Έκλαιγα χθες και προχθές μπροστά στην τηλεόραση και μπροστά στο παράθυρο, βουβή παρατηρήτρια στη σταύρωση ενός λαού, του δικού μας, έκλαιγα από οργή, θυμό, πόνο, αγανάκτηση, σκέφτομαι πολύ τα θύματα, σαν να ήταν δικά μου, όλων μας είναι, η μάνα με τα παιδιά, η φρικτή στιγμή, τα λεπτά όταν θα εκλιπαρούσε να καούν γρήγορα για να γλιτώσουν, όταν το μεγάλο της έτρεχε σαν κατσίκι χωρίς να έχει καμιά ελπίδα, δεν το χωρεί ο νους, με έχει στοιχειώσει.
Το παρόν είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο και δεν έχω όρεξη να συνεχίσω, τι να πω για τη ζωούλα μου; μου φαίνεται ξαφνικά τόσο άσκοπο και άστοχο, είμαι μανιασμένη, είμαι σαν θηρίο στο κλουβί.. σταματώ.. για 1, 2 εβδομάδες.. δεν ξέρω.. ώσπου να απομακρυνθεί λίγο η μυρωδιά καμένου από την ψυχή μου.. αν απομακρυνθεί..
Υγ. Αποφάσισα να μην ψηφίσω.
ΣΙΩΠΗ...
24 08 07, Παρασκευή
Μετά τη χθεσινή καταιγίδα ηρεμία, όλοι μας έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και μπορώ να σκεφτώ ανενόχλητα τα δικά μου. Νιώθω μια ελαφριά μελαγχολία, ένα φόβο ότι συγκρίνω όλους τους άνδρες με τον Γιώργο, τον οποίο ο χρόνος και η απόσταση ίσως να έχουν ωραιοποιήσει, με αποτέλεσμα να βγάζω λανθασμένα συμπεράσματα για τους άλλους. Οκτώ χρόνια ήμουνα με τον Γιώργο, τα πιο ζωντανά και τρυφερά μας χρόνια, ο πιο σημαντικός άνδρας της ζωής μου ήταν και είναι αλήθεια πως είχε πλήθος προτερημάτων, αρρενωπά ωραίος, ανοιχτόκαρδος, γαλαντόμος, σκράπας στην αρχή στο κρεβάτι όπως κάθε ομορφονιός αλλά σύντομα ξεφτέρι υπό τις οδηγίες μου και τις εμπνεύσεις μου, με πολύ καλή και στρωμένη δουλειά, όλα τα καλά τα διέθετε και είχαμε φτάσει σ τα πρόθυρα του γάμου γεμάτοι όνειρα και ελπίδες, εκκλησία και κέντρο είχαμε κλείσει, προσκλήσεις ευτυχώς δεν είχαμε στείλει, έπιπλα είχαμε αγοράσει και το σπίτι μας ήταν έτοιμο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, όλα κανονισμένα λοιπόν, στους κάμποσους μήνες που συγκατοικούσαμε είχα διαγνώσει το πρόβλημα, λίγο το παρέβλεπα και λίγο το πάλευα, ώσπου κάποια μέρα αναγκάστηκα να το παραδεχτώ σε όλο του το μεγαλείο, όταν τρώγαμε σπίτι του και είδα τη μάνα του να του καθαρίζει το σταφύλι, να κόβει την κάθε ρόγα στα δύο και να του βγάζει τα κουκούτσια. Έτσι ήταν μαθημένος ο Γιώργος. Πασάς στα Γιάννενα. Η συγκατοίκηση μας είχε αποδειχτεί τραυματική εξαιτίας τούτου, όσο κι αν προσπαθούσα να ξεγελάω τον εαυτό μου. Ο Γιώργος δε σήκωνε το πιάτο του ούτε στο νεροχύτη να το πάει. Εκατό φορές είχαμε συζητήσει το θέμα και πάντα συμφωνούσε ότι θα βοηθάει αλλά τελικά σπαταλούσε όλη του την ενέργεια για να αποφεύγει και τον παραμικρό κόπο. Ούτε καν τα σκουπίδια δεν έβγαζε έξω, δεν μπορώ έλεγε, έχω δουλειά, έχω ξεντυθεί, έχω αυτό έχω εκείνο. Πήραμε πλυντήριο πιάτων επειδή πείραζε τα χέρια του το πλύσιμο αλλά δεν ήθελε να μάθει να το χειρίζεται. Δεν ξέρω εγώ από τέτοια μαραφέτια, δεν μπορώ να καταλάβω πως δουλεύει. Πολιτικός μηχανικός ο Γιώργος. Ούτε το πλυντήριο ρούχων μπορούσε να μάθει ούτε πώς να απλώσει τα ρούχα ήξερε. Κι όταν κάποτε σταμάτησα να του τα πλένω, να δω τι θα κάνει, όμορφα κι ωραία τα πήγε στη μάνα του.
Αχ αυτές οι μανάδες! Πώς έχουν καταντήσει έτσι τους γιους τους; Ήταν δύσκολη απόφαση και περιείχε μεγάλο πόνο και για τους δυο αλλά κατάφερα να την πάρω. Δε γίνεται να αλλάξεις τον άλλον. Ή τον δέχεσαι ή όχι. Κι εγώ ξέρω τον εαυτό μου, δε γινόταν να ζήσω μια ζωή έτσι. Να γυρίζω από τη δουλειά και να τον υπηρετώ ως τη νύχτα. Έκλαψε με μαύρο δάκρυ και μέχρι που τον είχα φοβηθεί τόσο τραγικά που τα έλεγε και τόσο συντετριμμένος που έδειχνε. Σε λίγους μήνες παντρεύτηκε, δεν με εξέπληξε, ήταν κελεπούρι και κάποια αργά ή γρήγορα θα τον παρηγορούσε. Τόσο γρήγορα δεν το περίμενα. Και ούτε μπορώ να δεχτώ πως σε μερικούς μήνες βρήκε τον έρωτα της ζωής του. Απλώς βολεύτηκε και συμβιβάστηκε. Εγώ διάλεξα να βολοδέρνομαι. Μια χαρά περνάω, και πολλές εμπειρίες έχω και πολλές ηδονές γεύομαι. Όλων των ειδών. Απλώς μοιάζει κάποιες στιγμές εφήμερη αυτή η ζωή. Το ξέρω, έτσι κι αλλιώς εφήμερη είναι, αλλά υπάρχει ένα κενό. Και ο φόβος ότι ίσως δεν συμπληρωθεί αυτό το κενό. Και μείνω μόνη με το κενό και τη γάτα. Που δεν έχω γάτα. Και ούτε πρόκειται να αποκτήσω.
Πολλές φορές σκέφτομαι, ακόμη και σήμερα, μήπως έκανα λάθος. Όχι ότι δε θα χωρίζαμε, κάποτε θα χωρίζαμε, αλλά θα είχαμε κάνει ως τότε δυο παιδιά, και εγώ θα ήμουν τώρα ολοκληρωμένη και ήσυχη. Θα ήταν τα πράγματα πιο δύσκολα και πιο κουραστικά αλλά συγχρόνως πιο γεμάτη και πιο πλούσια η ζωή, με άλλου είδους εμπειρίες και συναισθήματα και συγκινήσεις. Από την άλλη όταν πεθαίνουμε είμαστε ολοκληρωμένοι και ήσυχοι, άρα καλά είμαι όπως είμαι και το μέλλον κρύβει τα καλύτερα για μένα.
Υγ. Τι θέλω να πω σήμερα; κι εγώ δεν ξέρω! Είναι λίγο μουντή η μέρα, οι εκλογές φταίνε, για τρεις βδομάδες μπορούμε να ρίχνουμε τα πάντα στις εκλογές. Καλό σαββατοκύριακο..
Αχ αυτές οι μανάδες! Πώς έχουν καταντήσει έτσι τους γιους τους; Ήταν δύσκολη απόφαση και περιείχε μεγάλο πόνο και για τους δυο αλλά κατάφερα να την πάρω. Δε γίνεται να αλλάξεις τον άλλον. Ή τον δέχεσαι ή όχι. Κι εγώ ξέρω τον εαυτό μου, δε γινόταν να ζήσω μια ζωή έτσι. Να γυρίζω από τη δουλειά και να τον υπηρετώ ως τη νύχτα. Έκλαψε με μαύρο δάκρυ και μέχρι που τον είχα φοβηθεί τόσο τραγικά που τα έλεγε και τόσο συντετριμμένος που έδειχνε. Σε λίγους μήνες παντρεύτηκε, δεν με εξέπληξε, ήταν κελεπούρι και κάποια αργά ή γρήγορα θα τον παρηγορούσε. Τόσο γρήγορα δεν το περίμενα. Και ούτε μπορώ να δεχτώ πως σε μερικούς μήνες βρήκε τον έρωτα της ζωής του. Απλώς βολεύτηκε και συμβιβάστηκε. Εγώ διάλεξα να βολοδέρνομαι. Μια χαρά περνάω, και πολλές εμπειρίες έχω και πολλές ηδονές γεύομαι. Όλων των ειδών. Απλώς μοιάζει κάποιες στιγμές εφήμερη αυτή η ζωή. Το ξέρω, έτσι κι αλλιώς εφήμερη είναι, αλλά υπάρχει ένα κενό. Και ο φόβος ότι ίσως δεν συμπληρωθεί αυτό το κενό. Και μείνω μόνη με το κενό και τη γάτα. Που δεν έχω γάτα. Και ούτε πρόκειται να αποκτήσω.
Πολλές φορές σκέφτομαι, ακόμη και σήμερα, μήπως έκανα λάθος. Όχι ότι δε θα χωρίζαμε, κάποτε θα χωρίζαμε, αλλά θα είχαμε κάνει ως τότε δυο παιδιά, και εγώ θα ήμουν τώρα ολοκληρωμένη και ήσυχη. Θα ήταν τα πράγματα πιο δύσκολα και πιο κουραστικά αλλά συγχρόνως πιο γεμάτη και πιο πλούσια η ζωή, με άλλου είδους εμπειρίες και συναισθήματα και συγκινήσεις. Από την άλλη όταν πεθαίνουμε είμαστε ολοκληρωμένοι και ήσυχοι, άρα καλά είμαι όπως είμαι και το μέλλον κρύβει τα καλύτερα για μένα.
Υγ. Τι θέλω να πω σήμερα; κι εγώ δεν ξέρω! Είναι λίγο μουντή η μέρα, οι εκλογές φταίνε, για τρεις βδομάδες μπορούμε να ρίχνουμε τα πάντα στις εκλογές. Καλό σαββατοκύριακο..
23 08 07, Πέμπτη
Οι γυναικείες ορμόνες τρελαίνονται κάποιες μέρες, ξέρω από τον εαυτό μου και προσπαθώ να δικαιολογώ όσο μπορώ τη διευθύντριά μας ωστόσο η σημερινή της συμπεριφορά ήταν άνω ποταμών και πέραν δικαιολογιών, μας αναστάτωσε όλους και δημιούργησε μια απίστευτη ένταση. Ανά περιόδους αγχώνεται με το γεγονός ότι είναι η διευθύντρια σε αυτή την τραγελαφική κατάσταση, (όταν με το καλό ανακαλυφτούμε αυτή θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις), την πιάνουν τότε τα νεύρα της και ξεσπάει όπου βρει, όμως κανείς δεν την ανάγκασε να κάθεται να περιμένει άβουλα τις εξελίξεις, στο κάτω-κάτω τσεπώνει το διευθυντικό επίδομα για να διευθύνει, ας κάνει κάτι να μας βγάλει από αυτό το τέλμα, εμείς της φταίμε;
Ήρθε πρωί-πρωί λοιπόν, δεν ξέρω τι ώρα και μας περίμενε στην πόρτα, πάθαινες ένα μικρό σοκ βλέποντας την με δικτυωτό καλτσόν, φούστα αρκετά κοντή για την ηλικία και τα πάχη της, να στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και να κουνάει το γοβάκι πάνω κάτω καθώς μας κατακεραύνωνε για την αργοπορία μας, (στους άνδρες ήταν πολύ πιο μαλακιά), «αφού δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε, γιατί να έρθουμε νωρίτερα» δώσαμε όλες την ίδια απάντηση και χωρίς να είμαστε συνεννοημένες, «δεν έχει καμία σημασία» φώναζε εκείνη, «πληρωνόμαστε για να είμαστε εδώ και θα είμαστε, θα βάλω εγώ τάξη σε αυτό το μπορντέλο , (το σημερινό της ντύσιμο πραγματικά θυμίζει τσατσά, επιβεβαιώνει την άποψη μου ότι όσο πιο άσχημα νιώθει κανείς τόσο πιο έντονα ντύνεται και βάφεται). Μας πληροφόρησε λοιπόν με άπλετη χαιρεκακία ότι εφεξής θα καταγράφουμε σε βιβλίο την ώρα προέλευσης και αποχώρησης μας και με κάθε λεπτομέρεια πού πηγαίνουμε όταν βγαίνουμε έξω, απαίτησε μάλιστα να ερχόμαστε όλοι από τις εφτά και μισή, το πολύ οκτώ συμπλήρωσε με μια δόση μεγαλοψυχίας. Δεν μιλήσαμε αλλά ξέρω πως καμία μας δεν έχει σκοπό να τηρήσει ένα τόσο βάρβαρο ωράριο, δεν έχει νόημα να ξυπνάμε από τα χαράματα για να σκοτώνουμε μύγες, μέχρι αύριο θα το έχει ξεχάσει και η ίδια, άλλωστε ποτέ δεν έρχεται πριν τις δέκα, πώς να μας ελέγξει; Η δεύτερη αφορμή για αναστάτωση δόθηκε όταν βρήκε ένα παράθυρο ανοικτό και το κλιματιστικό να δουλεύει, μας μάζεψε και έβγαλε ολόκληρο λόγο για την σπαταλημένη ενέργεια, έκανε και μερικά απρεπή σχόλια για την ανευθυνότητα μας, όλη την άλλη ώρα τριγυρνούσε από γραφείο σε γραφείο και σε όλους είχε κάτι να προσάψει, εμένα μου είπε πως κάθομαι στο κομπιούτερ με τις ώρες και εμποδίζω την δουλειά, «τι θα γίνει αν κάποιος θέλει να γράψει ένα έγγραφο;» με ρώτησε με υπερτονισμένη αγανάκτηση, «αρκεί να μου το πει και θα σηκωθώ αμέσως» της απάντησα μελιστάλαχτα, «και τι κάνεις κάθε μέρα στο κομπιούτερ;» θέλησε να μάθει, «κάνω πρακτική εξάσκηση για να είμαι έτοιμη όταν θα έχουμε δουλειά», «καλά κάνεις», μού είπε άγρια μα κατά βάθος ευχαριστημένη, ωστόσο δεν μπορούσε και να μην επιδείξει την εξουσία της, «σήκω από κει μου είπε, έχω δουλειά στο κομπιούτερ», σηκώθηκα γνωρίζοντα πως σε ένα τέταρτο θα βαρεθεί, στα πέντε λεπτά με φώναξε και με ρώτησε πως θα βρει συνταγές μαγειρικής στο ίντερνετ, βρήκα κάποια σχετικά site, τύπωσε μερικές συνταγές και σηκώθηκε, πήγε και έβαλε καυγά στη Νίκη και στη Γεωργία, στη Νίκη είπε ότι συνέχεια βγαίνει έξω και στην Γεωργία ότι συνέχεια παίρνει τηλέφωνα, κάθισε μετά λίγο στο γραφείο της ώσπου μας κάλεσε να μαζευτούμε εσπευσμένα για κάτι το σημαντικό, μας έδειξε ένα έγγραφο του ινστιτούτου επιμόρφωσης, (τελευταία έχουν πληθύνει τα έγγραφα που λαβαίνουμε) με πλήθος σεμιναρίων και μας προέτρεψε να δηλώσουμε συμμετοχή, εγώ δέχτηκα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, θα κάνω αίτηση για σεμινάριο υπολογιστών, οι υπόλοιποι φανήκανε απρόθυμοι, όταν είχαμε δουλειά και στο πιο άσχετο σεμινάριο μαλώνανε ποια θα πρωτοπάει, τώρα που συνήθισαν στην τεμπελιά δε θέλουν να κάνουν το παραμικρό, σκουριάζει ο άνθρωπος τελικά πιο εύκολα κι από τα μέταλλα, ό,τι δε χρησιμοποιεί, είτε σώμα είτε μυαλό φυραίνει ασταμάτητα, η διευθύντρια εξοργίστηκε με την άρνησή τους και ένας νέος γύρος επιπλήξεων ξεκίνησε, «τι όνομα θα βγάλουμε σαν υπηρεσία όταν δεν επιμορφωνόμαστε ποτέ;» άρχισε να φωνάζει, « γιατί δεν πας εσύ;» της είπε ο Μανόλης, «γιατί κάποιος πρέπει να μαντρώνει τα βούγια», απάντησε εκείνη, γενικά δεν ήταν για να της μιλάς καθόλου σήμερα, ευτυχώς κατά τις δώδεκα πήρε την τσαντούλα της και αποχώρησε διακριτικά χωρίς να μας αποχαιρετήσει, να νομίζουμε πως θα γυρίσει και να φοβόμαστε. Όλοι ξέρουμε πως πάει για ψώνια ή καφέ και δεν πρόκειται να επιστρέψει, τόσα χρόνια ζούμε δίπλα-δίπλα και ξέρουμε η μία την άλλην καλύτερα από τον εαυτό της.
Υγ. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν θυμωμένη, θα με συνόδευε ίσως ο θυμός και στο σπίτι, μπορεί να το σκεφτόμουν και το απόγευμα, έχοντας καταγράψει ωστόσο τα συμβάντα, νιώθω μια ευχάριστη ηρεμία, λες και έχω πάρει την εκδίκηση μου, τελικά πράγματι είναι θεραπευτικό το γράψιμο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ήρθε πρωί-πρωί λοιπόν, δεν ξέρω τι ώρα και μας περίμενε στην πόρτα, πάθαινες ένα μικρό σοκ βλέποντας την με δικτυωτό καλτσόν, φούστα αρκετά κοντή για την ηλικία και τα πάχη της, να στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και να κουνάει το γοβάκι πάνω κάτω καθώς μας κατακεραύνωνε για την αργοπορία μας, (στους άνδρες ήταν πολύ πιο μαλακιά), «αφού δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε, γιατί να έρθουμε νωρίτερα» δώσαμε όλες την ίδια απάντηση και χωρίς να είμαστε συνεννοημένες, «δεν έχει καμία σημασία» φώναζε εκείνη, «πληρωνόμαστε για να είμαστε εδώ και θα είμαστε, θα βάλω εγώ τάξη σε αυτό το μπορντέλο , (το σημερινό της ντύσιμο πραγματικά θυμίζει τσατσά, επιβεβαιώνει την άποψη μου ότι όσο πιο άσχημα νιώθει κανείς τόσο πιο έντονα ντύνεται και βάφεται). Μας πληροφόρησε λοιπόν με άπλετη χαιρεκακία ότι εφεξής θα καταγράφουμε σε βιβλίο την ώρα προέλευσης και αποχώρησης μας και με κάθε λεπτομέρεια πού πηγαίνουμε όταν βγαίνουμε έξω, απαίτησε μάλιστα να ερχόμαστε όλοι από τις εφτά και μισή, το πολύ οκτώ συμπλήρωσε με μια δόση μεγαλοψυχίας. Δεν μιλήσαμε αλλά ξέρω πως καμία μας δεν έχει σκοπό να τηρήσει ένα τόσο βάρβαρο ωράριο, δεν έχει νόημα να ξυπνάμε από τα χαράματα για να σκοτώνουμε μύγες, μέχρι αύριο θα το έχει ξεχάσει και η ίδια, άλλωστε ποτέ δεν έρχεται πριν τις δέκα, πώς να μας ελέγξει; Η δεύτερη αφορμή για αναστάτωση δόθηκε όταν βρήκε ένα παράθυρο ανοικτό και το κλιματιστικό να δουλεύει, μας μάζεψε και έβγαλε ολόκληρο λόγο για την σπαταλημένη ενέργεια, έκανε και μερικά απρεπή σχόλια για την ανευθυνότητα μας, όλη την άλλη ώρα τριγυρνούσε από γραφείο σε γραφείο και σε όλους είχε κάτι να προσάψει, εμένα μου είπε πως κάθομαι στο κομπιούτερ με τις ώρες και εμποδίζω την δουλειά, «τι θα γίνει αν κάποιος θέλει να γράψει ένα έγγραφο;» με ρώτησε με υπερτονισμένη αγανάκτηση, «αρκεί να μου το πει και θα σηκωθώ αμέσως» της απάντησα μελιστάλαχτα, «και τι κάνεις κάθε μέρα στο κομπιούτερ;» θέλησε να μάθει, «κάνω πρακτική εξάσκηση για να είμαι έτοιμη όταν θα έχουμε δουλειά», «καλά κάνεις», μού είπε άγρια μα κατά βάθος ευχαριστημένη, ωστόσο δεν μπορούσε και να μην επιδείξει την εξουσία της, «σήκω από κει μου είπε, έχω δουλειά στο κομπιούτερ», σηκώθηκα γνωρίζοντα πως σε ένα τέταρτο θα βαρεθεί, στα πέντε λεπτά με φώναξε και με ρώτησε πως θα βρει συνταγές μαγειρικής στο ίντερνετ, βρήκα κάποια σχετικά site, τύπωσε μερικές συνταγές και σηκώθηκε, πήγε και έβαλε καυγά στη Νίκη και στη Γεωργία, στη Νίκη είπε ότι συνέχεια βγαίνει έξω και στην Γεωργία ότι συνέχεια παίρνει τηλέφωνα, κάθισε μετά λίγο στο γραφείο της ώσπου μας κάλεσε να μαζευτούμε εσπευσμένα για κάτι το σημαντικό, μας έδειξε ένα έγγραφο του ινστιτούτου επιμόρφωσης, (τελευταία έχουν πληθύνει τα έγγραφα που λαβαίνουμε) με πλήθος σεμιναρίων και μας προέτρεψε να δηλώσουμε συμμετοχή, εγώ δέχτηκα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, θα κάνω αίτηση για σεμινάριο υπολογιστών, οι υπόλοιποι φανήκανε απρόθυμοι, όταν είχαμε δουλειά και στο πιο άσχετο σεμινάριο μαλώνανε ποια θα πρωτοπάει, τώρα που συνήθισαν στην τεμπελιά δε θέλουν να κάνουν το παραμικρό, σκουριάζει ο άνθρωπος τελικά πιο εύκολα κι από τα μέταλλα, ό,τι δε χρησιμοποιεί, είτε σώμα είτε μυαλό φυραίνει ασταμάτητα, η διευθύντρια εξοργίστηκε με την άρνησή τους και ένας νέος γύρος επιπλήξεων ξεκίνησε, «τι όνομα θα βγάλουμε σαν υπηρεσία όταν δεν επιμορφωνόμαστε ποτέ;» άρχισε να φωνάζει, « γιατί δεν πας εσύ;» της είπε ο Μανόλης, «γιατί κάποιος πρέπει να μαντρώνει τα βούγια», απάντησε εκείνη, γενικά δεν ήταν για να της μιλάς καθόλου σήμερα, ευτυχώς κατά τις δώδεκα πήρε την τσαντούλα της και αποχώρησε διακριτικά χωρίς να μας αποχαιρετήσει, να νομίζουμε πως θα γυρίσει και να φοβόμαστε. Όλοι ξέρουμε πως πάει για ψώνια ή καφέ και δεν πρόκειται να επιστρέψει, τόσα χρόνια ζούμε δίπλα-δίπλα και ξέρουμε η μία την άλλην καλύτερα από τον εαυτό της.
Υγ. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν θυμωμένη, θα με συνόδευε ίσως ο θυμός και στο σπίτι, μπορεί να το σκεφτόμουν και το απόγευμα, έχοντας καταγράψει ωστόσο τα συμβάντα, νιώθω μια ευχάριστη ηρεμία, λες και έχω πάρει την εκδίκηση μου, τελικά πράγματι είναι θεραπευτικό το γράψιμο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
22 08 07, Τετάρτη
Κανείς τους δεν με πείθει. Έχω ένα φίλο, γιο μεγαλογιατρού ο οποίος αν και με ταλέντο στο σχέδιο δεν μπόρεσε να αλλαξοπιστήσει, ακολούθησε απαρασάλευτα τα βήματα του πατέρα του. Δεν είχε κλίση ούτε ήταν καλός μαθητής, με τα χίλια ζόρια και πολύ σπρώξιμο έγινε γιατρός για να χαίρονται φαντάζομαι οι γονείς του και να τυραννιέται ο ίδιος. Του φίλου μου δεν του κάνει καμία αίσθηση το επάγγελμα του, το διορισμό του σε μεγάλο νοσοκομείο τον θεωρεί καταδίκη καθώς εκεί που τα είχε όλα έτοιμα και εύκολα και άκοπα, τώρα είναι υποχρεωμένος να εργάζεται πάνω σε ένα αντικείμενο που δεν γουστάρει. Το συνηθισμένο του αστειάκι, όταν τον ρωτάμε για τη δουλειά, είναι να λέει πω η δουλειά βγαίνει από το δουλεία, όσο δουλεύει κανείς δεν είναι παρά δούλος, τόσο καλά! Τον συμπαθώ και είναι πραγματικά αξιόλογο άτομο, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτόν, όμως αν έχω ιατρική ανάγκη, ιδιαίτερα κάτι δύσκολο, δεν πρόκειται να τον εμπιστευτώ. Δεν έχει το μεράκι δεν έχει την τρέλα δεν έχει το πάθος δεν έχει το μικρόβιο και πάνω από όλα βαριέται, πώς να γίνει καλός στη δουλειά του; Ο πατέρας του, ο οποίος είναι κορυφή στον τομέα του, μας έλεγε ότι ως φοιτητής ζούσε μονάχα με πορτοκάλια και ψωμί και ξηρούς καρπούς, αυτά είχαν τη δυνατότητα να του στέλνουν και με αυτά περνούσε, άλλη διαδρομή από αυτή μεταξύ σπιτιού και πανεπιστημίου δεν είχε δει για χρόνια, διέθετε όμως όραμα και το ακολουθούσε φορώντας παρωπίδες, είχε την λαχτάρα, είχε την επιθυμία, το είχε στο αίμα του και τελικά διέπρεψε. Ο φίλος μου στο αίμα του έχει μονάχα την τρυφή και την καλοπέραση. Έτσι έχει μάθει. Έτσι τον έχουν μάθει. Θα μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος αν ακολουθούσε τις επιθυμίες του. Ατυχώς δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το πεπρωμένο που του χτίσανε με το πιο γερό μπετόν.
Έχω την εντύπωση πως οι δύο πολιτικοί μας αρχηγοί μοιάζουν κάπως με τον φίλο μου. Ο ένας αποσύρθηκε στα ενδότερα μόλις ανέβηκε στο θρόνο, απέκτησε ένα ειρωνικό αυτάρεσκο χαμόγελο και μια βλοσυρή δυσαρέσκεια όποτε τον ενοχλούσαν με υποθέσεις, όπως περίπου κι ο φίλος μου ξινίζει τα μούτρα του και βρίζει την κακή του τύχη όταν χρειάζεται να δουλέψει. Ο άλλος πάλι χάνει συχνά τα λόγια του και σαν να μην τον αντέχει τον πρώτο ρόλο, μου θυμίζει πιεσμένο από τους κηδεμόνες του παιδί, (συμπαθητικό παιδί, ευγενικό και καλοπροαίρετο) που έχει μάθει το μάθημα παπαγαλία αλλά δεν έχει ούτε φυσικότητα ούτε άνεση, δυσκολεύεται να δείξει την κατάρτιση την αποφασιστικότητα την αποτελεσματικότητα του. Και οι δύο σαν να έχουν σπρωχτεί από το όνομα και την κοινωνική τους θέση, σαν να είναι αναγκασμένοι να κυνηγήσουν ένα όνειρο το οποίο δεν έχουν επιλέξει, απλώς νομίζουν ότι τους δόθηκε κληρονομικό δικαίωμα και πρέπει να το τιμήσουν, να τιμήσουν τον λαό που τους χειροκροτεί, χωρίς να ξέρει γιατί χειροκροτεί. Αγγαρεία κάνουν, γι’ αυτό και δεν πείθουν. Νομίζω πως θα ήσασταν ευτυχέστεροι κύριοι μακριά από αυτή την αγγαρεία, δεν είστε υποχρεωμένοι, μπορείτε να κάνετε και άλλα πράγματα στη ζωή σας, ακόμη και να τεμπελέψετε μακριά από την πολιτική, αναφαίρετο δικαίωμα είναι και αυτό. Εγώ χρειάζεται να ψηφίσω και θα ψηφίσω επειδή θέλω να ψηφίσω. Και απαιτώ κάποιος να με πείσει για τη σοβαρότητα του.
Υγ. Όποιος και να βγει κάπως θα τα καταφέρει, με σκονάκια, λίγο σπρώξιμο, υπομονή, τύχη, κουτσά στραβά, όπως πήρε πτυχίο ο φίλος μου, θα μας κυβερνήσουν, (μην) ανησυχείτε.
Έχω την εντύπωση πως οι δύο πολιτικοί μας αρχηγοί μοιάζουν κάπως με τον φίλο μου. Ο ένας αποσύρθηκε στα ενδότερα μόλις ανέβηκε στο θρόνο, απέκτησε ένα ειρωνικό αυτάρεσκο χαμόγελο και μια βλοσυρή δυσαρέσκεια όποτε τον ενοχλούσαν με υποθέσεις, όπως περίπου κι ο φίλος μου ξινίζει τα μούτρα του και βρίζει την κακή του τύχη όταν χρειάζεται να δουλέψει. Ο άλλος πάλι χάνει συχνά τα λόγια του και σαν να μην τον αντέχει τον πρώτο ρόλο, μου θυμίζει πιεσμένο από τους κηδεμόνες του παιδί, (συμπαθητικό παιδί, ευγενικό και καλοπροαίρετο) που έχει μάθει το μάθημα παπαγαλία αλλά δεν έχει ούτε φυσικότητα ούτε άνεση, δυσκολεύεται να δείξει την κατάρτιση την αποφασιστικότητα την αποτελεσματικότητα του. Και οι δύο σαν να έχουν σπρωχτεί από το όνομα και την κοινωνική τους θέση, σαν να είναι αναγκασμένοι να κυνηγήσουν ένα όνειρο το οποίο δεν έχουν επιλέξει, απλώς νομίζουν ότι τους δόθηκε κληρονομικό δικαίωμα και πρέπει να το τιμήσουν, να τιμήσουν τον λαό που τους χειροκροτεί, χωρίς να ξέρει γιατί χειροκροτεί. Αγγαρεία κάνουν, γι’ αυτό και δεν πείθουν. Νομίζω πως θα ήσασταν ευτυχέστεροι κύριοι μακριά από αυτή την αγγαρεία, δεν είστε υποχρεωμένοι, μπορείτε να κάνετε και άλλα πράγματα στη ζωή σας, ακόμη και να τεμπελέψετε μακριά από την πολιτική, αναφαίρετο δικαίωμα είναι και αυτό. Εγώ χρειάζεται να ψηφίσω και θα ψηφίσω επειδή θέλω να ψηφίσω. Και απαιτώ κάποιος να με πείσει για τη σοβαρότητα του.
Υγ. Όποιος και να βγει κάπως θα τα καταφέρει, με σκονάκια, λίγο σπρώξιμο, υπομονή, τύχη, κουτσά στραβά, όπως πήρε πτυχίο ο φίλος μου, θα μας κυβερνήσουν, (μην) ανησυχείτε.
10 08 07, Παρασκευή
Η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Και η κάθε μέρα είναι μοναδική. Και καλό θα είναι να την εκτιμούμε την κάθε ημέρα όπως της αξίζει, γιατί άλλη ολόιδια δεν έχει κι ας το πάρουμε απόφαση.
Είχα δει μια ταινία πριν από χρόνια, νομίζω Κινέζικη, με τίτλο «να ζεις», και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία στη δουλειά για το νόημα της ζωής, (δεν έχουμε τι να κάνουμε και αμπελοφιλοσοφούμε την ώρα του καφέ), εγώ έχω καταλήξει πως το νόημα είναι να ζεις,, αυτό και μόνο. Αν προχωρούσα ωστόσο θα έλεγα και να μην πολυσκέφτεσαι αλλά καλύτερα να μην τα ισοπεδώσω όλα, στη ταινία από ό,τι θυμάμαι, ο πρωταγωνιστής επειδή τα είχε χάσει όλα γλίτωσε το κεφάλι του, κι αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς κεφάλι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ο φίλος μου ο Γιάννης διαφωνεί, όταν του λένε πως φτάνει να έχει κανείς την υγειά του εξεγείρεται, λέει πως πρόκειται για συνωμοσία αυτών που τα έχουν όλα, ο καθένας ό,τι δεν έχει εκτιμά τελικά, πρέπει να τη χάσει κανείς την υγεία του για να καταλάβει πως φτάνει και περισσεύει, μα μου φαίνεται πως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και όλο και κάτι περισσότερο θα θέλει. Το νόημα λοιπόν για μένα είναι να ζεις, και να ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις, θα προσθέσω. Πάλι ο δικηγόρος του διαβόλου που είναι τελευταία στις μαύρες του, ο Γιάννης δηλαδή, θα έλεγε ότι αν ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις το παραπάνω, αλλά εγώ ειδικά σήμερα δεν θα τον ακούσω, είμαι ευχαριστημένη με ό,τι έχω.
Τα σχέδια μου για το Σαββατοκύριακο είναι μεγαλεπήβολα, και περικλείουν οικογενειακό γεύμα στον αδερφό μου το μεσημέρι του Σαββάτου, να νιώσω έτσι τη θαλπωρή και τη μαγεία των κατεργάρικων των ανιψιών μου, οι οποίες έχουν σπρώξει στα σύνορα της εξουθένωσης τους γονείς τους αλλά για εμένα, κι όταν πρόκειται για μία ή δύο ώρες μόνο, είναι χάρμα ιδέσθαι και χάρμα παίζειν και πολύ τις απολαμβάνω, το βράδυ του Σαββάτου έχω έξοδο, γυναικοπαρέα με άγριες διαθέσεις, την Κυριακή θα είμαι μέλος εκδρομικής παρέας την οποία έχει οργανώσει η Σπυριδούλα πράγμα που προεξοφλεί την επιτυχία της, ή έστω θα έχουν μπει γερές βάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει και κάποιος ενδιαφέρων άνδρας, μου ξεκαθάρισε η Σπυριδούλα, συμμαθητής του άνδρα της που ξαναβρεθήκανε ύστερα από χρόνια, να τον δούμε κι αυτό τον ενδιαφέρων άνδρα, τι να κάνω, κάποτε με εκνεύριζε όταν μου κανονίζανε οι φίλες μου καταστάσεις, ήμουν ακόμη ρομαντική, νόμιζα πως θα τον γνωρίσω τον κατάλληλο τυχαία και μόνη μου, ό,τι θα τον ξεχωρίσω ανάμεσα σε πλήθος, αναγκαστικά τελευταία περιορίζω τις απαιτήσεις και τις εμμονές μου, χρειάζονται και συμβιβασμοί και υποχωρήσεις .
Υγ1. Υποσχέθηκα να μην είμαι γκρινιάρα χθες, και ελπίσω πως τα κατάφερα, έτσι δεν είναι; Δεν παραπονέθηκα για τίποτε.
Υγ2. Έχω ξεφύγει από το στόχο που ήταν να περιγράφω την κατάσταση στη δουλειά αλλά.. γράφω τελικά ότι κατέβει στο μυαλό μου, αυτό είναι το ωραίο, δεν υπάρχουν περιορισμοί και κακώς τους τοποθέτησα προτού καλά-καλά βγω από το αβγό, (στον κόσμο της μπλογκοδημιουργίας)
Υγ3 . Καλό σαββατοκύριακο, τα λέμε τη Δευτέρα.
Είχα δει μια ταινία πριν από χρόνια, νομίζω Κινέζικη, με τίτλο «να ζεις», και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία στη δουλειά για το νόημα της ζωής, (δεν έχουμε τι να κάνουμε και αμπελοφιλοσοφούμε την ώρα του καφέ), εγώ έχω καταλήξει πως το νόημα είναι να ζεις,, αυτό και μόνο. Αν προχωρούσα ωστόσο θα έλεγα και να μην πολυσκέφτεσαι αλλά καλύτερα να μην τα ισοπεδώσω όλα, στη ταινία από ό,τι θυμάμαι, ο πρωταγωνιστής επειδή τα είχε χάσει όλα γλίτωσε το κεφάλι του, κι αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς κεφάλι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ο φίλος μου ο Γιάννης διαφωνεί, όταν του λένε πως φτάνει να έχει κανείς την υγειά του εξεγείρεται, λέει πως πρόκειται για συνωμοσία αυτών που τα έχουν όλα, ο καθένας ό,τι δεν έχει εκτιμά τελικά, πρέπει να τη χάσει κανείς την υγεία του για να καταλάβει πως φτάνει και περισσεύει, μα μου φαίνεται πως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και όλο και κάτι περισσότερο θα θέλει. Το νόημα λοιπόν για μένα είναι να ζεις, και να ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις, θα προσθέσω. Πάλι ο δικηγόρος του διαβόλου που είναι τελευταία στις μαύρες του, ο Γιάννης δηλαδή, θα έλεγε ότι αν ευχαριστιέσαι με αυτό που έχεις δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις το παραπάνω, αλλά εγώ ειδικά σήμερα δεν θα τον ακούσω, είμαι ευχαριστημένη με ό,τι έχω.
Τα σχέδια μου για το Σαββατοκύριακο είναι μεγαλεπήβολα, και περικλείουν οικογενειακό γεύμα στον αδερφό μου το μεσημέρι του Σαββάτου, να νιώσω έτσι τη θαλπωρή και τη μαγεία των κατεργάρικων των ανιψιών μου, οι οποίες έχουν σπρώξει στα σύνορα της εξουθένωσης τους γονείς τους αλλά για εμένα, κι όταν πρόκειται για μία ή δύο ώρες μόνο, είναι χάρμα ιδέσθαι και χάρμα παίζειν και πολύ τις απολαμβάνω, το βράδυ του Σαββάτου έχω έξοδο, γυναικοπαρέα με άγριες διαθέσεις, την Κυριακή θα είμαι μέλος εκδρομικής παρέας την οποία έχει οργανώσει η Σπυριδούλα πράγμα που προεξοφλεί την επιτυχία της, ή έστω θα έχουν μπει γερές βάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει και κάποιος ενδιαφέρων άνδρας, μου ξεκαθάρισε η Σπυριδούλα, συμμαθητής του άνδρα της που ξαναβρεθήκανε ύστερα από χρόνια, να τον δούμε κι αυτό τον ενδιαφέρων άνδρα, τι να κάνω, κάποτε με εκνεύριζε όταν μου κανονίζανε οι φίλες μου καταστάσεις, ήμουν ακόμη ρομαντική, νόμιζα πως θα τον γνωρίσω τον κατάλληλο τυχαία και μόνη μου, ό,τι θα τον ξεχωρίσω ανάμεσα σε πλήθος, αναγκαστικά τελευταία περιορίζω τις απαιτήσεις και τις εμμονές μου, χρειάζονται και συμβιβασμοί και υποχωρήσεις .
Υγ1. Υποσχέθηκα να μην είμαι γκρινιάρα χθες, και ελπίσω πως τα κατάφερα, έτσι δεν είναι; Δεν παραπονέθηκα για τίποτε.
Υγ2. Έχω ξεφύγει από το στόχο που ήταν να περιγράφω την κατάσταση στη δουλειά αλλά.. γράφω τελικά ότι κατέβει στο μυαλό μου, αυτό είναι το ωραίο, δεν υπάρχουν περιορισμοί και κακώς τους τοποθέτησα προτού καλά-καλά βγω από το αβγό, (στον κόσμο της μπλογκοδημιουργίας)
Υγ3 . Καλό σαββατοκύριακο, τα λέμε τη Δευτέρα.
09 08 07 Πέμπτη
Υπάρχουν κάποιες μέρες κατά τις οποίες όλα κυλάνε ρολόι. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και η τύχη φυσάει τα πράγματα προς τις επιθυμίες σου. Όχι απαραιτήτως μεγάλα φυσήματα, βάζει απαλά το χεράκι της ώστε, στο οδήγημα για παράδειγμα, να είναι τα φανάρια πράσινα, να σου παραχωρούν όποτε χρειάζεται προτεραιότητα και να μη συναντάς κανένα γάιδαρο που να γκαρίζει με την κόρνα του χωρίς λόγο. Εγώ εχθές την είχα αυτή την ανεπαίσθητη αρωγή της τύχης. Πέρασε και με πήρε η φίλη μου η Σπυριδούλα για να πάμε παραλία, είχα προσπαθήσει να την αποτρέψω γιατί το θεωρώ μεγάλη ταλαιπωρία αλλά εκείνη επέμεινε και τελικά καλά έκανε. Η διαδρομή που φοβόμουν ήταν αρκετά ευχάριστη με εκείνη να φλυαρεί και να κουτσομπολεύει υπό την υπόκρουση ροκ μουσικής, στην παραλία δεν ήταν τόσο πήχτρα όσο φανταζόμουν και ούτε μας τύχανε ενοχλητικοί από δίπλα να μας πετροβολούν με μπαλάκια ή εξυπνάδες , όλα ήταν ήρεμα και ευχάριστα, υπήρχε και ένα ίντερνετ καφέ παρά δίπλα και για πρώτη φορά στη ζωή μου μπήκα στο ίντερνετ από μαγαζί, η Σπυριδούλα το πρότεινε και τελικά μας χρειαζόταν να κλειστεί η καθεμιά μας στις σκέψεις της και μπροστά στην οθόνη για λίγο, πήγαμε ύστερα σε μία ταβέρνα δίπλα στο κύμα, το φαγητό ήταν εξαιρετικό, οι σερβιτόροι άψογοι, το αεράκι δροσερό, η βραδιά γλυκιά, ήταν από αυτές τις μέρες που νιώθεις ευνοημένη και χαρούμενη να ζεις, γυρίσαμε αργά, ίσα που μπανιαρίστηκε και έπεσα στο κρεβάτι.
Τώρα με έχει καταπλακώσει μια μελαγχολία. Σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να έλειπε και χθες. Και δεν εννοώ άνδρα. Θα μπορούσα να είχα κάνει τα ίδια πράγματα, και πολλά περισσότερα, με άνδρα, και πάλι κάτι να έλειπε. Ότι δεν παρήγαγα το παραμικρό, ότι δεν δημιούργησα τίποτε, αυτό είναι που με ψυχοπλακώνει σήμερα. Δεν μπορεί να περνάει οι μέρες έτσι κενά, ακόμη κι αν είναι μόνο για διασκέδαση. Έχω ανάγκη για κάτι περισσότερο. Αν ο άνθρωπος παίρνει ικανοποίηση από τρεις άξονες, φίλους-περιβάλλον-κοινωνικό κύκλο, οικογένεια-σύντροφο-παιδιά και επάγγελμα-πρόοδο-μάθηση, εγώ εκτός που τα έχω κάνει σαλάτα στον τομέα της οικογένεια, έχω και αυτή την τελμάτωση στη δουλειά που ακυρώνει τις σπουδές μου και αχρηστεύει τις γνώσεις μου. Ότι δε χρησιμοποιεί κανείς σκουριάζει, χάνονται και τα ερεθίσματα για να προχωρήσει, είχα κάποτε ιδέες και στόχους, η μόνη μου συμμετοχή πλέον στην παραγωγική διαδικασία και στην προσωπική μου εξέλιξη είναι οι ασκήσεις αγγλικών που κάνω όταν έχω όρεξη, και εντάξει έκανα πέρυσι αίτηση για ένα μεταπτυχιακό στο ανοικτό πανεπιστήμιο και δεν με πήραν, δε θα έλεγε κανείς όμως πως κυνηγάω έστω τις σπουδές μου, μάλλον με έχει φάει η ραθυμία κι η ραστώνη, γι αυτό και η σημερινή δυσθυμία. Δυσκολεύεται να απολαύσει κανείς τη ευχαρίστηση όταν νιώθει κενό σε άλλους τομείς της ζωής του. Λες και δεν την αξίζει. Σαν να αυτοτιμωρείται..
Υγ. μήπως τελικά μετά από κάθε καλή μέρα, πρέπει να πληρώνει κανείς σαν τίμημα μια δυσθυμία όπως τη σημερινή; ή μονάχα εγώ είμαι έτσι και τρώγομαι με τα ρούχα μου; Υπόσχομαι πως αύριο θα αλλάξω και δεν θα είμαι γκρινιάρα..
Τώρα με έχει καταπλακώσει μια μελαγχολία. Σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να έλειπε και χθες. Και δεν εννοώ άνδρα. Θα μπορούσα να είχα κάνει τα ίδια πράγματα, και πολλά περισσότερα, με άνδρα, και πάλι κάτι να έλειπε. Ότι δεν παρήγαγα το παραμικρό, ότι δεν δημιούργησα τίποτε, αυτό είναι που με ψυχοπλακώνει σήμερα. Δεν μπορεί να περνάει οι μέρες έτσι κενά, ακόμη κι αν είναι μόνο για διασκέδαση. Έχω ανάγκη για κάτι περισσότερο. Αν ο άνθρωπος παίρνει ικανοποίηση από τρεις άξονες, φίλους-περιβάλλον-κοινωνικό κύκλο, οικογένεια-σύντροφο-παιδιά και επάγγελμα-πρόοδο-μάθηση, εγώ εκτός που τα έχω κάνει σαλάτα στον τομέα της οικογένεια, έχω και αυτή την τελμάτωση στη δουλειά που ακυρώνει τις σπουδές μου και αχρηστεύει τις γνώσεις μου. Ότι δε χρησιμοποιεί κανείς σκουριάζει, χάνονται και τα ερεθίσματα για να προχωρήσει, είχα κάποτε ιδέες και στόχους, η μόνη μου συμμετοχή πλέον στην παραγωγική διαδικασία και στην προσωπική μου εξέλιξη είναι οι ασκήσεις αγγλικών που κάνω όταν έχω όρεξη, και εντάξει έκανα πέρυσι αίτηση για ένα μεταπτυχιακό στο ανοικτό πανεπιστήμιο και δεν με πήραν, δε θα έλεγε κανείς όμως πως κυνηγάω έστω τις σπουδές μου, μάλλον με έχει φάει η ραθυμία κι η ραστώνη, γι αυτό και η σημερινή δυσθυμία. Δυσκολεύεται να απολαύσει κανείς τη ευχαρίστηση όταν νιώθει κενό σε άλλους τομείς της ζωής του. Λες και δεν την αξίζει. Σαν να αυτοτιμωρείται..
Υγ. μήπως τελικά μετά από κάθε καλή μέρα, πρέπει να πληρώνει κανείς σαν τίμημα μια δυσθυμία όπως τη σημερινή; ή μονάχα εγώ είμαι έτσι και τρώγομαι με τα ρούχα μου; Υπόσχομαι πως αύριο θα αλλάξω και δεν θα είμαι γκρινιάρα..
08 08 07, Τετάρτη
Έχω μία γνώμη για τον καθένα τους, την οποία όπως συμφώνησα με τον εαυτό μου, την καταθέτω χωρίς ευγένειες και στολίδια, όπως κι εκείνοι έχουν μια γνώμη για μένα, η οποία κάποιες φορές μπορεί να είναι καλοπροαίρετη και ευγενική ενώ άλλες δύναται να ξεφύγει κι από αυτά ακόμη τα όρια της ευπρέπειας. Θα προσπαθήσω να μπω στα παπούτσια τους και να αναπαράγω την κριτική τους με όση αντικειμενικότητα αντέχω. Όχι ότι πιστεύω τις απόψεις τους. Ούτε ισχύουν. Έχω καταλάβει πάντως ότι όταν είναι στις κακές τους με βρίσκουν μίζερη και κακότροπη και γκρινιάρα και ανικανοποίητη και μου καταλογίζουν, λες και φταίω εγώ, σαν να είναι αμάρτημα ή ξέρω και εγώ τι, αρρώστια; το ότι είμαι 33 ετών και ανύπανδρη. Και μάλιστα ψηλή, λεπτή και όμορφη, μου το καταλογίζουν κι αυτό, εις βάρος μου είναι, ότι είμαι ανύπανδρη παρότι ψηλή, λεπτή και όμορφη, κάτι τρέχει με μένα, αν ήμουν άσχημη κάπως θα με καταλάβαιναν και ίσως να μην αναφερόταν σε αυτό το γεγονός με τόση επιμονή, απλώς θα σκεφτόταν «α την καημένη» πίσω από την πλάτη μου, στην περίπτωση μου ωστόσο το πράγμα βρωμάει, γιατί να είμαι ακόμη ανύπανδρη; άρα είμαι γκρινιάρα και μίζερη και παράξενη και εφόσον εγώ φταίω δεν έχουν αναστολές να το αναφέρουν πυκνά συχνά και να το αναγάγουν σε θέμα προβληματισμού και συζήτησης. Πράγμα που με εξοργίζει και πολλές φορές τους έχω ξεκαθαρίσει πως δε θέλω να μιλάνε για τα προσωπικά μου όμως αυτοί το χαβά τους, δουλειά δεν έχουν και σε κάθε ευκαιρία πασχίζουν να με αποκαταστήσουν.
«Θα μείνεις λοιπόν στο ράφι;» με πυροβόλησε τις προάλλες η διευθύντρια (στο ράφι! τι έκφραση κι αυτή! Λες και είμαστε προϊόντα παντοπωλείου) εκνευρισμένη επειδή αρνήθηκα να πάω σπίτι της να γνωρίσω έναν καλό γαμπρό. Οι γαμπροί της διευθύντριας είναι οι χειρότεροι, οι μεγαλύτεροι, οι χοντρότεροι και οι πιο απαίσιοι γενικά, δείχνει την ιδέα που έχει για μένα και πόσο με σέβεται, δεν έχω δεχτεί ποτέ να πάω στο σπίτι της αλλά επιμένει να με αποκαταστήσει, κάποτε κατέληξαν οι προσπάθειες της σε μεγάλο φιάσκο αλλά μυαλό δε βάζει, ήθελε να κάνει την καλή σε ένα γραμματέα του υπουργείου που πλησίαζε τα εξήντα,( έστω τα πενήντα, ας μην υπερβάλω), σίγουρα πάντως ήταν και κοιλαράς και άσχημος και μεγάλος για μένα όμως τον έφερε μέχρι εδώ, στο γραφείο, να με πιάσει στον ύπνο, ένιωσα σαν να με βγάζει στη βίζιτα, φουρκίστηκα για τα καλά μαζί της, ο γραμματέας που δεν περίμενε τέτοιο κελεπούρι μου έγινε κολλιτσίδα, και να τα τηλέφωνα και να τα λουλούδια, του είχε δώσει το πράσινο φως η διευθύντρια και δεν καταλάβαινε ότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά και απόλυτα, έβγαινα τότε με κάποιο παιδί και αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του για να γλιτώσω από την επιμονή του καλού αυτού κυρίου, η φαεινή ιδέα της διευθύντριας της γύρισε μπούμερανγκ, αντί να προσφέρει εξυπηρέτηση στον ισχυρό άνδρα τον έκανε ρεζίλι εφόσον πήγε να τον μπλέξει με μία αρραβωνιασμένη, ως αρραβωνιαστικός μου του παρουσιάστηκε ο Τάσος, άχρωμος και αδιάφορος ο Τάσος και πολύ σύντομα τα χαλάσαμε αλλά στην υπόθεση με τον γραμματέα φέρθηκε σπαθί, μέχρι που τον είχε φοβίσει, το παρατράβηξε ίσως λίγο τώρα που το καλοσκέφτομαι, αλλά τέλος πάντων, ίσως και να χρειαζόταν, ο γραμματέας πρέπει να τα έψαλε στη διευθύντρια και η διευθύντρια περιττό να πω ότι μου κρατούσε για καιρό μούτρα και μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Έτσι είναι η ζωή, το μικρό ψάρι τρώγεται από το μεγαλύτερο, εγώ πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, ας καθότανε η κυρία στα αυγά της.
Υγ. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από το ατυχέστατο γεγονός με τον γραμματέα και η κυρία πάλι θέλησε, πριν από μερικές εβδομάδες, να με προξενέψει. (και χωρίς να ξέρει αν είμαι με κάποιον). Αυτό λέγεται θράσος, ξεροκεφαλιά ή χαζομάρα;
«Θα μείνεις λοιπόν στο ράφι;» με πυροβόλησε τις προάλλες η διευθύντρια (στο ράφι! τι έκφραση κι αυτή! Λες και είμαστε προϊόντα παντοπωλείου) εκνευρισμένη επειδή αρνήθηκα να πάω σπίτι της να γνωρίσω έναν καλό γαμπρό. Οι γαμπροί της διευθύντριας είναι οι χειρότεροι, οι μεγαλύτεροι, οι χοντρότεροι και οι πιο απαίσιοι γενικά, δείχνει την ιδέα που έχει για μένα και πόσο με σέβεται, δεν έχω δεχτεί ποτέ να πάω στο σπίτι της αλλά επιμένει να με αποκαταστήσει, κάποτε κατέληξαν οι προσπάθειες της σε μεγάλο φιάσκο αλλά μυαλό δε βάζει, ήθελε να κάνει την καλή σε ένα γραμματέα του υπουργείου που πλησίαζε τα εξήντα,( έστω τα πενήντα, ας μην υπερβάλω), σίγουρα πάντως ήταν και κοιλαράς και άσχημος και μεγάλος για μένα όμως τον έφερε μέχρι εδώ, στο γραφείο, να με πιάσει στον ύπνο, ένιωσα σαν να με βγάζει στη βίζιτα, φουρκίστηκα για τα καλά μαζί της, ο γραμματέας που δεν περίμενε τέτοιο κελεπούρι μου έγινε κολλιτσίδα, και να τα τηλέφωνα και να τα λουλούδια, του είχε δώσει το πράσινο φως η διευθύντρια και δεν καταλάβαινε ότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά και απόλυτα, έβγαινα τότε με κάποιο παιδί και αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του για να γλιτώσω από την επιμονή του καλού αυτού κυρίου, η φαεινή ιδέα της διευθύντριας της γύρισε μπούμερανγκ, αντί να προσφέρει εξυπηρέτηση στον ισχυρό άνδρα τον έκανε ρεζίλι εφόσον πήγε να τον μπλέξει με μία αρραβωνιασμένη, ως αρραβωνιαστικός μου του παρουσιάστηκε ο Τάσος, άχρωμος και αδιάφορος ο Τάσος και πολύ σύντομα τα χαλάσαμε αλλά στην υπόθεση με τον γραμματέα φέρθηκε σπαθί, μέχρι που τον είχε φοβίσει, το παρατράβηξε ίσως λίγο τώρα που το καλοσκέφτομαι, αλλά τέλος πάντων, ίσως και να χρειαζόταν, ο γραμματέας πρέπει να τα έψαλε στη διευθύντρια και η διευθύντρια περιττό να πω ότι μου κρατούσε για καιρό μούτρα και μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Έτσι είναι η ζωή, το μικρό ψάρι τρώγεται από το μεγαλύτερο, εγώ πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, ας καθότανε η κυρία στα αυγά της.
Υγ. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από το ατυχέστατο γεγονός με τον γραμματέα και η κυρία πάλι θέλησε, πριν από μερικές εβδομάδες, να με προξενέψει. (και χωρίς να ξέρει αν είμαι με κάποιον). Αυτό λέγεται θράσος, ξεροκεφαλιά ή χαζομάρα;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
