21 09 07, Παρασκευή

Οι άνδρες τελικά είναι παιδιά και συχνότατα χαζά παιδιά, πράγμα που επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά εχθές το απόγευμα όταν ακούστηκε μεγάλη φασαρία στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας. Δύο καθ’ όλα ευυπόληπτοι γείτονες μου αναπαραστήσανε σκηνές far west επειδή ο ένας πήρε και μετακίνησε το μηχανάκι του άλλου θεωρώντας ότι κακώς το είχε παρκάρει τόσο κοντά στην είσοδο, ο άλλος έτυχε να τον δει και του χίμηξε, κυλιστήκαν κάτω όπως στα γουέστερν, κατέβηκαν και οι γυναίκες τους, φώναζαν τα παιδιά, πανζουρλισμός, μπήκαν στη μέση να τους χωρίσουν, μαζεύτηκε κόσμος, ένα θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο με βρισιές, μπουνιές, κατάρες, απειλές, κι όλα αυτά επειδή ήταν ή δεν ήταν πολύ κοντά παρκαρισμένο το μηχανάκι στην είσοδο, είναι ή δεν είναι, το λιγότερο ηλίθιοι αυτοί οι άνθρωποι; Οι οποίοι δεν θα καλημερίζονται για μήνες ή χρόνια και αν επαληθευτούν οι απειλές τους περί μηνύσεων θα καταλήξουν στα δικαστήρια να πλουτίζουν δικηγόρους. Εμένα μού φαίνεται τραγελαφικό. Δύο σαραντάρηδες οικογενειάρχες να παίζουν ξύλο για τη θέση παρκαρίσματος ενός μηχανακιού. Κατάντια και κακομοιριά. Με κανένα τους δεν έχω πάρε δώσε, ο πρώτος συνεχώς προσπαθεί να μου πιάσει την κουβέντα μα εγώ αλλάζω δρόμο βλέποντας τον επειδή δεν αντέχω τις επικρίσεις του, κάθε του κουβέντα είναι επίκριση, «κοίτα τι έκανε ο διαχειριστής, δεν πόση σκόνη άφησε η καθαρίστρια, κοίτα πώς πετάξαν τα φυλλάδια, δες κάποιος έσπασε το γραμματοκιβώτιο, εκείνο το αμάξι είναι παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο το άλλο είναι έξω από τις γραμμές», είναι απίστευτο πως καταφέρνει να βρίσκει πάντοτε θέματα για να κατηγορήσει, μερικές φορές με ακολουθεί επιταχύνοντας το βηματισμό του για να με προλάβει και να διαμαρτυρηθεί για τον ένοικο του τρίτου που είχε εχθές δυνατά τη μουσική, σαν να βασίζεται όλη του η ζωή στην κατηγόρια, ζει και αναπνέει γι’ αυτήν, την κακομοίρα τη γυναίκα του σκέφτομαι, είναι μια πολύ λεπτή ήσυχη κοπελίτσα, πώς τον αντέχει; Αυτός λοιπόν ο τύπος, ο επικριτικός, έγραφε μηνύματα στον κάτοχο του μηχανακιού να βγάλει από κει το μηχανάκι του, δεν τον αντιμετώπιζε στα ίσια, δεν του έλεγε την άποψη του γιατί έτσι έχει μάθει, να δρα υποχθόνια, ο άλλος δεν άλλαζε θέση στο μηχανάκι μα το έβρισκε μετακινημένο, μέχρι που εχθές έπιασε τον πρώτο στα πράσα να το μετακινεί και του επιτέθηκε, πρόκειται για έναν τύπο βαρύ, αρτηριοσκληρωτικό, αγέλαστο, φασαριόζο και φωνακλά, επίσης αντιπαθή σε μένα, αλλά αν ο πρώτος ήξερε να του μιλήσει, θα μπορούσε κάλλιστα να τον πείσει να μετακινήσει το μηχανάκι από μόνος του, είμαι σίγουρη γι’ αυτό, ατυχώς οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να επικοινωνούν και φορτώνουν τις ζωές τους με προβλήματα απ’ το τίποτε.

Υγ. Κάπου έχω διαβάσει ότι υπάρχει ένας σωστός τρόπος επικοινωνίας, ο ευθύς, και τέσσερεις λανθασμένοι που μας φέρνουνε προβλήματα, ο συμβιβαστικός, ο επικριτικός, ο υπολογιστικός, ο παραπλανητικός, γι αυτό και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, επειδή είναι ευκολότερο να επικρίνουν, να συμβιβάζονται, να παραπλανούν ή να υπολογίζουν, έτσι νομίζουν, ότι είναι ευκολότερο, στην πραγματικότητα γίνεται μπούμερανγκ και αργά ή γρήγορα πληρώνουν το τίμημα, μόνο με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια μπορούν να βάλουν γερές βάσεις για να καταλαβαίνονται με τους άλλους.
Υγ2. Τα ξέρω όλα αυτά στη θεωρία, αλλά στην πράξη δεν είναι τόσο απλό το θέμα, αναγκάζεται κανείς και να συμβιβαστεί, και να παραπλανήσει και να υπολογίσει..και εγώ δεν ξέρω τι άλλο να κάνει..