05 09 07, Τετάρτη

Θυμάμαι το εαυτό μου μικρό γεμάτο μεγάλα όνειρα, θα κατακτούσα τον κόσμο και θα διέπρεπα, λίγο πολύ όπως η ηρωίδα μου η Μαρία Κιουρί. Είχα διαβάσει γι’ αυτήν και είχα ταυτιστεί μαζί της, δεν ήμουν οπαδός ούτε τραγουδίστριας ούτε ηθοποιού αλλά μιας ιδιοφυούς φυσικού που είχε παλέψει σκληρά με μια δύστροπη μοίρα. Έπρεπε να περάσω στο πανεπιστήμιο για να ξεφύγω από την επαρχιακή μιζέρια, από την γρήγορη παντρειά και την ακόμη γρηγορότερη τεκνοποιία καθώς έβλεπα γύρω μου τις κοπέλες να γίνονται μανάδες και σύζυγοι προτού γίνουν γυναίκες, τον πέτυχα τον στόχο μου και ακόμη θυμάμαι τη χαρά και την περηφάνια, στην Αθήνα ένιωσα ανεξάρτητη, υπήρχε και άγχος και αγωνία αλλά κυρίως το αίσθημα της ελευθερίας. Όμορφα χρόνια και δημιουργικά, ευχόμουν να είχα περισσότερα χρήματα αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια στην άκρη ενός πολύ φωτεινού πίνακα. Πήρα μεγάλη ικανοποίηση με το πτυχίο, ακολούθησε αγωνία για την επαγγελματική αποκατάσταση και οι πρώτες απογοητεύσεις καθώς ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ήρθαν οι πρώτοι συμβιβασμοί και η πρώτη δουλειά για λόγους αυστηρά οικονομικούς, όταν πρωτοβγάζεις χρήματα νιώθεις βασίλισσα, δεν περνάει πολύς καιρός και τα χρήματα αποδεικνύονται λίγα και η δουλειά που δεν έχει σχέση με τα προσόντα σου είναι μαύρη, αλλάζω δουλειές αλλά τίποτε καλύτερο δεν βρίσκεται από υπάλληλος σε εμπορικά καταστήματα, οι περιλάλητες σπουδές παραμένουν στα αζήτητα και τα αφεντικά είναι απαιτητικά όταν δεν σε γλυκοκοιτάζουν, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και χρειάζεται να ισορροπείς σε λεπτό πάγο, ο ιδιωτικός τομέας είναι πεδίο μάχης και για τα κεκτημένα δικαιώματα όπως υπερωρίες και δώρα αργιών χρειάζεται να παλεύεις με νύχια και με δόντια. Είσαι ωστόσο νέα και η ζωή σου χαμογελάει όσο βρίσκεσαι μακριά από στριμμένες, ανέραστες, ανικανοποίητες πελάτισσες, οι ορίζοντες είναι ανοικτοί και το πάθος για ζωή αστείρευτο. Μετά από επιπόλαιες γνωριμίες και επιπόλαιους έρωτες πέφτεις πάνω στον άνδρα που μοιάζει με τον άνδρα της ζωής σου, δένεσαι μαζί του και νιώθεις πιο δυνατή επειδή αντιμετωπίζεται παρέα τις κακουχίες, ζείτε για χρόνια σε διαφορετικά σπίτια και ανά περιόδους δεν βλέπεστε συχνά αλλά ο έρωτας δείχνει εύρωστος και δυνατός, μπορεί να υπάρχουν κάποιες παραφωνίες αλλά κοιτάζεις να μην είναι υπερευαίσθητα τα αυτιά σου, φτιάχνετε το σπίτι σας και σκέφτεσαι τη νοικοκυρεμένη ζωή και την οικογένεια μα ξαφνικά συνειδητοποιείς το αδιέξοδο και κάνεις τη μεγάλη στροφή, αρνείσαι τον συμβιβασμό. Εντωμεταξύ έχεις διοριστεί στο Δημόσιο και τα πράγματα επαγγελματικά μοιάζουν τακτοποιημένα και όμορφα. Στην αρχή. Τα χρήματα φαίνονται καλά όταν τα συγκρίνεις με τον ιδιωτικό τομέα και η δουλειά είναι ξεκούραστη, σταδιακά καταλαβαίνεις πως τα χρήματα είναι λίγα και η δουλειά χωρίς προοπτικές και χωρίς προκλήσεις, επαναλαμβάνεται μηχανικά και ουδέτερα και συχνά με τριβές εξαιτίας των συναδέλφων, μέχρι που μπορεί να συμβεί και το ανεκδιήγητο και να έχεις δουλειά αλλά να μην δουλεύεις. Το καλό είναι που χαίρεσαι τη ζωή έξω από το γραφείο, χαίρεσαι την εναλλαγή συντρόφων και αποκτάς εμπειρίες και γνωρίζεις ανθρώπους και δεν έχεις κανένα στο κεφάλι σου ώστε να κάνεις άνετα του κεφαλιού σου χωρίς τύψεις και χωρίς ενδοιασμούς. Και φτάνεις τα 33 σου χρόνια σου που δεν είναι λίγα αλλά ούτε και πολλά, σκέφτομαι πως σε άλλα τόσα θα πλησιάζω τα εβδομήντα και θα έχω αρχίσει να κατηφορίζω προς τα εκεί που κανείς δεν θέλει να σκέφτεται. Άρα, τι μένει; το σήμερα μένει, το σήμερα και οι θύμησες..
Υγ. Μια ζωή σε μια σελίδα.. νιώθω ξαφνικά μια τάξη στο χάος.. δεν θα διαρκέσει..