24 09 07, Δευτέρα

Βρέθηκα σε μια παραλία εχθές με τεράστια κύματα να σκάνε εκκωφαντικά στα πόδια μου και τον ουρανό πολύχρωμα γκρίζο με σύννεφα να κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα, η θάλασσα ήταν απερίγραπτα και εκφοβιστικά μεγαλειώδης κι εγώ ένιωθα δίπλα της ατρόμητη και αιώνια, οι απογοητεύσεις και τα άγχη και οι φοβίες φάνταζαν ταπεινά και ανούσια ενώ οι χαρές και η κάθε αναπνοή έπαιρναν αυτοκρατορικές διαστάσεις, ήταν και είναι πολύτιμες και μοναδικές, σε έκσταση έπεσα, σαν να χάθηκα λίγο από το παρόν καθώς περπατούσα κατά μήκος της παραλίας νιώθοντας χαρά, μια γάργαρη ατόφια ανεπιτήδευτη χαρά, ήμουν ευτυχισμένη που είμαι ζωντανή, μου έφτανε να είμαι ζωντανή, το γεγονός από μόνο του περιείχε όλες τις ηδονές, θυμήθηκα μια πρόταση από παλιά: «καλό το πέταγμα όμως τίποτε σαν το γαλήνιο περπάτημα», εχθές αφέθηκα σε ένα πραγματικά γαλήνιο περπάτημα, δίπλα στην μανιασμένη ταραχή μιας ζωοφόρου θάλασσας.
Τώρα βρίσκομαι στο γραφείο και η διάθεση μου μπορεί σε λίγο να πέσει αλλά προς το παρόν ακόμη με συνέχει η χθεσινή επαφή με τη φύση, σε σημείο να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πάρω μετάθεση σε κάποια παραλιακή πόλη, όσο μεγαλώνω η Αθήνα μου φαίνεται και πιο αφιλόξενη, έχουμε συνηθίσει και δεν μας νοιάζει αλλά μόλις απομακρυνθούμε καταλαβαίνουμε πως χαλιόμαστε σε αυτή την πόλη, -άνθρωποι σαν και μένα εννοώ- εγκλωβισμένοι στο κυκλοφοριακό, στο τσιμέντο, στον θόρυβο, στην ταχύτητα, δεν θέλω άλλη ταχύτητα, σαν να με πιάνει ίλιγγος πλέον, ηρεμία θέλω, ηρεμία και τα κύματα να σκάνε στα πόδια μου, άλλοτε άγρια και άλλοτε ελκυστικά και φιλόξενα. Μικρή ευχόμουν να ζήσω στην Αθήνα και τελικά ό,τι ευχήθηκα το έπαθα, συμβαίνει συχνά οι επιθυμίες μας να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο μονάχα όταν πραγματοποιούνται, από την άλλη, όταν ήμουν μικρότερη η Αθήνα μού προσέφερε αυτό που επιθυμούσα, τώρα έχω αλλάξει, οι ανάγκες μου έχουν αλλάξει, γι’ αυτό και η χθεσινή επιθυμία μετατράπηκε σε σημερινή καταδίκη, το θέμα είναι να αναγνωρίζω τις αλλαγές και να πράττω καταλλήλως, να μην αφήσω να περάσουν εκατό χρόνια και ύστερα να σκέφτομαι ότι έζησα όλη μου τη ζωή στραβά..
Υγ. Κάποια στιγμή εχθές θυμήθηκα με τόση διαύγεια μια παρόμοια σκηνή διπλά στη θάλασσα πριν από χρόνια ώστε σαν να ξαναζούσα ένα κομμάτι του παρελθόντος μου, έγινα για λίγο η ονειροπόλα φοιτήτρια των 19 ή 20 χρόνων που είχε να πάρει μια σημαντική απόφαση, βίωσα εκείνη την άλλη στιγμή με την καθαρότητα της αστραπής. Λέτε να σώζονται οι στιγμές μας σε ένα παράλληλο σύμπαν και να είναι δυνατόν να τις ξαναβιώσουμε; μήπως κάπου αιωρούνται όπως τις σταγόνες που είχαν γεμίσει την ατμόσφαιρα στην παραλία εχθές το μεσημέρι; Ή μήπως είναι μέσα μας και υπομονετικά μας περιμένουν, γιατί κάτι μου λέει πως κυρίως από τις στιγμές μας απαρτιζόμαστε. Ωραίο ακούγεται, βρήκα επιτέλους τι είμαι, είμαι το σύνολο των στιγμών μου.. Και τον ονείρων μου ίσως..