24 08 07, Παρασκευή

Μετά τη χθεσινή καταιγίδα ηρεμία, όλοι μας έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και μπορώ να σκεφτώ ανενόχλητα τα δικά μου. Νιώθω μια ελαφριά μελαγχολία, ένα φόβο ότι συγκρίνω όλους τους άνδρες με τον Γιώργο, τον οποίο ο χρόνος και η απόσταση ίσως να έχουν ωραιοποιήσει, με αποτέλεσμα να βγάζω λανθασμένα συμπεράσματα για τους άλλους. Οκτώ χρόνια ήμουνα με τον Γιώργο, τα πιο ζωντανά και τρυφερά μας χρόνια, ο πιο σημαντικός άνδρας της ζωής μου ήταν και είναι αλήθεια πως είχε πλήθος προτερημάτων, αρρενωπά ωραίος, ανοιχτόκαρδος, γαλαντόμος, σκράπας στην αρχή στο κρεβάτι όπως κάθε ομορφονιός αλλά σύντομα ξεφτέρι υπό τις οδηγίες μου και τις εμπνεύσεις μου, με πολύ καλή και στρωμένη δουλειά, όλα τα καλά τα διέθετε και είχαμε φτάσει σ τα πρόθυρα του γάμου γεμάτοι όνειρα και ελπίδες, εκκλησία και κέντρο είχαμε κλείσει, προσκλήσεις ευτυχώς δεν είχαμε στείλει, έπιπλα είχαμε αγοράσει και το σπίτι μας ήταν έτοιμο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, όλα κανονισμένα λοιπόν, στους κάμποσους μήνες που συγκατοικούσαμε είχα διαγνώσει το πρόβλημα, λίγο το παρέβλεπα και λίγο το πάλευα, ώσπου κάποια μέρα αναγκάστηκα να το παραδεχτώ σε όλο του το μεγαλείο, όταν τρώγαμε σπίτι του και είδα τη μάνα του να του καθαρίζει το σταφύλι, να κόβει την κάθε ρόγα στα δύο και να του βγάζει τα κουκούτσια. Έτσι ήταν μαθημένος ο Γιώργος. Πασάς στα Γιάννενα. Η συγκατοίκηση μας είχε αποδειχτεί τραυματική εξαιτίας τούτου, όσο κι αν προσπαθούσα να ξεγελάω τον εαυτό μου. Ο Γιώργος δε σήκωνε το πιάτο του ούτε στο νεροχύτη να το πάει. Εκατό φορές είχαμε συζητήσει το θέμα και πάντα συμφωνούσε ότι θα βοηθάει αλλά τελικά σπαταλούσε όλη του την ενέργεια για να αποφεύγει και τον παραμικρό κόπο. Ούτε καν τα σκουπίδια δεν έβγαζε έξω, δεν μπορώ έλεγε, έχω δουλειά, έχω ξεντυθεί, έχω αυτό έχω εκείνο. Πήραμε πλυντήριο πιάτων επειδή πείραζε τα χέρια του το πλύσιμο αλλά δεν ήθελε να μάθει να το χειρίζεται. Δεν ξέρω εγώ από τέτοια μαραφέτια, δεν μπορώ να καταλάβω πως δουλεύει. Πολιτικός μηχανικός ο Γιώργος. Ούτε το πλυντήριο ρούχων μπορούσε να μάθει ούτε πώς να απλώσει τα ρούχα ήξερε. Κι όταν κάποτε σταμάτησα να του τα πλένω, να δω τι θα κάνει, όμορφα κι ωραία τα πήγε στη μάνα του.
Αχ αυτές οι μανάδες! Πώς έχουν καταντήσει έτσι τους γιους τους; Ήταν δύσκολη απόφαση και περιείχε μεγάλο πόνο και για τους δυο αλλά κατάφερα να την πάρω. Δε γίνεται να αλλάξεις τον άλλον. Ή τον δέχεσαι ή όχι. Κι εγώ ξέρω τον εαυτό μου, δε γινόταν να ζήσω μια ζωή έτσι. Να γυρίζω από τη δουλειά και να τον υπηρετώ ως τη νύχτα. Έκλαψε με μαύρο δάκρυ και μέχρι που τον είχα φοβηθεί τόσο τραγικά που τα έλεγε και τόσο συντετριμμένος που έδειχνε. Σε λίγους μήνες παντρεύτηκε, δεν με εξέπληξε, ήταν κελεπούρι και κάποια αργά ή γρήγορα θα τον παρηγορούσε. Τόσο γρήγορα δεν το περίμενα. Και ούτε μπορώ να δεχτώ πως σε μερικούς μήνες βρήκε τον έρωτα της ζωής του. Απλώς βολεύτηκε και συμβιβάστηκε. Εγώ διάλεξα να βολοδέρνομαι. Μια χαρά περνάω, και πολλές εμπειρίες έχω και πολλές ηδονές γεύομαι. Όλων των ειδών. Απλώς μοιάζει κάποιες στιγμές εφήμερη αυτή η ζωή. Το ξέρω, έτσι κι αλλιώς εφήμερη είναι, αλλά υπάρχει ένα κενό. Και ο φόβος ότι ίσως δεν συμπληρωθεί αυτό το κενό. Και μείνω μόνη με το κενό και τη γάτα. Που δεν έχω γάτα. Και ούτε πρόκειται να αποκτήσω.
Πολλές φορές σκέφτομαι, ακόμη και σήμερα, μήπως έκανα λάθος. Όχι ότι δε θα χωρίζαμε, κάποτε θα χωρίζαμε, αλλά θα είχαμε κάνει ως τότε δυο παιδιά, και εγώ θα ήμουν τώρα ολοκληρωμένη και ήσυχη. Θα ήταν τα πράγματα πιο δύσκολα και πιο κουραστικά αλλά συγχρόνως πιο γεμάτη και πιο πλούσια η ζωή, με άλλου είδους εμπειρίες και συναισθήματα και συγκινήσεις. Από την άλλη όταν πεθαίνουμε είμαστε ολοκληρωμένοι και ήσυχοι, άρα καλά είμαι όπως είμαι και το μέλλον κρύβει τα καλύτερα για μένα.
Υγ. Τι θέλω να πω σήμερα; κι εγώ δεν ξέρω! Είναι λίγο μουντή η μέρα, οι εκλογές φταίνε, για τρεις βδομάδες μπορούμε να ρίχνουμε τα πάντα στις εκλογές. Καλό σαββατοκύριακο..