19 09 07, Τετάρτη

Η τέχνη της ζωής, για μένα, έχει να κάνει με την αφαίρεση. Συσσωρεύουμε στις μέρες μας αντικείμενα για να διώχνουμε ίσως τις ανασφάλειες μας αλλά τελικά όσα περισσότερα έχουμε τόσο μικρότεροι δείχνουμε και ποτέ δεν ικανοποιούμαστε. Εχθές όλη μέρα πραγματοποίησα επιχείρηση εκκαθάρισης και πολύ το ευχαριστήθηκα, βιβλία, παλιά ρούχα, σιντι, ντιβιντι, άρθρα από περιοδικά, εφημερίδες, μπιχλιμπίδια, κούτες κουτάκια τακτοποιήθηκαν όλα σε μεγάλες σακούλες και πήραν το δρόμο τους για την ανακύκλωση και προς ένα φιλόπτωχο σύλλογο, ένιωσα πολύ χαρούμενη, αν και κατά τη διάρκεια της επιχείρησης με διακατείχε ένα άγχος, γιατί να το πετάξω αυτό και γιατί εκείνο, όμως τελικά νίκησε η σωφροσύνη, ένιωσα ανακουφισμένη και καθαρότερη όταν είδα το σπίτι μου ωραιότερο, μεγαλύτερο, υγιέστερο, με τα ράφια και τις ντουλάπες να αδειάζουν από περιττό και άχρηστο βάρος, σαν να ξεφορτώθηκα όλο το λίπος του σε ένα απόγευμα και χωρίς καθόλου δίαιτα.
Και δεν είναι μόνο τα αντικείμενα που μας πνίγουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είναι οι ιδέες, τα ερεθίσματα, οι εικόνες, γεμίζουμε το μυαλό μας με κοινοτοπίες και δεν μένει χώρος για την ουσία. Για αυτό και επιμένω: αφαίρεση, μόνο έτσι μένει χώρος για ζωή.
Εδώ πέρα όλα ήσυχα, ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο, εκτός του ότι η Νίκη πήρε άδεια, δεν τόλμησε να πάρει τη διευθύντρια, απλώς μου έστειλε μήνυμα να την ενημερώσω, «πρέπει να πάρω αποφάσεις» μου έγραψε, η διευθύντρια πήρε ανάποδες και άκουσα τον εξάψαλμο αλλά παρέμεινα ψύχραιμη και άνετη, δεν υπάρχει προσβολή όταν δεν νιώθεις προσβεβλημένη, μπορεί να φώναζε αλλά στρεφόταν ενάντια στη Νίκη, γιατί λοιπόν να χαλάσω τη ζαχαρένια μου; μετά από μένα τα έβαλε και με την Μαρία, εκείνη αντιμίλησε και διαπληκτίζονταν για ώρα, εντωμεταξύ ο Ιάσονας μοιάζει με κλαίουσα Ιτιά, μου ανέφερε πως ήρθε στη δουλειά μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να είναι μόνος στο σπίτι, η Γεωργία στον κόσμο της και μέσα στο άγχος για τα παιδιά και τον παιδικό σταθμό, η προϊσταμένη δε μιλιέται γιατί είναι Πασοκατζού και δεν έχει συνέλθει από την πανωλεθρία, ο Μανόλης μάλλον έχει οικονομική στενότητα και τα έχει βάλει με την τύχη του, όλοι καθόμαστε και κοιτάμε τις ζωές μας να περνάνε από το παράθυρο.
Υγ. Αν δουλεύαμε, πάλι θα περνούσε η ζωή αλλά θα ήταν πιο γεμάτη και ποικιλόχρωμη, επιμένω.. θα ζητήσω να κάνουμε κάτι. Εγώ εχθές στην αρχή βαριόμουνα και μου φαινόταν βουνό η υπόθεση σπίτι αλλά στην πορεία και ειδικά στο τέλος ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση.