09 08 07 Πέμπτη

Υπάρχουν κάποιες μέρες κατά τις οποίες όλα κυλάνε ρολόι. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και η τύχη φυσάει τα πράγματα προς τις επιθυμίες σου. Όχι απαραιτήτως μεγάλα φυσήματα, βάζει απαλά το χεράκι της ώστε, στο οδήγημα για παράδειγμα, να είναι τα φανάρια πράσινα, να σου παραχωρούν όποτε χρειάζεται προτεραιότητα και να μη συναντάς κανένα γάιδαρο που να γκαρίζει με την κόρνα του χωρίς λόγο. Εγώ εχθές την είχα αυτή την ανεπαίσθητη αρωγή της τύχης. Πέρασε και με πήρε η φίλη μου η Σπυριδούλα για να πάμε παραλία, είχα προσπαθήσει να την αποτρέψω γιατί το θεωρώ μεγάλη ταλαιπωρία αλλά εκείνη επέμεινε και τελικά καλά έκανε. Η διαδρομή που φοβόμουν ήταν αρκετά ευχάριστη με εκείνη να φλυαρεί και να κουτσομπολεύει υπό την υπόκρουση ροκ μουσικής, στην παραλία δεν ήταν τόσο πήχτρα όσο φανταζόμουν και ούτε μας τύχανε ενοχλητικοί από δίπλα να μας πετροβολούν με μπαλάκια ή εξυπνάδες , όλα ήταν ήρεμα και ευχάριστα, υπήρχε και ένα ίντερνετ καφέ παρά δίπλα και για πρώτη φορά στη ζωή μου μπήκα στο ίντερνετ από μαγαζί, η Σπυριδούλα το πρότεινε και τελικά μας χρειαζόταν να κλειστεί η καθεμιά μας στις σκέψεις της και μπροστά στην οθόνη για λίγο, πήγαμε ύστερα σε μία ταβέρνα δίπλα στο κύμα, το φαγητό ήταν εξαιρετικό, οι σερβιτόροι άψογοι, το αεράκι δροσερό, η βραδιά γλυκιά, ήταν από αυτές τις μέρες που νιώθεις ευνοημένη και χαρούμενη να ζεις, γυρίσαμε αργά, ίσα που μπανιαρίστηκε και έπεσα στο κρεβάτι.
Τώρα με έχει καταπλακώσει μια μελαγχολία. Σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να έλειπε και χθες. Και δεν εννοώ άνδρα. Θα μπορούσα να είχα κάνει τα ίδια πράγματα, και πολλά περισσότερα, με άνδρα, και πάλι κάτι να έλειπε. Ότι δεν παρήγαγα το παραμικρό, ότι δεν δημιούργησα τίποτε, αυτό είναι που με ψυχοπλακώνει σήμερα. Δεν μπορεί να περνάει οι μέρες έτσι κενά, ακόμη κι αν είναι μόνο για διασκέδαση. Έχω ανάγκη για κάτι περισσότερο. Αν ο άνθρωπος παίρνει ικανοποίηση από τρεις άξονες, φίλους-περιβάλλον-κοινωνικό κύκλο, οικογένεια-σύντροφο-παιδιά και επάγγελμα-πρόοδο-μάθηση, εγώ εκτός που τα έχω κάνει σαλάτα στον τομέα της οικογένεια, έχω και αυτή την τελμάτωση στη δουλειά που ακυρώνει τις σπουδές μου και αχρηστεύει τις γνώσεις μου. Ότι δε χρησιμοποιεί κανείς σκουριάζει, χάνονται και τα ερεθίσματα για να προχωρήσει, είχα κάποτε ιδέες και στόχους, η μόνη μου συμμετοχή πλέον στην παραγωγική διαδικασία και στην προσωπική μου εξέλιξη είναι οι ασκήσεις αγγλικών που κάνω όταν έχω όρεξη, και εντάξει έκανα πέρυσι αίτηση για ένα μεταπτυχιακό στο ανοικτό πανεπιστήμιο και δεν με πήραν, δε θα έλεγε κανείς όμως πως κυνηγάω έστω τις σπουδές μου, μάλλον με έχει φάει η ραθυμία κι η ραστώνη, γι αυτό και η σημερινή δυσθυμία. Δυσκολεύεται να απολαύσει κανείς τη ευχαρίστηση όταν νιώθει κενό σε άλλους τομείς της ζωής του. Λες και δεν την αξίζει. Σαν να αυτοτιμωρείται..
Υγ. μήπως τελικά μετά από κάθε καλή μέρα, πρέπει να πληρώνει κανείς σαν τίμημα μια δυσθυμία όπως τη σημερινή; ή μονάχα εγώ είμαι έτσι και τρώγομαι με τα ρούχα μου; Υπόσχομαι πως αύριο θα αλλάξω και δεν θα είμαι γκρινιάρα..