευτη χαρά, ήμουν ευτυχισμένη που είμαι ζωντανή, μου έφτανε να είμαι ζωντανή, το γεγονός από μόνο του περιείχε όλες τις ηδονές, θυμήθηκα μια πρόταση από παλιά: «καλό το πέταγμα όμως τίποτε σαν το γαλήνιο περπάτημα», εχθές αφέθηκα σε ένα πραγματικά γαλήνιο περπάτημα, δίπλα στην μανιασμένη ταραχή μιας ζωοφόρου θάλασσας.
Τώρα βρίσκομαι στο γραφείο και η διάθεση μου μπορεί σε λίγο να πέσει αλλά προς το παρόν ακόμη με συνέχει η χθεσινή επαφή με τη φύση, σε σημείο να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πάρω μετάθεση σε κάποια παραλιακή πόλη, όσο μεγαλώνω η Αθήνα μου φαίνεται και πιο αφιλόξενη, έχουμε συνηθίσει και δεν μας νοιάζει αλλά μόλις απομακρυνθούμε καταλαβαίνουμε πως χαλιόμαστε σε αυτή την πόλη, -άνθρωποι σαν και μένα εννοώ- εγκλωβισμένοι στο κυκλοφοριακό, στο τσιμέντο, στον θόρυβο, στην ταχύτητα, δεν θέλω άλλη ταχύτητα, σαν να με πιάνει ίλιγγος πλέον, ηρεμία θέλω, ηρεμία και τα κύματα να σκάνε στα πόδια μου, άλλοτε άγρια και άλλοτε ελκυστικά και φιλόξενα. Μικρή ευχόμουν να ζήσω στην Αθήνα και τελικά ό,τι ευχήθηκα το έπαθα, συμβαίνει συχνά οι επιθυμίες μας να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο μονάχα όταν πραγματοποιούνται, από την άλλη, όταν ήμουν μικρότερη η Αθήνα μού προσέφερε αυτό που επιθυμούσα, τώρα έχω αλλάξει, οι ανάγκες μου έχουν αλλάξει, γι’ αυτό και η χθεσινή επιθυμία μετατράπηκε σε σημερινή καταδίκη, το θέμα είναι να αναγνωρίζω τις αλλαγές και να πράττω καταλλήλως, να μην αφήσω να περάσουν εκατό χρόνια και ύστερα να σκέφτομαι ότι έζησα όλη μου τη ζωή στραβά..
Υγ. Κάποια στιγμή εχθές θυμήθηκα με τόση διαύγεια μια παρόμοια σκηνή διπλά στη θάλασσα πριν από χρόνια ώστε σαν να ξαναζούσα ένα κομμάτι του παρελθόντος μου, έγινα για λίγο η ονειροπόλα φοιτήτρια των 19 ή 20 χρόνων που είχε να πάρει μια σημαντική απόφαση, βίωσα εκείνη την άλλη στιγμή με την καθαρότητα της αστραπής. Λέτε να σώζονται οι στιγμές μας σε ένα παράλληλο σύμπαν και να είναι δυνατόν να τις ξαναβιώσουμε; μήπως κάπου αιωρούνται όπως τις σταγόνες που είχαν γεμίσει την ατμόσφαιρα στην παραλία εχθές το μεσημέρι; Ή μήπως είναι μέσα μας και υπομονετικά μας περιμένουν, γιατί κάτι μου λέει πως κυρίως από τις στιγμές μας απαρτιζόμαστε. Ωραίο ακούγεται, βρήκα επιτέλους τι είμαι, είμαι το σύνολο των στιγμών μου.. Και τον ονείρων μου ίσως..