22 08 07, Τετάρτη

Κανείς τους δεν με πείθει. Έχω ένα φίλο, γιο μεγαλογιατρού ο οποίος αν και με ταλέντο στο σχέδιο δεν μπόρεσε να αλλαξοπιστήσει, ακολούθησε απαρασάλευτα τα βήματα του πατέρα του. Δεν είχε κλίση ούτε ήταν καλός μαθητής, με τα χίλια ζόρια και πολύ σπρώξιμο έγινε γιατρός για να χαίρονται φαντάζομαι οι γονείς του και να τυραννιέται ο ίδιος. Του φίλου μου δεν του κάνει καμία αίσθηση το επάγγελμα του, το διορισμό του σε μεγάλο νοσοκομείο τον θεωρεί καταδίκη καθώς εκεί που τα είχε όλα έτοιμα και εύκολα και άκοπα, τώρα είναι υποχρεωμένος να εργάζεται πάνω σε ένα αντικείμενο που δεν γουστάρει. Το συνηθισμένο του αστειάκι, όταν τον ρωτάμε για τη δουλειά, είναι να λέει πω η δουλειά βγαίνει από το δουλεία, όσο δουλεύει κανείς δεν είναι παρά δούλος, τόσο καλά! Τον συμπαθώ και είναι πραγματικά αξιόλογο άτομο, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτόν, όμως αν έχω ιατρική ανάγκη, ιδιαίτερα κάτι δύσκολο, δεν πρόκειται να τον εμπιστευτώ. Δεν έχει το μεράκι δεν έχει την τρέλα δεν έχει το πάθος δεν έχει το μικρόβιο και πάνω από όλα βαριέται, πώς να γίνει καλός στη δουλειά του; Ο πατέρας του, ο οποίος είναι κορυφή στον τομέα του, μας έλεγε ότι ως φοιτητής ζούσε μονάχα με πορτοκάλια και ψωμί και ξηρούς καρπούς, αυτά είχαν τη δυνατότητα να του στέλνουν και με αυτά περνούσε, άλλη διαδρομή από αυτή μεταξύ σπιτιού και πανεπιστημίου δεν είχε δει για χρόνια, διέθετε όμως όραμα και το ακολουθούσε φορώντας παρωπίδες, είχε την λαχτάρα, είχε την επιθυμία, το είχε στο αίμα του και τελικά διέπρεψε. Ο φίλος μου στο αίμα του έχει μονάχα την τρυφή και την καλοπέραση. Έτσι έχει μάθει. Έτσι τον έχουν μάθει. Θα μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος αν ακολουθούσε τις επιθυμίες του. Ατυχώς δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το πεπρωμένο που του χτίσανε με το πιο γερό μπετόν.
Έχω την εντύπωση πως οι δύο πολιτικοί μας αρχηγοί μοιάζουν κάπως με τον φίλο μου. Ο ένας αποσύρθηκε στα ενδότερα μόλις ανέβηκε στο θρόνο, απέκτησε ένα ειρωνικό αυτάρεσκο χαμόγελο και μια βλοσυρή δυσαρέσκεια όποτε τον ενοχλούσαν με υποθέσεις, όπως περίπου κι ο φίλος μου ξινίζει τα μούτρα του και βρίζει την κακή του τύχη όταν χρειάζεται να δουλέψει. Ο άλλος πάλι χάνει συχνά τα λόγια του και σαν να μην τον αντέχει τον πρώτο ρόλο, μου θυμίζει πιεσμένο από τους κηδεμόνες του παιδί, (συμπαθητικό παιδί, ευγενικό και καλοπροαίρετο) που έχει μάθει το μάθημα παπαγαλία αλλά δεν έχει ούτε φυσικότητα ούτε άνεση, δυσκολεύεται να δείξει την κατάρτιση την αποφασιστικότητα την αποτελεσματικότητα του. Και οι δύο σαν να έχουν σπρωχτεί από το όνομα και την κοινωνική τους θέση, σαν να είναι αναγκασμένοι να κυνηγήσουν ένα όνειρο το οποίο δεν έχουν επιλέξει, απλώς νομίζουν ότι τους δόθηκε κληρονομικό δικαίωμα και πρέπει να το τιμήσουν, να τιμήσουν τον λαό που τους χειροκροτεί, χωρίς να ξέρει γιατί χειροκροτεί. Αγγαρεία κάνουν, γι’ αυτό και δεν πείθουν. Νομίζω πως θα ήσασταν ευτυχέστεροι κύριοι μακριά από αυτή την αγγαρεία, δεν είστε υποχρεωμένοι, μπορείτε να κάνετε και άλλα πράγματα στη ζωή σας, ακόμη και να τεμπελέψετε μακριά από την πολιτική, αναφαίρετο δικαίωμα είναι και αυτό. Εγώ χρειάζεται να ψηφίσω και θα ψηφίσω επειδή θέλω να ψηφίσω. Και απαιτώ κάποιος να με πείσει για τη σοβαρότητα του.

Υγ. Όποιος και να βγει κάπως θα τα καταφέρει, με σκονάκια, λίγο σπρώξιμο, υπομονή, τύχη, κουτσά στραβά, όπως πήρε πτυχίο ο φίλος μου, θα μας κυβερνήσουν, (μην) ανησυχείτε.